Afgelopen zondag stond er een wedstrijd op het programma die ik al in augustus in mijn agenda gezet had. Helaas liep dit weekend anders dan gepland…
Zaterdag 11.30u – 27 uur voor de wedstrijd
Hmm… wat voel ik in mijn rug? Tuur is boodschappen aan het doen en ik ben bezig met het inpakken van dozen. Geen heavy lifting, maar gewoon wat kleding en accessoires. Mijn rug voelt echter stijf aan, alsof ik een deadlift met veel te veel gewicht verkeerd heb uitgevoerd. Raar.
Zaterdag 14.30u – 24 uur voor de wedstrijd
Het inpakken van het bestelbusje waarmee we de eerste spullen gaan verhuizen is in volle gang. Ik kan echter nog niet eens een super lichte doos dragen zonder te vergaan van de pijn. Ik doe het toch, want ik voel me schuldig dat iedereen hard bezig is. Ja, ik heb morgen een hardloopwedstrijd en ja, dit voelt op dit moment zorgwekkend. Maar ik heb wel vaker rare klachten de dag voor een wedstrijd en vaak zijn die de ochtend voor de wedstrijd vaak wel weer verdwenen. Ik maak me nog niet heel veel zorgen.
Zaterdag 18.00u – 20,5 uur voor de wedstrijd
De verhuizing is klaar. Tuur gaat loslopen, ik kan inmiddels niet eens meer normaal van de bank naar het toilet lopen (vijf meter), dus ik besluit niet mee te gaan. Of nou ja, dit is niet echt een keuze, ik kan niet anders. Ik baal, maar probeer mijn stemming er niet te veel door te laten verpesten. Hopelijk is het morgenochtend allemaal verleden tijd.
Zondag 8.00u – 6,5 uur voor de wedstrijd
Nou, leuk gedacht, maar mijn rug doet zo mogelijk nog meer pijn dan gisteravond. Mijn hele onderrug is stijf, ik kan geen punt aanwijzen waar het vandaan komt, het hele gebied is gewoon een niet te buigen plank. Omdat ik ergens nog ijdele hoop heb dat ik het los kan lopen, ga ik toch mee met Tuur naar buiten als hij zijn warming-up gaat doen. Maar ik kan mijn benen niet besturen, loop met muizenpasjes, voorovergebogen als een oude man van minstens 90.
Zondag 11.00u – 3,5 uur voor de wedstrijd
Omdat ik het nog steeds niet helemaal uit mijn hoofd kan zetten trek ik gewoon mijn wedstrijdkleding aan met daaroverheen mijn nieuwe trainingspak van Ruitenburg. Ook al had ik kunnen weten dat die autoreis van anderhalf uur mijn rug niet veel goeds zou doen.
Zondag 13.30u – 1 uur voor de wedstrijd
Ik ben er nu wel echt achter dat ik niet kan lopen, die autoreis heeft me zoals gezegd niet heel veel goeds gedaan. Als Tuur niet zou lopen, zou ik waarschijnlijk niet eens naar Schoorl gegaan zijn. En dat was denk ik een betere optie geweest. Het klinkt een beetje zielig en dramatisch, maar ik ben echt zwaar teleurgesteld en zelfs een beetje verdrietig. Ik word de hele tijd geconfronteerd met het feit dat ik niet kan lopen. De reden dat ik toch mee ben naar Schoorl is omdat Tuur zei dat hij ook niet naar Schoorl ging als ik niet mee zou gaan. Nou, dat was natuurlijk ook niet de bedoeling. Mijn race is dan misschien ‘verpest’, ik wil niet ook zijn race verpesten. Vorig jaar won hij zilver in Schoorl, ik vind dat hij in ieder geval van start moet gaan. Dus probeer ik mezelf een beetje groot te houden, wat absoluut lastiger is dan ik zou willen en wat ook minder goed lukt dan ik gehoopt had. Ik voel me een beetje alleen.
Zondag 14.30u – De wedstrijd
Tuur gaat over acht minuten van start, mijn wedstrijd zou drie minuten eerder van start gaan. Ik sta bij de start met mijn camera en heb het te druk met alles en iedereen om me heen om verdrietig te zijn. Na de start loop ik naar de finish, een paar honderd meter verderop. Via vriendin Julie krijg ik een perskaart waardoor ik achter de finishlijn bij de media kan staan en zo zie ik Bashir Abdi in een parcoursrecord finishen (28:06), gevolgd door de Europees Marathonkampioen Koen Naert. Michel Butter wordt Nederlands Kampioen in een tijd net onder de 29 minuten. Vlak voordat de klok op 30 springt loopt een groep van 8 jongens onder de finishboog door. Ze zijn uitzinnig van vreugde, hebben gewoon een tijd onder de 30 minuten gelopen. Ik had vandaag zo graag een tijd onder de 40 gelopen, maar als ik heel realistisch ben weet ik ook dat dat vandaag nooit gelukt was. Ook niet als mijn rug WEL gewoon had meegewerkt. Susan loopt een PR van 31:11 en wordt eerste Nederlandse vrouw. Een paar minuten later sprint Tuur over de finish, in een (voor hem) parcoursrecord van 32:51, als bronzen medaille winnaar bij de mannen 45. Ik ben trots.
Zondag 15.30u – Vlak na de wedstrijd
De euforie die ik voelde tijdens de wedstrijd zakt weer langzaam weg. De groep met wie ik naar Schoorl ben gereden heeft me verlaten voor een rondje uitlopen. Ik kan niet mee omdat mijn rug nog steeds teveel pijn doet. Ze praten honderduit over de wedstrijd, waar ik natuurlijk niet over mee kan praten omdat ik langs de kant stond. Ik ben wederom teleurgesteld. Tot 27 uur voor de wedstrijd voelde ik me er klaar voor. De trainingen waren afgelopen weken voor het eerst sinds mijn stressfractuur weer echt goed gegaan. Ik liep weer duizendjes onder de 4 minuten (mijn beoogde 10 kilometer tempo), ik was afgelopen week wat zenuwachtig maar begon er vrijdag zelfs wel een beetje zin in te krijgen. Ik baal dat mijn lichaam me toch in de steek liet.
Maandag 12.00u – Fysio
Maandag loop ik nog steeds krom van de pijn. Ik werk de hele ochtend staand aan de bar, omdat zitten de situatie alleen maar erger maakt. Om 12.00u heb ik een afspraak bij de fysio. Hij lokaliseert het probleem (het zit blijkbaar linksonder) en kraakt mijn onderrug, daarna maakt hij het bindweefsel los. Als ik de praktijk uitloop voelt het beter, maar later die dag zak ik meerdere malen door mijn rug heen. Shit.
Dinsdag 10.00u – Het moment van schrijven
Ik voel me echt een zielenpiet als ik dit allemaal zo opschrijf. Ik weet dat er veel mensen zijn die niet zullen begrijpen dat ik door een beetje pijn in mijn rug en een gemiste wedstrijd zo teleurgesteld kan zijn. Ik had dit een jaar geleden ook niet geloofd, maar de teleurstelling is groot. Schoorl is een wedstrijd die al sinds deze zomer in mijn agenda stond en waar ik bewust naartoe heb getraind. Misschien niet zo belangrijk als de Berlijn Marathon (bij lange na niet), maar toch baal ik. Vooral omdat ik niet begrijp waar ik dit aan te ‘danken’ heb. Voor mijn gevoel doe ik heel veel goed wat betreft blessurepreventie, maar blijkbaar was het nu niet goed genoeg. Zoals mijn fysio het gisteren zo mooi verwoordde: ‘je hebt gewoon pech gehad’.
Volgende keer beter :)
Waarom ik mijn sores met jullie deel? Omdat ik denk dat ik toch (helaas) niet de enige ben met deze gevoelens. Iedereen is weleens geblesseerd, het hoort erbij. Dus ook het delen van deze misere.
Liefs,
Annemerel
Je bent absoluut geen zielepiet!Je bent een sporter en sport is genadeloos hard :(. Als je ergens zo naar uitkijkt is het echt jammer dat het niet door kan gaan. Daar mag je best verdrietig om zijn, ook al kunnen anderen dat niet begrijpen. Voor de één stelt het niets voor, voor de ander vergaat de wereld en andersom.
Auteur
Dankjewel xx
Hey Annemerel,
Dit is inderdaad rot voor jou! Ik denk elke week als ik mijn hamstring wat te neig voel of een dagje loop te manken na een intervaltraining, oh neeeee! En ik train dan nog voor de halve marathon van Valencia die pas in Oktober is :p. Als je zo hard uitkijkt naar een wedstrijd en er zo hard voor traint is het logisch dat je dan een hele tijd loopt te balen als jouw lichaam toch ineens denkt ‘nee ik wil niet, hier een pijntje!’. Maar helaas, niks meer aan te veranderen en nu kop op en uitkijken naar de volgende uitdaging!
Groetjes,
Angelique
Auteur
Dankjewel!!! En heel veel succes met je voorbereidingen op de halve van Valencia, lijkt me een hele mooie!
Ik snap je annemerel! Toen mijn heup dwars lag en ik de 7heuvelen niet kon lopen baalde ik ook verschrikkelijk en voelde ik mij heel zielig! Nu het eindelijk er beter uitziet en ik mij volledig kan storten op mijn halve van Berlijn voel ik mij ook een stuk minder zielig
Auteur
Haha ja dit soort dieptepunten zorgen er juist voor dat hoogtepunten zo veel mooier worden, probeer ik me altijd voor te houden op het moment dat het niet gaat zoals ik wil. Maar het blijft zuur op het moment.
Ik kan al ruim een maand niet lopen, i feel you! Hopelijk gaat het bij jou snel beter.
Auteur
Shit zeg!!! Hopelijk gaat het bij jou ook snel beter!
Je hoeft je niet te schamen voor je gevoel, echt niet. Begrijpelijk dat je baalt dat je een wedstrijd mist en daarnaast is het zo ontzettend PIEP dat er dingen zijn in je leven die je overkomen ondanks dat je aan preventie doet. Ik was afgelopen najaar flink ziek (ik heb je er over gemaild met een blogidee daarover) en ik begon 2019 met het idee van ‘nu is het klaar!’ En ik zag het als een nieuwe start. Helaas denkt mijn lijf er anders over. Het voelt machteloos. Ik probeer nu gewoon te lopen als ik kan en als het niet lukt jammer dan. Ik had me al ingeschreven voor een marathon, ik durf de kans niet in te schatten of ik echt kan starten. We zullen zien. Geniet van elke dag en ik hoop dat je rug snel opknapt!
Auteur
Oeeeeh ik moet jou nog terugmailen want ik vond het een super goed idee!!! Ik hoop dat je van start kunt in de marathon en dat je je snel beter gaat voelen!
Hi Annemerel, kop op.
Ik heb een half jaar geleden ook vanuit het niets een vergelijkbare pijn in mijn onderrug gekregen. Inderdaad zo stijf als een plank en een soort van zenuwpijn. Ik ben toen – voor het eerst – bij een osteopaat geweest en wat bleek; mijn bekken stond compleet gekanteld en helemaal geblokkeerd. Zij heeft dit toen verholpen en wat een verlichting gaf dat!!!
Voor jouw rubriek “ask your running questions” zou ik het leuk vinden om te weten hoe dat precies zit met de wedstrijdcategoriën bij atletiek. Je hebt het nu bijvoorbeeld over M45 ,maar hoe verhoud zich dat tot het klassement waar Butter in loopt? Kun je als man van 45+ ook lopen in de categorie van Butter of hoe werkt dat? En in welke categorie val je zelf? :-)
Auteur
Hi Marieke, ik ken dat van die gekantelde bekken, daar heb ik zelf ook weleens last van, ik krijg daar meestal last van mijn heup van. Dit keer stonden mijn bekken kaarsrecht, kwam echt uit mijn rug! En bedankt voor je vraag!
Ahhh ik vind dit echt heel erg balen voor je, ook vooral omdat het zo’n stomme blessure is die redelijk out of the blue op komt zetten. Ik ben echt niet heel ongeduldig maar ik denk wel dat ik te ongeduldig zou zijn voor blessureleed. Hoop dat er snel verbetering in zit!
Auteur
Dankjewel!!
Hopelijk kun je snel weer rennen Annemerel! Heb je een volgende 10km op de planning staan waarin je een poging gaat doen voor sub 40?
Ik zag Arthur langslopen afgelopen zondag in Schoorl en wil me nog even excuseren voor mijn ‘awkward’ “HE ARTHUR, DUIMPJE OMHOOG*dikke smile*”, pas daarna zag ik je stories dat je niet van start zou gaan. Oepsie..
Liefs Ilse
Auteur
Hahaha dat was jij!!!! Hij kwam naar me toe en hij zei het haha en ik natuurlijk WIE WAS HET WIE WAS HET?! Mag je volgende keer best weer doen hoor ;-). Hoe heb je gelopen?
Hahahahahhaha heerlijk? En volgende keer kom ik je wel even begroeten dan haha. Ik had de halve gelopen, ik zat net aan mijn welverdiende appeltaart met slagroom! Had echt boven alle verwachtingen goed gelopen en in 1.28.09 over de finish!! Nog steeds aan het nagenieten, vorig PR stond op 1.32.36 :)
Hoi! Wat enorm balen. Als je ergens naar toe leeft is het niet tof als het dan niet door gaat. Hopelijk kan de fysio je snel weer op weg helpen zodat je nieuwe doelen kunt stellen. Succes!
Ps: Ik heb je blog sinds kort ontdekt en vind het erg leuk dat je zo “gewoon” bent! Snel je boek kopenom op vakantie te gaan lezen. Ga zo door!
Ik snap je helemaal, op dit moment zit ik met meerdere blessures aan mijn rechterbeen en knie thuis. Ik mag en kan wandelen, fietsen en zwemmen, maar dat is niet hetzelfde als hardlopen….. Dus ik begrijp helemaal wat je bedoeld. En inderdaad het is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn, nu vind ik jou altijd heel eerlijk. (zo kom jij op mij over) dus ben je ook eerlijk hier over. Nou meid, ik hoop dat je snel weer mag lopen en dat je het vervelend gevoel van teleurstelling een plekje kan geven. Veel sterkte
Auteur
Aahhh wat naar, ik hoop dat je snel weer kunt lopen. Beloof me een ding, ga vandaag/dit weekend wel naar buiten om iets sportiefs te doen en om van het lekkere weer te genieten!
Hoi! Ik begrijp jouw teleurstelling heel goed. Als je toe werkt naar een doel en je kunt het niet uitvoeren is dat niet tof. Ik hoop dat je snel weer kunt rennen!
Ps: lees sinds een tijdje je blog en vind het super leuk. Vooral omdat je laat zien hoe “gewoon” je bent! Ga zo door!
Auteur
Lief, dankjewel! Leuk om te lezen :)