RUN BABY RUN: Een verhaal over nooit opgeven en PR’s lopen als je de 60 gepasseerd bent

Het is zaterdag 23 maart, 15.36 als ik mijn moeder en zusje bel via FaceTime. Achter me loopt mijn vader. Een klein uur geleden ben ik over de finish gekomen van mijn 10 kilometer wedstrijd en nadat ik het podium ben afgelopen, zijn Tuur en ik meteen richting het parcours van de halve marathon gegaan. Bij wijze van uitlopen gaan we mijn vader ophalen, die de halve marathon loopt. In januari deed hij dat in een tijd van 1.54u, een persoonlijk record met vier minuten. Hoe hard hij vandaag gaat lopen, daar hebben we het van te voren niet over gehad. Maar hij heeft de laatste weken goed getraind. Waar hij eerst vaak alleen op zondag een duurloop deed, probeert hij nu drie keer per week zijn hardloopschoenen aan te trekken. En waar hij eerst alleen maar duurlopen deed, probeert hij – op zijn manier – ook intervallen te doen. Tuur en ik verzien hem geregeld van een schema en op Strava zien we dat hij ze netjes opvolgt. Kudo’s en comments worden altijd gewaardeerd.

Terug naar dat FaceTime gesprek. We lopen rond het 19 kilometer punt, mijn vader vloekt af en toe. Zijn muziek is er vijf kilometer geleden spontaan mee opgehouden en hij is net als ik geen fan van muziekloos hardlopen. Tuur en ik proberen hem op te vrolijken door hem aan te moedigen, mijn moeder en zusje doen mee. Ik zie dat hij het waardeert, maar we krijgen toch het vriendelijke doch dringende verzoek om onze smoel te houden want het helpt hem niet zijn ritme te blijven. Oeps. Sorry. We lopen strak 5’10 per kilometer. Een heerlijk tempo, het tempo waar ik tot een jaar geleden vrijwel iedere training in deed.

Ik begin te rekenen. We zitten vlak voor de 19 kilometer, hij is nu ongeveer 98 minuten onderweg… Als hij zo doorloopt moet hij onder de 1.50 finishen, zeg ik tegen Tuur. Een man naast ons wijst ons op het feit dat het groepje waar wij (en mijn vader al 19 kilometer lang) in loopt, gehaast wordt om onder de 1.50 te finishen. Verrek, nu zie ik het ook, er loopt een man voor ons met een geel hesje waar 1.50 op staat. Wauw… zou hij het volhouden? Ik hoop het zo. Hij loopt nu wel een beetje te steunen, maar als ik aan mezelf denk in kilometer 19 tijdens een willekeurige halve marathon, dan is dat eigenlijk niet anders….. en weer een kilometer in 5’10. Zou het hem lukken… met nog 600 meter tot de finish te gaan loopt hij nog op schema… ik krijg overal kippenvel.

Mijn vader, die net als ik in de zomer van 2006 zijn eerste paar hardloopschoenen kreeg van mijn moeder. Mijn vader die zo vaak geblesseerd was dat ik mijn (en zijn) huisarts vroeg of hij er niet beter mee kon stoppen. Mijn vader die zoveel moeite had gedaan om die halve marathon onder de twee uur te lopen (wat hem vorig jaar eindelijk lukte). Mijn vader die iedere dag om vijf voor zeven in de trein zit richting zijn werk en ’s avonds pas thuis komt. Mijn vader die net 62 is geworden. Die vader, mijn vader, gaat nu gewoon een halve marathon onder de 1 uur en 50 minuten lopen. Als ik dat een iemand gun, dan is hij het.

In 1 uur 49 minuten en 46 seconden komt hij over de finish. Later hoor ik dat de pacer die hem hierbij heeft geholpen hem na afloop nog gevraagd heeft of het gelukt is. Mijn vader was zich er echter niet van bewust dat dit een pacer was, hij dacht ‘aardige jongen dat ‘ie dat aan mij vraagt’. Hilarisch, die vader van mij. Heeft gewoon een halve marathon lang achter iemand aangelopen, zich verbazend over de ‘steady pace’ en het feit dat het groepje zo bij elkaar bleef, maar zich totaal niet gerealiseerd dat hij achter een pacer aanhobbelde. Mooi verhaal.

Moraal van dit – al zeg ik het zelf mooie – verhaal? Je hoeft geen perfect uitgedokterd schema te volgen. Als je weinig tijd hebt, heb je aan drie trainingen per week genoeg. Als het niet lukt om iedere week krachtoefeningen te doen dan is dat jammer, maar geen ramp van wereldformaat. Als je rustig traint en dit consequent blijft doen, dan is de kans reëel dat je progressie boekt. Ook als je 62 bent en al 13 jaar hardloopt, is het nog mogelijk om persoonlijk records te verbreken. Maar je moet het natuurlijk wel willen.

Papa, ik ben mega trots op je en ik hoop dat het je lukt ooit die Berlijn Marathon te lopen. Als het zover is, ben ik je grootste supporter. 

Liefs,
Annemerel