DIARY: #4

De laatste volle week van januari is een feit. Om heel eerlijk te zijn, de weken vliegen best wel voorbij, maar aan januari lijkt geen einde te komen. Ik zou zo blij zijn met een beetje minder wind en regen/sneeuw en een beetje meer zon en warmte. Maar hé, dat is de tijd van het jaar en zonder deze ‘ellende’ kun je die warmte en zon ook minder goed waarderen. We slaan ons er wel doorheen…

Het begon maandag allemaal nog vrij goed. Een strakblauwe lucht, zon (ik had zelfs mijn zonnebril ‘nodig’) en niet al te veel wind. Genoeg redenen om tijdens de lunch mijn hardloopschoenen op te zoeken en een rondje van 9 kilometer door de duinen te lopen. Het ging niet vanzelf, ik had immers een dag eerder een halve marathon gelopen, maar ik kon er – zeker na een aantal kilometer toen mijn benen weer wat meer op die van mezelf leken – best van genieten.

Wat ik de rest van de dag deed? Ik kan me het niet meer herinneren. Waarschijnlijk iets met mijn laptop, want er moest natuurlijk gewoon gewerkt worden. Er zal ook vast wel een aflevering Homeland gekeken zijn ’s avonds, want daar zijn we nog steeds mee bezig (we zitten nu in seizoen 5, 12 februari komt het zevende seizoen op Netflix, ik heb zo’n vermoeden dat we tegen die tijd ook wel bij seizoen 7 zijn aanbeland).

Dinsdag had ik de hele dag hoofdpijn die neigde naar migraine, daardoor kon ik minder van de sneeuw genieten dan ik gewild had. Ik sloeg mijn atletiektraining over en deed daarvoor in plaats een hele rustige duurloop, in de hoop dat dat de druk op mijn hoofd iets zou verlichten. De uitwerking was niet helemaal zoals ik gehoopt had, maar ik was er in ieder geval uit geweest en alles voelde iets minder zwaar. Het warme bad dat ik na mijn training deed was ontzettend lekker.

Ook woensdag liep ik door de sneeuw, dit keer kon ik er iets meer van genieten want het zonnetje brak een beetje door en doordat ik kon zien waar ik liep, voelde ik me minder onzeker. Onderweg kwam ik een pad van ongeveer een kilometer tegen waar geen auto’s reden en waar geen vlokje sneeuw lag, dit pad heb ik uiteindelijk gebruikt om 5x 800 meter te lopen met 90 seconde wandelpauze. Met de wind in mijn rug liep ik heerlijk, met de wind tegen liep ik nog langzamer dan drie dagen eerder tijdens mijn halve marathon… Als ik dit zo opschrijf is dat minder gek dan ik dacht, ik heb redelijk moeten strijden tijdens die halve marathon en mijn lichaam was woensdag vast nog aan het herstellen van die inspanning.

Donderdag was zo’n dag dat ik met de beste bedoelingen make-up op mijn gezicht kon smeren, maar het werd er gewoon niet beter op. Mijn neus bleef maar lopen, mijn keel was schraal en ik voelde me een vaatdoek. Maar ik heb er het beste van geprobeerd te maken.

Bij mijn post vond ik dit leuke invulboekje ‘Vandaag haat ik…’ hierin kun je al je frustraties over verschillende situaties kwijt. Van ‘wat ergert je aan kinderen’ tot ‘de meest nutteloze Instagram accounts’. Het is lekker negatief allemaal, maar ik kan er wel om lachen.

Vrijdag had ik een afspraak in Amsterdam bij Runner’s World, na afloop ging ik naar huis met een tasje vol tijdschriften met daarbij natuurlijk het nieuwe nummer Van Runner’s World. Bij mijn post vond ik het nieuwe boek van Murakami, dat ik een paar dagen eerder besteld had. Ik vroeg op Instagram waar ik mee moest beginnen en 75% van jullie koos voor Runner’s World. Ik was braaf en heb naar jullie geluisterd. Hoop dat ik deze week nog ergens tijd vind om in Murakami te beginnen, want ik heb voor het eerst in bijna een jaar tijd weer echt zin om een boek van begin tot eind te verslinden.

Mijn grote vriend tijdens het lezen van Runner’s World? Bobbie. Sommigen mensen houden van hun hond of hun kat, ik hou van mijn knuffelbeer. Kijk, ik vind honden ook wel schattig om te zien van een afstandje, maar je weet nooit wat ze doen, ze zijn een beetje onberekenbaar. Mijn knuffel doet dus altijd precies wat ik wil ;-) en ik hoef niet bang te zijn dat ‘ie ineens tegen me op springt of me een lik over mijn wang geeft (mijn grootste angst bij honden).

Zaterdag zouden we eigenlijk mijn zusje van Leiden naar Den Haag gaan verhuizen, maar vrijdagavond bleek dat Tuur en ik haar niet hoefde te helpen. Ineens hadden we een hele vrije zaterdag. Al snel besloten we er toch maar een klusdag van te maken, alleen niet bij Roos in Den Haag, maar bij Tuur thuis. Ik vond nog een bijna volle pot witte verf die ik gebruikt heb om mijn appartement te witten en bij een grote verfwinkel in Den Haag haalden we nog een pot extra en wat andere benodigdheden.

Onderweg naar Tuur’s huis besloten we eerst nog even te trainen, op de kade van de Vlaardingse Vaart tussen Schipluiden en Vlaardingen. Het waaide flink, maar ik deed een rustige duurloop dus het maakte me niet zo veel uit.

Het grote klusproject bij Tuur is begonnen. Ik heb hier zelfs mijn vader voor uitgenodigd (die hoefde namelijk ook niet te helpen bij mijn zusje). De groene muur in de woonkamer heeft nu de kleur ‘Hague Blue’ van Farrow & Ball gekregen. Het lijkt wel een nieuw huis.

Nu vragen jullie je natuurlijk allemaal af, gaan jullie samenwonen? Nou, dat is op termijn zeker het plan en omdat Tuur een koophuis heeft en ik een (duur) huurcontract is het logischer dat ik eerst bij hem intrek en dat we van daaruit gaan kijken waar we naartoe willen (liefst toch wel Den Haag), maar we gaan nu eerst even lekker verven en andere dingen aan het huis doen en dan komt dat samenwonen vanzelf wel :).

Ook op zondag hebben we weer hard ons best gedaan. De muur in de woonkamer heeft een extra laagje gekregen (dat groen was erg hardnekkig en kwam er gewoon weer doorheen) en het toilet (dat zo mogelijk nog feller groen was) heeft de blauwe kleur gekregen (we hadden nog wat blauw over). Ik ben erg tevreden over het resultaat (en Tuur gelukkig ook, hij had eerst zo zijn bedenken over hoe donker de kleur was, maar is het toch wel met me eens dat dit ontzettend mooi is).

We sloten de zondag af bij een – voor mij – nieuw restaurant in Den Haag ‘Ich bin ein Hamburger’, samen met Laura en Robin. We startten met een kleine steak tartaar en bestelden daarna alle vier een andere burger. Tuur ging voor kip met oesterzwam, Laura voor confit de canard, Robin voor een driedubbele varkensburger en ik koos voor een burger met tonijn en Aziatische groenten. Ze waren – zonder uitzondering – super lekker. Mocht je nog een keer op zoek zijn naar een toegankelijk restaurant in Den Haag, dat toch net een beetje anders is, dan kan ik je dit echt aanraden.

En inmiddels is het maandagochtend, tien voor negen. Deze week staan er niet heel veel spannende dingen in mijn agenda en dat komt goed uit, hopelijk hebben we genoeg tijd om lekker veel te klussen. Er moet nog heel wat geverfd worden (de hele bovenverdieping bijvoorbeeld) en de slaapkamer heeft laminaat nodig (er ligt nu vloerbedekking, waar ik best wel een beetje allergisch voor ben). Ik heb er zin in.

Liefs,
Annemerel