RUN BABY RUN: 11 days out

Nog 11 dagen tot de Málaga Marathon. Nog 11 dagen totdat ik eindelijk dat laatste hoofdstuk van mijn boek kan schrijven. Dat werd weleens tijd. Dit weekend moest ik er nog niet aan denken, maar deze week is de taper in gegaan en ik merk dat het rustige trainen zorgt voor onrust, de marathon kan nu ineens niet snel genoeg meer komen. Totdat ik dan ineens weer écht goed ga nadenken over wat ik in Málaga wil gaan doen, dan wil ik dus meteen weer keihard op de rem trappen en zou ik het liefst nog een maand extra hebben. Klassieke taper-tantrums, een achtbaan aan gevoelens en gedachten.

Of ik er klaar voor ben…

‘Ben je er klaar voor?’ is de vraag die ik het meest gesteld krijg. Mijn antwoord is wat twijfelachtig. Hoewel ik de laatste weken hard getraind heb, voel ik me (conditioneel) minder fit dan 11 dagen voor Berlijn. En dat is niet alleen een gevoel, ik zie het ook in mijn tijden tijdens trainingen; de rondjes op de baan loop ik allemaal net iets langzamer. En de 10 kilometer wedstrijd die ik afgelopen zaterdag in Ede deed, was ook anderhalve minuut langzamer dan de wedstrijd die ik twee weken voor Berlijn deed. Dat had te maken met het parcours en het feit dat ik zat te wachten op die periode van de maand, maar ik denk niet dat dat anderhalve minuut op een 10 kilometer zou moeten schelen.

Ik voel me dan conditioneel niet zo fit als voor Berlijn, 11 dagen voor Berlijn liep ik al wel een beetje te strompelen met mijn voet en daar heb ik nu dus géén last van. Kijk, dan kun je conditioneel nog zo klaar zijn om een snelle marathon te lopen, als je een stressfractuur hebt (of een andere vervelende blessure) kom je ook niet bij de finishlijn, dus als je die twee dingen met elkaar gaat afwegen denk ik dat ik er nu een stuk meer klaar voor ben dan toen.

Even terug naar Ede…

Zaterdag liep ik een 10 kilometer wedstrijd in Ede. Net als voor Berlijn wilde ik twee weken van te voren een snelle 10 kilometer wedstrijd lopen. In september deed ik dat in Voorschoten. Het was mijn langzaamste 10 kilometer van de zomer, maar het was warm, ik was moe en gestresst. In 41.10 kwam ik (kotsend) over de finish. In mijn zoektocht naar een 10 kilometer wedstrijd twee weken voor Málaga kon ik bijzonder weinig vinden, behalve die wedstrijd in Ede dus. Ik moet toegeven dat ik me bij het inschrijven niet heel goed had ingelezen, maar een dag van te voren las ik al een verontrustende tekst op de website van de organisatie: “Op zaterdag 24 november a.s. vormen de heuvels van het Hoekelumse Bos en het glooiende landschap van…”. Heuvels. Glooiend landschap. Oeps.

De ochtend voor de wedstrijd verliep ook niet geheel vlekkeloos. Zoals gezegd zat ik te wachten op ‘die periode van de maand’, ik had last van mijn buik, voelde me opgeblazen en misselijk. Moest 100x naar het toilet. We reden uiteindelijk toch naar Ede, maar meer met het idee van ‘we kijken wel, we kunnen ook gewoon een lekkere training gaan doen’. Maar ja, ik wist toen ik in de auto stapte natuurlijk ook wel dat ik heus die wedstrijd wel zou lopen. Het zit niet in mijn aard om dan toch nog op het laatste moment niet van start te gaan. Toch was het fijn om zo ‘vrijblijvend’ in de auto te stappen.

Toen we ruim een uur later uit de auto stapte struikelde ik bijna over de tweede verrassing… het parcours was – in ieder geval het eerste gedeelte – geen asfalt. Sterker nog, het deed me zelfs een beetje denken aan een cross. Bosgrond, bochten, heuveltjes, een pad bezaaid met (natte) bladeren. Ik was van plan om op  mijn VaporFly’s (snelle wedstrijdschoenen) te gaan lopen, maar dat zou eeuwig zonde geweest zijn, die waren niet heelhuids uit de strijd gekomen. Dus besloot ik op het laatste moment toch maar op mijn trainingsschoenen te gaan.

Ik startte vooraan, werd meteen al door vier dames ingehaald en dacht.. prima, ik ga gewoon lekker lopen ik zie wel waar het schip strand. Het schip strandde op de vierde plaats en de enige reden waarom dat niet de vijfde plaats was, was omdat het meisje voor me stopte omdat een bekende van haar langs de kant van de weg lag. Geen leuke manier om iemand te ‘verslaan’ (en zo voelde dat ook helemaal niet). Ik denk dat er tijdens de hele loop misschien 2 kilometer asfalt was en dat van die heuvels en dat glooiende landschap klopte helaas ook. Het feit dat ik er nog een tijd van 42:42 heb uit weten te persen mag eigenlijk nog als wonder beschouwd worden.

Het positieve? Ik kwam dit keer niet kotsend over de finish en heb toch een (voor mijn doen) respectabele tijd gelopen. Het negatieve? Ik had de laatste kilometers buikpijn en er is continu een stemmetje in mijn hoofd dat zich afvraagt of ik niet harder gekund had. Ach, zo belangrijk is het nu ook weer niet, maar geloof me… in tijden van taper zijn dit dingen die er door je hoofd spoken.

Hoe nu verder?

Vanmiddag loslopen en krachttraining. Morgen 4x 8 minuten op marathontempo, zaterdag wat korte ritme-loopjes en krachttraining, zondag een duurloop, dinsdag een paar korte tempoblokken (600-1000) op marathontempo en dan donderdag nog 6x 400 op marathontempo om vervolgens op zaterdag – de dag voor de marathon – nog een paar kilometer los te lopen. Het einde is nu echt in zicht. Schrijven, slapen, eten, taperen en af en toe een beetje trainen, dat is wat me nu te doen staat. Oh… en helder na blijven denken en mezelf niet in een doolhof van (negatieve) gedachten loslaten.

Wens me geluk (vooral met dat laatste).

Liefs,
Annemerel