RACE: 1500 (Part II)

Twee raceverslagen op rij? Ja, sorry, ik kan niet anders… ik ben nog helemaal vol van gisteravond en moet dit kwijt voordat ik verder kan met de orde van de dag. Gisteravond – Global Running Day – deed ik mijn tweede 1500 meter baanwedstrijd, eveneens mijn vierde wedstrijd in twintig dagen.*

Omdat zenuwen me de laatste tijd regelmatig parten spelen (en mijn plezier in aanloop naar een wedstrijd aanzienlijk bederven) probeerde ik gisteren bewust heel rustig te blijven. Ik zou pas rond negen uur ’s avonds van start gaan, wat normaal gesproken niet mijn favoriete tijd is om te lopen. Dan heb je dus de hele dag de tijd om je extreem druk te maken over van alles en nog wat. Maar ik ben er achter gekomen dat hetgeen waar ik het meest tegen op zie, het afzien is. Het afzien tijdens de wedstrijd. Een 1500 is dan een stuk minder beangstigend, zeker als je geen mega strak persoonlijk record hebt staan. Kijk, hoe je het ook wendt of keert, het blijft ‘slechts’ 1500 meter. Natuurlijk kun je dat jezelf heel zwaar maken door snel te starten, maar dan nóg, de lijdensweg na een veel te snel gelopen eerste rondje is slechts 1100 meter. Dat is in een 10 kilometer heel anders, laat staan in een (halve) marathon.

(Het zal vast ook geholpen dat mijn eerste en enige 1500 meter een vrij positieve ervaring was, waarin ik mezelf alles behalve stukgelopen heb. Ik heb nog niet gevoeld wat er allemaal mis kan gaan op een 1500, wellicht praat ik dan heel anders).

Rust

Anyway, ik was gisteren dus opvallend rustig. Ik was aan het werk, kon me wonder boven wonder ook gewoon concentreren op mijn taak en heb geen paniekmomentjes gehad. Tussendoor las ik af en toe iets over het lopen van een 1500 en ik hield de startlijst voor die avond nauwlettend in de gaten. Anders dan met wegwedstrijden, weet je met baanwedstrijden van te voren vaak al precies tegen wie je loopt. Het zag er ’s ochtends naar uit dat er vijf series gelopen zouden worden en dat ik de snelst geplaatste was in de eerste (langzaamste) serie. Dat was niet zo mooi, want dat zou betekenen dat als ik een PR wilde lopen, ik zelf initiatief moest nemen. Uiteindelijk kwam er een zesde serie en mocht ik starten in de tweede (een-na-langzaamste) serie, in deze serie was ik als elfde van de dertien geplaatst. Top dus. Niet te snel starten en me gewoon mee laten voeren door de groep, had ik mezelf bedacht.

Focus

De wedstrijd was in Barendrecht, onder de rook van Rotterdam, iets meer dan een half uurtje rijden vanaf Monster. Om kwart over zeven zaten we in de auto, rond acht uur waren we bij de baan. Ik haalde mijn startbewijs, voelde toch wel wat kriebels in mijn buik en deed mijn warming-up. Een uurtje later mocht ik naar de call-room. Dit had ik nog nooit meegemaakt, dat ik mezelf een kwartier voor een wedstrijd moest melden en vanaf dat moment samen met de andere atleten uit de serie te moeten wachten. Ik vond het aanvankelijk heel spannend, maar uiteindelijk was het juist wel fijn. Een momentje om me te focussen op mijn race, in plaats van dat ik een kwartier van te voren nog allerlei dingen wil doen/veranderen.

Ik was dus als elfde geplaatst in mijn serie, maar volgens Tuur hoefde dat niet te betekenen dat die tien die met een betere tijd geplaatst waren, dit ook daadwerkelijk gelopen hadden. Er zaten daarnaast een aantal kinderen in mijn serie (rond de 12/13) en volgens Tuur kon ik er op rekenen dat die (te) hard van start zouden gaan. Goed om te weten. Mezelf daar niet gek door laten maken dus.

Race

Toen het startschot klonk schoot er nog even door mijn hoofd ‘waarom doe ik dit’, maar ik zat eigenlijk al snel in de flow. De eerste 200 meter voelden wel hard, maar ik hield mezelf voor dat ik nog maar 1300 meter hoefde te lopen. Ik bedoel, in een tien kilometer voelt het na 200 meter ook wel eens hard, maar dan moet ik nog 9800 meter, dan is die 1300 meter wel een stuk beter behapbaar. Ik liep als een na laatste en kwam het eerste rondje door in 1.22 (3’25 per kilometer). De (jonge) meisjes voor me namen een beetje gas terug en ik besloot achter ze te blijven. Ze liepen met zijn tweeën naast elkaar en ik wilde niet zo vroeg in de wedstrijd al energie verspillen aan een lastige inhaalmanoeuvre. Toen ze na de bocht, na 600 meter, weer achter elkaar gingen lopen (en ik het meisje achter me in mijn ooghoek zag) besloot ik er voorbij te gaan.

Daarna ging het snel en kan ik me eigenlijk niet meer zo goed herinneren in welke volgorde het allemaal ging. Voor mijn gevoel bleef ik hetzelfde tempo lopen, maar volgens Tuur versnelde ik wel. Ik haalde nog wat mensen in en met nog 150 meter te gaan hoor ik teamgenootje Inga gillen dat er een meisje vlak achter me zit. Ik zet nog wat aan, krijg twee mannen in mijn vizier, hoor mijn naam door de speaker, raak gemotiveerd om nog net een tandje harder te gaan en finish uiteindelijk als derde in een tijd van 5.13.50. Bijna tien seconden sneller dan drie weken eerder.

Kick

Het is geen wereldtijd, maar mij geeft dit een ontzettende kick. Het is een onwijze verbetering van mijn eerste 1500 meter poging en zo fris en sterk finishen, is heerlijk. Ik moet zeggen… smaakt naar meer. En dat kán ook gewoon, want de hersteltijd van een 1500 meter is echt drie keer niks. Helemaal als je die 1500 niet op Spikes (belastend voor je voet en kuiten) loopt, maar op VaporFly’s (pantoffels). Ik heb nog geen nieuwe 1500 op de planning staan, zaterdag eerst maar weer eens van start op de 10 kilometer. Ze voorspellen windkracht 7 en regen en het parcours bestaat voor meer dan tweederde uit klinkers, dus ik maak mezelf geen illusies. Moet zeggen dat dat heel veel rust geeft. Hopelijk kan ik die rust bewaren tot de start.

Hoe heb jij Global Running Day gisteren gespendeerd? En loop jij weleens baanwedstrijden? Zo niet, heb ik je inmiddels al iets enthousiaster kunnen maken over het fenomeen? Ik begin namelijk redelijk fan te worden.

Liefs,
Annemerel

*16 mei de 1500 in Naaldwijk, 19 mei de halve marathon in Leiden, 30 mei de 10 kilometer in Delft.