Zo deed #teamannemerelrunsnyc2018 het tijdens de NYC-marathon

Vier weken geleden stelde ik jullie voor aan #teamannemerelrunsnyc2018, een week later liep iedereen met de finishers medaille om de nek. Inmiddels zijn we drie weken verder, tijd om te vragen hoe iedereen het eigenlijk ervaren heeft. Vandaag aan het woord (het grootste gedeelte van) #teamannemerelrunsnyc2018.

Hedwig

Wat een beleving was de NY marathon!! De dagen van te voren hebben we veel met de groep gedaan en het ging natuurlijk nergens anders over dan de race op zondag. Van te voren was ik zenuwachtig, maar uiteindelijk kalm: ik had genoeg getraind, goed gegeten, geen vreemde dingen gedaan, wat kon er nou mis gaan? Na al die maanden wachten en trainen was ik er wel klaar voor: ik wist dat ik de finish ging halen.

De start was magisch, bijzonder om daar met al die mensen onderaan de brug te staan en dat het nu écht ging beginnen. De eerste 30/35km vlogen voorbij, het voelde bijna niet als rennen. Maar die laatste 7km waren eindeloos, wat had ik me daar op verkeken. Uitgeput en misselijk van die energygels moest ik wel diep graven om niet te veel te gaan wandelen – de finish was dan ook niet euforisch, ik was blij dat ik er was. Het besef en de tranen kwamen pas met de medaille en toen ik de rest van de groep zag, holy shit, ik heb het gewoon gedaan!! En wat was het mooi.

Ik kan het iedereen aanraden om een marathon te rennen. Zeker met een groep, dat je het samen meemaakt en kan delen vond ik heel leuk. Die laatste kilometers in Central Park ben ik alweer vergeten, ik heb zelfs met m’n moeder al afgesproken volgend jaar september naar Berlijn te gaan (…en dan niet voor een citytrip). Bedankt Annemerel, TUI Sports en natuurlijk de rest van de groep voor deze mooie reis!

Yvonne

Van te voren had ik niet echt een plan van aanpak of tijdsdoel bedacht, maar de dagen vooraf begon het toch te kriebelen. Ik wíst dat ik fit genoeg was om mijn tijd van Berlijn (7 weken eerder) te kunnen verbeteren. 10 over half 11 klonk het startschot voor mijn wave, en een paar minuutjes later begon mijn avontuur van 42,195 km. De eerste kilometers gingen moeizaam, ik startte in een vak met pacers die van plan waren er 4u30min of langer er over te doen. Zie dat maar is in te halen op het nog drukste gedeelte van het parcours. Even later kwam ik er gelukkig goed in en tot 35km zat ik mooi op planning, zelfs de queensborough bridge ging me goed af. Maarja, ook die laatste 7 moesten gelopen worden en ik rende van drankpost naar drankpost, zo wist ik het goed vol te houden. Uiteindelijk na 4:06:53 over de finish, 1:38 min sneller dan Berlijn! Dit was echt zo’n mooie en onvergetelijke ervaring!

Maaike

Omdat ik al een hele tijd geblesseerd ben aan mij heup, moest ik helaas starten met het wandelen van de verrazano bridge op. Dit omdat ik anders direct mijn heup te veel op spanning zette, en ik wellicht de marathon niet ging uitlopen. Opvallend was dat bijna mijn gehele startvak zo dacht, want bijna iedereen in mijn startvak liep de brug op & gingen foto’s maken. Op zich best vreemd, aangezien het direct aan de start was. Maar zo voelde ik me tenminste niet ‘alleen’ (ha!)

Toen ik het midden van de brug had gepasseerd ging de brug weer naar beneden en mocht ik gaan rennen. Hoewel ik eigenlijk helemaal niet zenuwachtig was voor de marathon, startte daar voor mijn gevoel de marathon pas echt. Er ging van alles door me heen; ‘ hoe voelen mijn benen? Ben ik hier wel klaar voor? Hoe ga ik dít doen?’ Maar naarmate ik begon met rennen voelde ik al: ‘dit komt goed!!’ Mijn benen zijn top, mijn kleren goed uitgekozen voor de temperatuur en mijn lichaam is ook fit. Zo startte ik met hardlopen, en het was fantastisch! Als je van de brug af komt, en Brooklyn in komt rennen zie je pas hóeveel publiek er staat, echt niet te voorspellen. Helaas kwam ik ook van de brug af, met het enorme gevoel dat ik naar de WC moest. Echt een drama. Bij de eerste wc’s stond er maar 1 dixie, en een enorme rij. Ik wist gelukkig dat bij elke mijl wc’s stonden, dus ik besloot door te rennen. Helaas moest ik na die mijl, wel écht en kon ik niet verder rennen. Hier stonden gelukkig meerdere dixie’s, maar ook een dubbel zo lange rij. Na lang twijfelen toch maar besloten in de rij te gaan staan. Ik kon echt niet verder. Totaal heb ik 20 minuten in de rij moeten staan, wat super zonde is natuurljk van je tijd.Maar goed, ik had al met mezelf afgesproken dat uitlopen van de marathon hèt doel was, en geen snelle tijd.

Na het wc bezoekje, liep het direct veel beter! Het ging beter, ik liep beter, en de kilometers vlogen voor bij! Al die mensen, al die muziek. Iedereen die je naam roept, op alle mogelijke manieren. ‘You can do it!!’ You almost there!’ ‘Come on!’ Echt fantastisch. Van Brooklyn richting Queens, daar de brug over naar Manhattan. Op kilometer 27 stonden mijn ouders en zusje met cola, hier was ik even aan toe. Want de brug hiervoor, was best een pittige! Ondanks mijn blessure had ik het tot dan nog niet gevoeld, dit stemde mij heel erg positief. Ook mijn ouders en zusje vonden dat ik er nog fit uit zag, terwijl er om mij heen bijna 80% van de mensen aan het wandelen was.

Na doei te hebben gezegd, liep mijn tocht omhoog richting the Bronx. Tegen dit stuk had ik in mijn hoofd heel erg op gezien, maar op één of andere manier viel het me echt mee. Ik heb vooral genoten van alle mensen, publiek, omgeving, en de andere lopers. Daardoor vloog de route voorbij! Vanuit the Bronx weer richting het zuiden naar Central Park. Hier stonden ook mijn ouders & zusje weer bij kilometer 40. Daar voelde ik me nog echt heel goed, en was ik blij hoe het ging. Ondanks dat ik de bruggen heb moeten wandelen, was het nog steeds fantastisch. Ik zei ook tegen ze: ‘ dit is het leukste wat ik ooit heb gedaan!’ Pas toen ik ze weer doei had gezegd, begon pas het besef: over 2,2 kilometer loop ik de marathon van New York uit! Dat was zó’n bizar gevoel. Ik heb werkelijk niks mee gekregen van die laatste kilometers. Ik had alleen maar kippenvel, en keek m’n ogen uit. Ergens wou ik niet dat het stopte, ik wou nog door. Nog langer genieten van deze ervaring! Na precies 6 uur kwam ik over de finish, en dat was euforisch. Ik geloofde het nog steeds niet, en ook toen ik met mijn medaille om liep was het nog zó gek. Ik heb de NY marathon (zelf met blessure) gewoon uitgelopen!! Tranen heb ik gelaten, maar met een big smile. Jeetje, wat een ervaring. Ik wil dit elke week! En met mijn blessure? Volgens mij heb ik die ergens op de route achter gelaten, want ik heb sindsdien geen pijn meer gehad.

Het was echt een fantastische ervaring, en ik ben denk ik voor de rest van mijn leven verpest, omdat het zó leuk was. Hier kan geen enkel hardloopevenement tegen op. Ik ga zeker nog een keer lopen in New York!

Antje

De marathon dag! Daar was hij dan eindelijk, na maanden van voorbereiding. De laatste week waren de zenuwen compleet weg, maar in het startvak kwam alles weer terug, inclusief a lot of emotions. Voorafgaand aan de start het volkslied, daarna het kanonschot. Een prachtig mooie blauwe lucht met zon en windstil. New York New York van Frank Sinatra, de tranen kwamen en gingen niet meer weg. Eerst die gruwelijk mooie brug met een uitzicht, zo mooi! En dan langzaam wordt dat geluid van de mensen na de brug steeds sterker. I love Brooklyn! Wat een volk, ongelofelijk. Rijen dik stonden ze! Al high-fivend vloog ik de eerste 10 km. Ik wilde niet dat dit ooit nog stopte! Het was echt geweldig. Iedereen riep: GO Angie GO. You can do it! Vanaf de 27 km werd het zwaarder. Bij de 35 km begon ik redelijk in te storten. Bij de 39 km zag ik op de schermen een cheercard met mijn dochter op. De vleugels kwamen terug, want daarna liep ik mijn snelste kilometer van de race. Ook de tranen waren er weer en stopten pas een tijdje na de finish. Wat een ervaring was dit! Wat een belevenis! Alle maanden van training en elke euro die het kostte. Het was het driedubbel dik en dwars waard!! Mocht je ooit de kans krijgen om deze marathon te lopen, pak hem echt met beide handen aan! Want: If Meghan can become a princess, you can run a marathon!

Angelique

Op 4 november 2018 stond ik aan de start van mijn vijfde marathon, de New York Marathon. Om 04.30 uur ging de wekker want ik zat in de vroege bus die al om 06.00 uur zou vertrekken vanuit het hotel naar Staten Island. Zo leuk dat Erben Wennemars in dezelfde bus zat! Ruim op tijd bij het startterrein en lekker in het zonnetje mogen wachten tot het mijn beurt was om te starten. Om 10:21 mocht ik dan eindelijk van start en begon ik rustig aan de klim op de Verrazano Bridge. Na deze brug besloot ik het tempo op te voeren tot 5:00min/km. Bij kilometer 12 begon ik te twijfelen of ik niet te hoog had ingezet. Gelukkig was daar ineens Arend Jan (fotograaf van TUI) die op het parcours foto’s maakte en mij aan het lachen maakte. Daarna heb ik tot kilometer 38 echt genoten van de mensen langs de kant die ontzettend fanatiek aanmoedigden. Het leek wel alsof ik voorop liep, zo enthousiast waren ze. Bij 5th Avenue kreeg ik het zwaar doordat het bergop ging. Mijn benen verzuurden en het kostte veel moeite te blijven rennen. Gelukkig lukte het toch het tempo vol te houden en te finishen in 3:31:32!

New York Marathon je was fantastisch! Het prachtige weer, de geweldige sfeer en uitbundige publiek waren echt overweldigend! Samen met mijn vriend weken naar toe geleefd en hard voor getraind. Dan het geluk hebben om dit samen te mogen beleven in deze prachtige stad: ik heb genoten!

Maaike

Laat ik maar met de deur in huis vallen: De New York marathon moet je ooit eens lopen! Het is de tijd en energie tijdens de voorbereiding dubbel en dwars waard.

Mijn voornaamste doel voor deze marathon “MAXIMAAL GENIETEN”. En oh ja, natuurlijk wilde ik ook héél graag de finish bereiken ;) Om te beginnen de start: je hoort Frank Sinatra met New York, New York, loopt de Verrazano Bridge op en als je dan op de brug dat uitzicht met die skyline hebt: een big smile en  tegelijkertijd kippenvel!

Ik loop nooit met muziek in m’n oren, maar zeker hier was het eeuwig zonde geweest! Vier, vijf, zes, zeven uur lang staan mensen te klappen, te juichen, je naam te roepen. Er staat net zo veel  bands, DJ’s en koren als op een festival. En bovenal: het is alsof ze het allemaal speciaal voor jou doen. Een greep uit de geweldige quotes die ik onderweg heb gespot: “Run like you stole something”, “Run fastah, eat pasta”, “Smile, remember you paid to do this” of “Hurry, we’re hungry”.

In vogelvlucht mijn marathon: In Brooklyn staan de toeschouwers meteen al rijen dik. Gaandeweg merk je wel dat geen meter vlak is. In Queens begint de marathon echt, vanaf daar hebben we namelijk de bruggen. De Queensboro Bridge is zonder publiek en liep voor m’n gevoel eindeloos omhoog. De benen verzuren iets, maar rustig door blijven lopen. In de verte hoor je jouw beloning al: de supporters in Manhattan juichen heel hard. Dit is ook wel het punt waar ik support kan gebruiken;) Even naar de zijkant lopen en een paar high fives geven voor een boost! Bij het binnenlopen van Central Park weet ik dat ik de New York City Marathon kan afvinken op m’n bucketlist.

Hoe finishen voelt? Euforisch, alsof je wereldkampioen bent geworden! Het zit erop, miljoenen toeschouwers, ruim 50.000 hardlopers, vijf wijken, een geweldige stad en een dikke vette medaille als beloning ;) Lieve, lieve TEAMANNEMERELRUNSNYC2018, bedankt!

Maxime

4 november 2018. Daar sta ik dan. Op de Verazzano Bridge. Strakblauwe lucht, zonnetje en 52000 andere enthousiaste lopers. Het Amerikaanse volkslied klinkt en bam daar is het startschot. There we go!

Ik heb geen tijdsdoel, het enige doel is genieten en nog eens genieten, daardoor loop ik heel relaxed. 42,195 km lang kijk ik mijn ogen uit. Alles is even mooi en de sfeer is zo fantastisch! Ik kan het bijna niet geloven dat ik nu dan toch echt de marathon hier in New York loop. Ik heb me er twee jaar lang op kunnen verheugen, maar dit overtreft alle verwachtingen. Ik had niet durven dromen dat het zo gaaf zou zijn!

Voor ik het weet ben ik al bij km 35. Nu begint het klim-deel, en nee hier komt echt geen eind aan. Maar ook hier staat weer onwijs enthousiast publiek, die je de laatste kilometers doorslepen. En dan loop ik ineens in Central Park, ik moet van mezelf nog zo veel mogelijk genieten van deze laatste kilometers, want voor je het weet is het voorbij. Armen in de lucht en voetjes over de finish, we did it! De medaille is nog mooier dan ik had verwacht, vol trots hang ik hem om mijn nek. Deze marathon (en eigenlijk de hele reis) overtrof al mijn verwachtingen, wat was dit fantastisch! Wanneer mag ik weer?

Kalleigh

Ik liep 7 weken voor New York ook al Berlijn, wat echt fantastisch was en waar ik een super goede tijd liep en daarnaast had ik hele hoge verwachtingen van New York door alle enthousiaste verhalen van o.a. collega’s en TeamAnnemerelRunsNYC2017, daardoor dacht ik stiekem eigenlijk dat New York alleen maar tegen kon vallen. Maar niets was minder waar, al mijn mega hoge verwachtingen werden ruimschoots overtroffen; de New York Marathon is echt geweldig!!! De mooiste momenten: tijdens de eerste kilometer het uitzicht vanaf de Verrazano bridge op Manhattan met een strak blauwe lucht en heerlijk zonnetje (toen al kippenvel!), het enorm enthousiaste publiek in Brooklyn dat echt helemaal los gaat (ik had muziek in maar daar heb ik niks van gehoord door alle aanmoedigingen), die vervloekte steile Queensboro bridge op 25km, First Avenue, de vrijwilligers die echt alle lopers aanmoedigden, Fifth Avenue (wanneer komt er een einde aan dit stuk omhoog? gaan we ooit nog naar beneden???) en natuurlijk de finish in Central Park (mooiste finish die ik ooit heb gezien!).  Conclusie: 42km lang een big smile op mijn gezicht (dat dacht ik althans, de foto’s wijzen soms anders uit..) en een tijd die ik van te voren niet had durven dromen zo kort na Berlijn (3:31:10).

Angela

Bij het schrijven van dit stukje ligt de New York City Marathon helaas alweer twee weken achter ons. Wat heb ik genoten! Dat begon eerder dit jaar al met het aanmelden bij #teamannemerelrunsnyc2018 en eigenlijk geniet ik nog steeds! Het was een onvergetelijke ervaring om samen met deze enthousiaste groep mensen de passie van het hardlopen te delen en met elkaar te trainen, naar hardloopevenementen te gaan, te appen en samen toe te leven naar marathondag: zondag 4 november 2018! Op die dag scheen de zon uitbundig en was de temperatuur prima, kortom perfect weer om een stukje (!) hard te lopen. Ik had tot vorig jaar nooit gedacht dat ik ooit in mijn leven een marathon zou lopen en dan ook nog in New York maar ik heb het ‘gewoon’ gedaan, wauw! Er zaten moeizame kilometers tussen maar het lopen in zo’n wereldstad met zulke uitzinnige toeschouwers, enthousiaste medelopers en de geweldige sfeer maakte het mogelijk dat ik de finishlijn haalde! Dankjewel lieve mensen van team Annemerel en TUI Sports voor deze bijzondere en onvergetelijke reis!

Bieke

Zaterdag nog vlug naar Whole Foods Market op zoek naar pannenkoeken, hopla marathon breakfast  check.  Die nacht op tijd in bed gegaan maar toch vroeg wakker, mijn kamergenoot slaapt nog terwijl er bij mij al van alles door mijn hoofd gaat.  Maar voor we het weten stappen we de bus op richting Staten Island.  Het lijkt wel een dorp, allemaal wachtend naar die grote start.  koffie, banaan en nog een bagel naar binnen en plots zijn we op weg naar de start… Frank Sinatra New York, New York…goosebumps…we zijn vertrokken, wat een publiek wat een sfeer en heb ik al laten weten dat het weer zalig was.  Voor mij was deze marathon een boost van vertrek tot aankomst, ik had nooit gedacht dat ik deze tijd zou halen 4:00:40 normaal had 4uur er zelf kunnen inzitten maar de uitzichten onderweg deden mij weleens stilstaan voor een foto. NYC Marathon bucketlist  check check. Een ongelooflijke onbeschrijflijke ervaring met een hele leuke groep.   Stiekem lig ik ’s avond al te denken wat de volgende marathon zal zijn…maar eerst genieten van dit en rust.

Irene

Nog dagelijks moet ik mezelf in de arm knijpen. Het is echt een gerealiseerde droom, en nu kan ik zeggen dat IK DE NEW YORK MARATHON HEB UITGELOPEN! Tot 24 km ging het met twee vingers in de neus. Mijn horloge gaf aan dat ik te snel ging. Ondanks dat ik mezelf inhield, bleef ik sneller lopen dan normaal. Na 24 km kreeg ik niet voldoende tijd om van de heuvels bij te komen. Als ik één heuvel had gehad, was de volgende al in zicht. ZO frustrerend! Bij 34 km kreeg ik het echt zwaar en had ik het idee dat er geen einde aan kwam. Op dat moment moest ik mezelf mentaal sterk houden om niet te gaan wandelen. Na 04:19:18 ging ik over de finish. Op dat moment gingen alle trainingen van de afgelopen maanden door mijn hoofd… Ik heb het gedaan! Wat een geweldig gevoel was dit! Mijn doel was om niet te wandelen en dat heb ik NIET gedaan! Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit mee heb mogen maken, maar misschien ben ik mijn lijf nog wel meer dankbaar dat het zo sterk is. Zonder heupoperatie op 3,5 jarig leeftijd, had ik niet eens kunnen hardlopen. Tot slot wil ik benoemen dat ik ontzettend trots ben op al mijn lieve teamgenoten. En nog een hele grote shout-out naar mijn familie en vrienden wat heb ik ontzettend veel geweldige en lieve berichtjes/filmpjes ontvangen. Zonder jullie support was het niet gelukt. Duizendmaal dank en een hele grote virtuele knuffel.

Lieve allemaal, ik heb met heel veel trots en blijheid jullie verhalen gelezen. Ik moet zelfs bekennen dat ik een paar keer een traantje heb moeten wegpinken. Dat was me hiervoor nog niet overkomen, bij het schrijven en beleven van mijn eigen verhalen word ik eigenlijk nooit emotioneel, maar als ik het dan van een ander lees krijg ik ineens wel overal kippenvel. Dank voor al jullie mooie verhalen, dank voor de fijne week, dank dat jullie deze uitdaging met mij aandurfden. Dank voor alles!

Liefs,
Annemerel