RACE: Stiekem een halve marathon lopen in Leiden

Mijn grote doelen voor dit voorjaar waren PR’s op de 10 kilometer in Schoorl (februari) en de halve marathon tijdens de CPC (maart). De 10 kilometer in Schoorl moest ik aan me voorbij laten gaan doordat het de dag ervoor in mijn rug was geschoten (ik word blijkbaar écht oud) en de CPC werd niet gelopen omdat moeder natuur (het weer) niet echt meewerkte. Komende vier weken staan er drie (!) 10 kilometer wedstrijden op het programma, dus als je uitgaat van dat drie keer scheepsrecht is, moet mijn 10 kilometer PR de komende maand wel sneuvelen. Een halve marathon stond er niet meer op het programma en ik focuste me de laatste tijd ook niet meer op lange afstanden omdat ik na een paar maanden kwakkelen eindelijk blessurevrij wilde zijn.

Toch begon het eind april weer te kriebelen. Ik had een lange duurloop gedaan (18 kilometer) in voorbereiding op mijn 30ste verjaardag (ik wilde die dag 30 kilometer lopen) en dat voelde eigenlijk wel weer heel erg goed. Misschien wilde ik toch wel weer een halve marathon lopen… in Leiden?

• Mijn vader vraagt al sinds december of ik de halve in Leiden weer met hem wil lopen.
• Ik loop de laatste tijd zoveel korte wedstrijden (1500, 3000, 10 kilometer) en mijn doel is een PR op de 10. Alleen lijkt de afstand van de 10 zoveel langer op het moment dat de 10 de langste afstand is die je op dat moment in wedstrijdverband loopt. Mijn idee: als ik eerst een halve marathon loop dan lijkt die 10 kilometer ineens op een rondje om de kerk.
• Tuur heeft geen wedstrijden gepland en anderhalf uur op mijn halve marathontempo is voor hem een goede training. Hij wil me vast wel hazen (dat bleek zo te zijn). Wellicht zit er een PR in?

(on)gezonde zenuwen

Op 30 april schreef ik mezelf en Tuur in voor de halve marathon. Maar ik besloot het wel – op mijn familie na – voor mezelf te houden. Ik hoopte dat ik op die manier minder druk zou ervaren en daardoor minder gespannen zou zijn voor de wedstrijd. Op de dag voor de halve marathon – zaterdag – heb ik de hele dag getuinierd met Tuur en dat bleek ook een grote hulp te zijn bij het verbannen van nerveuze gevoelens. Maar twee uur voor de start, toen ik naast Tuur in de auto zat richting Leiden en eindelijk even niets meer hoefde (de ochtend had in het teken gestaan van loslopen, ontbijt maken, haren vlechten, geen moment rust zeg maar) sloegen de zenuwen alsnog toe.

Ik weet dat ik het gevoel moet accepteren, maar echt lekker gaat het nooit voelen. Ik ben op zo’n moment ook niet echt de gezelligste versie van mezelf. ‘Wat heb je te vrezen’, vroeg mijn moeder, ‘je hoeft geen PR te lopen’. Ja, dat wist ik natuurlijk wel, ik ben voor een wedstrijd ook niet bang dat ik een slechte tijd zal lopen, ik kan altijd een andere halve marathon gaan lopen, ik vrees echter de pijn die ik hoogstwaarschijnlijk onderweg zal gaan voelen. Ik zie op tegen afzien.

De wedstrijd

Ik mag starten vanuit het wedstrijdvak. Vijf seconden nadat het startschot geklonken heeft mag ik daarom al over start/finish. Niet verkeerd dat ik zo vooraan mag starten, want daardoor kan ik vlak voor de start nog wat versnellingslopen doen op het parcours zonder dat ik bang hoef te zijn dat ik geen goed plekje heb. Daarnaast is het in Leiden extra belangrijk om vooraan te starten, er zijn al een tijdje werkzaamheden (vorig jaar ook al) waardoor het parcours na 100 meter ontzettend smal wordt. Ik zag dat mensen in de startvakken achter ons de eerste 500 meter moesten wandelen. Lijkt me heel frustrerend om op die manier je wedstrijd te beginnen.

De eerste kilometers gaan makkelijk. Ik weet mezelf aardig in bedwang te houden en loop de eerste kilometers slechts enkele seconden onder mijn doel-tempo. De laatste keer dat ik een halve marathon liep was mijn eerste kilometer net zo snel als mijn eerste kilometer in de 1500 van afgelopen donderdag. Haha, dat was echt niet slim, maar de 5, de 10 en de halve startten toen tegelijk en ik liet me volledig meeslepen. De reden dat ik toch iets harder van stapel liep dan het tempo dat ik uiteindelijk wilde lopen, was dat dit het makkelijkste stukje van het parcours was. Asfalt en de wind in mijn rug. De eerste vijf kilometer gingen daarom redelijk snel, in 20.41.

Na acht kilometer begon het wat zwaarder worden omdat we de wind (schuin)tegen kregen. Mijn pace nam meteen een duikeling. Het tien kilometer passeerde ik in 42:18, precies op schema om net onder de 1.30 te lopen. Helaas werd dat feestje verstoord toen het parcours van heerlijk asfalt veranderde in kinderkopjes. Ieder jaar vergeet ik weer hoeveel kinderkopjes je tegenkomt in de tweede helft van het parcours in Leiden. Ik overdrijf niet als ik zeg dat slechts 30% van de laatste tien kilometer over asfalt gaat. De kans om te finishen onder de 1.30 zie ik steeds kleiner worden. Ik probeer mijn moraal niet te verliezen en gewoon door te lopen voor wat ik waard ben, ook al is dat iets langzamer dan ik hoopte. Als ik zo doorloop kan ik in ieder geval een persoonlijk record lopen.

Met nog drie kilometer te gaan besef ik dat als ik een beetje doorloop, ik ook nog in de 1.30 kan finishen. Een PR van twee minuten is ook best netjes, toch? Ik probeer te versnellen, maar mijn benen willen niet meer. Pas in de laatste kilometer vind ik mijn ritme toch en wanneer ik het bordje van 42 passeer (de hele marathon loopt de laatste kilometers hetzelfde parcours als de halve marathon) zet ik mijn eindsprint in. Ik heb van Tuur geleerd dat hoe kapot je ook bent, je kunt altijd nog wel een metertje of 200 versnellen. Later zie ik op Strava dat ik de laatste 160 meter met een pace van 3’13 gelopen heb. Best netjes na 21 kilometer, al zeg ik het zelf.

Finish

Onder de 1.30 finishen is me niet gelukt. Maar als ik de klok boven de finish in de gaten krijg zie ik wel dat ik zelfs bruto onder de 1.31 kan finishen. Dit helpt me echt alles uit die laatste eindsprint te halen. Kokhalzend kom ik over de finish (ik kijk nu al uit naar mijn finishfoto’s). Bruto 1:30.57, netto 1:30.52. Persoonlijk record van bijna 2 minuten, en persoonlijk parcoursrecord van 7,5 minuut. Niet slecht, zeker niet als je je bedenkt dat ik helemaal niet voor een halve marathon getraind heb en dat er makkelijkere parcours te vinden zijn (maar ook veel moeilijkere parcours, laten we wel wezen, dit is misschien geen uitgelezen PR-parcours, je kunt het nog veel heftiger treffen). Ik heb gemixte gevoelens als ik over de finish kom: yes, PR, yes, ik ben klaar, shit… geen 1.30. Maar Tuur is uitzinnig van vreugde en zelfs mijn zusje (mijn grootste cheerleader maar tegelijkertijd ook criticaster) is ook ontzettend trots (dat zegt misschien zeker weten nog wel meer dan een Trotse Tuur).

En nu?

Nu is het tijd voor de 10 kilometer. Op 30 mei (Hemelvaartsdag) loop ik de 10 tijdens de Golden 10 in Delft, in juni volgen dan nog twee andere 10 kilometer wedstrijden hier in de buurt. Mijn grootste doel? Mijn zenuwen in bedwang houden en plezier houden in het racen. Niet bang zijn. Ja, een PR zou mooi meegenomen zijn. Maar het is niet het belangrijkste in mijn leven, ook al voelt het de uren (en soms zelfs dagen) voor een wedstrijd wel zo. Relativeren. Dat moet ik op zo’n moment.

Hoe zorgen jullie dat je zenuwen in bedwang houdt? 

Liefs,

Annemerel