LET’S TALK ABOUT: Een maand samenwonen

Het is een maand geleden dat ik de sleutel van mijn eigen (huur)appartement inleverde en officieel bij Tuur introk. Het deed een beetje pijn. Niet omdat ik twijfelde aan het samenwonen, maar omdat ik mijn eigen huisje (en vooral de plek waar dit stond) zo ontzettend fijn vond. Benieuwd of ik al spijt heb?

Nee, natuurlijk niet. Gelukkig niet. In onze relatie is er eigenlijk weinig veranderd. Omdat we sowieso altijd al samen sliepen en ontbeten hadden we al wel zo’n vermoeden dat we samen door een deur zouden kunnen. Sommigen waren er van overtuigd dat echt samenwonen toch heel anders zou zijn, maar die mensen geef ik tot op heden geen gelijk. Ook toen we nog niet samenwoonden deed ik af en toe de (onze) was bij Tuur, ook toen we nog niet samenwoonden deden we samen boodschappen. We deelden samen gewoon twee huishoudens en nu hebben we er nog ‘maar’ eentje. Ik vind het heerlijk om samen met Tuur te leven en volgens mij denkt hij er hetzelfde over.

Er zijn eigenlijk vrijwel alleen maar voordelen van onze verhuizing op te noemen. Ik heb een lijstje. Want ik hou van lijstjes.

• Als we zouden willen, zouden we een week lang de afwas niet hoeven te doen. Met een dubbel aantal borden, pannen, kopjes, spatels, snijplanken en bestek is er eigenlijk altijd wel iets schoon.
• Het is een stuk makkelijker om een huis opgeruimd te houden. Doordat we eerst steeds tussen twee huizen pendelden waren we ook steeds spullen van het ene huis naar het andere aan het verplaatsen. Dan stonden er weer drie grote weekendtassen in de woonkamer, waarvan we op een gegeven moment niet eens meer de moeite namen om ze uit te pakken. Je begrijpt vast ook dat we op een gegeven moment ook niet meer precies wisten waar specifieke dingen lagen.
• We hebben ons huis ingericht met het beste van twee huizen. Mijn salontafel, zijn bank. Mijn keukentafel, zijn comfortabele stoelen. Het huis voelt minder IKEA dan mijn huis voelde en het voelt minder ‘mannenhuis’ dan toen Tuur hier nog in zijn eentje woonde.
• Ik vergeet nooit meer mijn MacBook oplader, of dat ene paar hardloopschoenen dat ik zo graag voor een bepaalde training aan wilde.
• Doordat we niet meer zoveel tijd kwijt zijn aan het in- en uitpakken van onze tassen en het heen-en-weer rijden, hebben we ineens veel meer tijd voor dingen als het kijken van films.
• Nooit meer nadenken over of er wel genoeg rijpe avocado’s in het huis zijn waar we de volgende dag zullen ontbijten. Ja echt, dit vroegen we ons iedere keer af als we van Tuur naar mij reden, of andersom… ‘moeten we nog avocado’s meenemen’ ‘zijn er eigenlijk nog wel eieren?’. We nemen ons ontbijt super serieus.
• Ik heb tot op heden altijd nog binnen een straal van 50 meter van ons huis mijn auto kunnen parkeren. Veel vaker nog staat hij slechts vijf passen van de voordeur verwijderd. Het parkeerprobleem van Den Haag kan ik echt missen als kiespijn.
• Er staat voor het eerst in jaren weer eens geld op mijn rekening aan het eind van de maand en ik heb zelfs iets op een spaarrekening kunnen zetten. Dit is een van de laatste redenen geweest waarom we de beslissing hebben gemaakt om te gaan samenwonen, maar het mag toch zeker gezegd worden. In je eentje een huis bekostigen is een hele (financiele)kluif.

Of ik dan niets mis? Ja. Ik vind het jammer dat ik nu in plaats van 10 minuten, 30 minuten in de auto zit naar mijn ouders. Hierdoor ga je toch net iets minder snel langs voor een spontane kop koffie. Ook mis ik de schelpenpaden in Meijendel, waar ik het gros van mijn trainingen deed. Ik zit hier nog dichterbij de duinen en het is hier ook mooi, maar in Meijendel loop je toch net iets vrijer. Het is ook ineens een half uur langer naar Amsterdam, wat voor veel zakelijke afspraken niet echt handig is. Maar goed, al die dingen die ik mis, dat zijn zaken die opgelost kunnen worden door op een gegeven moment terug te verhuizen naar Den Haag. Niet alleen, maar samen. Dat is dan ook uiteindelijk van ons allebei ook een wens. En tot die tijd, zit ik (zitten we) hier prima.

Liefs,
Annemerel