DIARY: #45

Mijn laatste week voor de marathon. Taperen is nooit mijn grootste hobby geweest (denk dat er weinig marathonlopers zijn die deze periode als hun favoriete periode in hun marathonvoorbereiding aanwijzen), maar ik heb mezelf gelukkig lekker bezig kunnen houden en ik heb de gekte (taper madness) zoveel mogelijk buiten de deur weten te houden.

Maandag had ik eigenlijk een rustdag. Omdat ik goed ben in onderhandelen had ik uiteindelijk toch nog een rondje van 7 kilometer en een krachttraining op het schema weten te krijgen. Maar ik zag aan alles dat Arthur het vooral met dat rondje hardlopen niet echt eens was. Toen het bijna zover was keek ik naar buiten, zag ik een hele donkere wolk onze kant op komen en besloot ik… Tuur, loop jij maar alleen, ik sla even over. Daar was ik achteraf absoluut niet rouwig om toen ik de regen met bakken uit de hemel zag komen.

De krachttraining deed ik wel. Zo zes dagen voor de marathon zag ik daar niet echt een probleem in. Ik gebruik nooit hele grote gewichten en heb het rustig opgebouwd, dus echt spierpijn krijg ik niet. Ik doe krachttraining om mijn spieren te onderhouden, niet om echt gespierd te worden. Ik denk dat dat wel verschil maakt in hoeveel spierpijn je hierdoor krijgt.

Dinsdag begonnen de taperkriebels. ’s Avonds stond er wel een rustige baantraining op het programma, maar de zon scheen en Vitamine D en frisse lucht is ook belangrijk. Dus besloot ik tussen de middag even lekker een rondje van een half uur door de duinen te wandelen. Heerlijk. Ik moest mezelf wel inhouden om niet af en toe een stukje te joggen, ik had mijn hardloopkleding en schoenen aan, het had makkelijk gekund. Maar ik heb me gelukkig in weten te houden. Benen sparen.

Op woensdag begin ik met koolhydraten stapelen. Trainingsmaatje Stefan heeft afgelopen vrijdag een pasta pakket van Grand’Italia (waar hij onder andere voor werkt) afgegeven, dus om koolhydraten zit ik niet verlegen.

Maar voordat we aan de pasta gaan mag ik eerst even langs Euromaster om mijn winterbanden onder mijn auto te laten zetten. Euromaster is een van mijn favoriete plekken om te schrijven, om de een of andere reden ben ik hier altijd mega productief. De twee extra sterke dubbele espresso’s die ik in de 20 minuten die ik binnen was naar achteren gooide zouden hier iets mee te maken kunnen hebben. Ik ben druk bezig met het schrijven van het laatste hoofdstuk van mijn boek.

Thuis mag ik pasta met een saus van truffelpesto. Echt mega lekker. De smaak is nog veel voller dan van de kant-en-klare saus van Albert Heijn.

Iets minder koolhydraten stapelen: de warme chocolademelk met slagroom die ik niet kon weerstaan. Dit was de laatste die ik voor de marathon dronk. Beloofd.

Donderdag is mijn laatste volle dag in Nederland voordat ik naar Málaga vlieg. Ik besteed mijn dag best wel heel erg nuttig met het maken van lijstjes met dingen die ik allemaal nog moet doen. Ook maak ik een schema van uur tot uur voor zaterdag en zondag in Málaga. Vooral marathondag mag er niets verkeerd gaan, aangezien de start al om half negen is (!!!)  daardoor houd ik als het goed is wel wat meer tijd over om mijn laatste hoofdstuk voor mijn boek af te ronden. Ik hoop echt dat ik fit over de finish kom en dat ik niet – zoals na New York – na een uur misselijk word en buikpijn krijg, dat kan ik niet gebruiken tijdens het schrijven van mijn boek.

Ik ben vandaag trouwens Nelly, ik heb een enorme krater op mijn gezicht en om mezelf er van te weerhouden hier de hele dag aan te vervelen heb ik hem even afgeplakt (met een wonderzalfje van de dokter op de krater).

Wat ik verder doe… oefenen met vlechten. Zondagochtend moet ik heel snel mijn haar vlechten. Je vraagt je misschien af waarom ik niet gewoon een staart in mijn haar doe. Nou, dit heeft verschillende redenen. Als ik het vlecht krijg ik geen klitten en breekt mijn haar niet af (1), als ik het vlecht weet ik zeker dat mijn haar niet uitzakt en dat ik halverwege de wedstrijd geen irritaties krijg van mijn haar (2) als ik vlechten in mijn haar heb, heb ik het idee dat ik er echt klaar voor ben (3).

Ik heb de hele donderdag in mijn pyjama doorgebracht trouwens en heb zelfs twee uur geslapen tussen de middag. ’s Avonds trek ik toch nog even mijn pyjama uit en mijn sportkleding aan, mijn laatste training staat namelijk gepland.

Vrijdag! De dag dat ik naar Málaga vlieg. Ik heb eigenlijk helemaal nog niet nagedacht over een cadeautje voor mezelf na de marathon en besluit de website van Tiffany’s maar eens een bezoekje te brengen. Ik vind dit super mooie armbandje van de T by Tiffany collectie, maar 900 euro… jeetje. Ik heb in mijn leven zes van dit soort armbandjes gehad en slechts een van deze armbandjes is nog in leven. Je begrijpt dat ik geen 900 euro neer ga tellen voor een armbandje dat hoogstwaarschijnlijk binnen een paar jaar verloren gaat.

Vandaag onder andere op het programma? Veel water drinken. Ik vlieg vanavond naar Málaga en voor zo’n vlucht – ook al is het slechts drie uur – wil je graag goed gehydrateerd zijn. Daarnaast wil ik voor de marathon ook gewoon goed gedronken hebben. Op het moment dat ik schrijf neem ik nog maar een slokje.

Zo mijn koffer is zo goed als ingepakt, ik reis alleen met handbagage wat nog best een uitdaging is… maar als het goed is scheelt dit wel heel veel tijd en erg veel meer dan dit heb ik toch ook niet nodig.

Het is echt een grauwe grijze dag, zelfs om twaalf uur is het nog donker in mijn appartement. Om het allemaal net iets gezelliger te maken heb ik mijn geurkaars van Anthropologie aan staan. Ik vind de geur niet zo bijzonder, maar ik vind hem er wel tof uit zien.

Tot zover mijn diary, mijn Málaga weekend volgt wanneer ik terug ben in Nederland. In Málaga moet ik me al over heel veel dingen druk maken (mijn boek, de marathon, goed eten, genoeg rusten) dus het schrijven van deze blog doe ik nu – op vrijdagmiddag – in Nederland nog even. Ik hoop (en denk) dat jullie dat wel begrijpen. Ik heb er super veel zin in, maar begin ook lichtelijk nerveus te worden. Gezonde spanning, gelukkig.

Liefs,
Annemerel