RUN BABY RUN: Een moeilijke maar belangrijke beslissing

Ik probeer op te krabbelen uit de lappenmand en daardoor moest ik deze week een moeilijke, maar ik denk belangrijke en goede beslissing nemen. Ik neem je mee in mijn trainingsweek en ik denk dat jullie trots op mijn besluit zullen zijn.

Maandag

Na een ochtend en middag schrijven en een avondje klussen wil Tuur om half tien nog naar buiten om een rondje los te lopen. Ik lig al in bed en heb eigenlijk helemaal geen zin om daar uit te komen voor een rondje hardlopen, maar aan de andere kant weet ik ook dat ik me beter voel als ik wel ga. Ik weet mezelf te motiveren om toch mijn bed uit te komen en loop rustig 35 minuten los door de duinen. Na afloop drink ik twee glazen water, stap ik onder de douche en duik ik vervolgens mijn bed in. Ik val vrijwel meteen in slaap. Anders dan na intervaltrainingen, waar ik lichtelijk hyper van word, kan ik prima slapen na duurlopen.

Dinsdag

Als Tuur naar Olympus rijdt om training te geven, stap ik de deur uit om thuis mijn training te doen. Mijn plan was mega ambitieus, ik wilde graag 8x 1000 lopen op 10 kilometertempo. Ik had me redelijk goed voorbereid. Om half vijf had ik mijn avondeten (twee pannenkoeken) al op en ik was ervan overtuigd dat die pannenkoeken om half acht wel genoeg gezakt waren voor een goede training. Nou, mooi niet dus. Na het inlopen, wat losmaakoefeningen en versnellingen begin ik aan mijn training. Al tijdens de eerste 1000 meter voelde ik iets in mijn buik. Maar in de pauze (90 seconden wandel/dribbel) zakte het wel weer. Zo ging dat ook tijdens de tweede en derde herhaling. Bij de vierde herhaling deed het zoveel pijn dat ik besloot, ik moet naar huis. Toen moest ik nog wel tweeënhalve kilometer naar huis dribbelen. Ik ga jullie de details besparen, maar laat het duidelijk zijn dat ik heel blij was toen ik thuis eindelijk naar het toilet kon.

Woensdag

In plaats van hardlopen haal ik mijn beweging uit 20 kilometer fietsen. Onderweg eet ik twee kroketten. Geen grap.

Donderdag

Ik besluit om mijn training ’s middags te doen in plaats van ’s avonds. Ik leef echter sinds een paar weken schemaloos en mag dus zelf mijn training verzinnen. Ik heb zin in een redelijk makkelijke training, maar er mag wel een beetje uitdaging in zitten. Ik besluit voor minutenloopjes te gaan. Nadat ik 3,5 kilometer heb warmgelopen, wat losmaakoefeningen (loopscholing) en versnellingen gedaan heb doe ik 20x 1 minuut tempo – 1 minuut herstellen. In totaal duurt het hoofdprogramma van de training dus 40 minuten en daarvan hoef ik ‘slechts’ 20 minuten op tempo te lopen. Dat tempo verschilt trouwens per loopje, met meewind en heuvel af loop ik 1500 meter tempo (3’25), heuvelop en met wind tegen loop ik rond mijn 10 kilometer tempo (3’58). De herstelminuut wissel ik 30 seconden wandelen af met 30 seconden joggen.

Het is vooral mentaal een zware training. Na zeven herhalingen denk ik, komt hier ooit nog een einde aan? Na acht herhalingen wil ik er eigenlijk mee stoppen, maar ik heb mijn training in mijn horloge geprogrammeerd en als ik daadwerkelijk wil stoppen, zal ik de training moeten ‘beëindigen’. Ik probeer mezelf voor te stellen hoe goed ik me voel als ik wel de training afrond en zeg tegen mezelf dat ik ook gewoon wat rustiger kan lopen, naar huis moet ik toch. Het helpt en voor het ik weet hoef ik nog maar vijf herhalingen. En ja, dan geef je niet meer op. Het gevoel na afloop was inderdaad fantastisch en ik ben eigenlijk helemaal niet langzamer gaan lopen, ook al ‘mocht’ dat wel van mezelf.

Vrijdag

Op vrijdag heb ik zoals gewoonlijk een rustdag. Ik wil eigenlijk nog wel naar buiten voor een mini-rondje, maar ik stel het zo lang uit dat er geen tijd meer voor is. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik toch een rustdag heb, dus dat dit goed is.

Zaterdag

De Kadeloop in Schipluiden staat op het programma. Vorig jaar liep ik hier de 5 kilometer, mijn enige 5 ooit. Ik liep toen best wel sterk en voel me de afgelopen weken alles behalve sterk, dus de 5 kilometer wil ik sowieso niet gaan lopen. Dan word ik veel te veel met mijn neus op de feiten gedrukt. De 12 wil ik eigenlijk wel graag lopen en dat zou ook goed zijn voor het klassement.

De Kadeloop is onderdeel van het Agium Runcircuit, een hardloopcircuit met negen hardloopwedstrijden hier in de buurt. Om mee te doen met het klassement moet je tenminste vijf wedstrijden gelopen hebben. Ik heb er drie gelopen en als ik er vijf zou lopen, zou ik best wel eens eerste in mijn categorie kunnen worden, gewoonweg omdat er in mijn leeftijdscategorie (tot 35 jaar) niet veel concurrentie is (de meeste snelle meiden lopen allemaal de 5 kilometer). Ik was van plan om gewoon mee te gaan doen, zelfs op mijn marathontempo (4’30) zou ik nog kunnen winnen.

Het loslopen vier uur voor de start voelt ook helemaal niet slecht, maar ik voel me niet mega fit. Het is warm en benauwd en ik heb eigenlijk helemaal geen zin in de wedstrijd. Maar ja, dat circuit. Na het lopen stap ik onder de douche en ik denk ineens, waarom doe ik dit eigenlijk nog? Wie ben ik nu precies wat aan het bewijzen? Ik neem een drastisch besluit, de komende twee maanden loop ik geen enkele wedstrijd. Klaar. Geen ‘maar’ of ‘misschien’, gewoon niet. Rust. Geen looprust, maar wel wedstrijdrust. Eerst maar weer eens fit worden en een periode goed trainen, dan denken we daarna wel weer eens over eventuele wedstrijden.

Ik vertel mijn beslissing aan Tuur en hij is trots. Ik vertel hem ook, dat wanneer ik aan mijn beslissing ga twijfelen, hij streng moet zijn voor me.

’s Middags rijden we nog wel naar Schipluiden, niet om zelf te lopen, maar om teamgenoten aan te moedigen. Doordat ik net zélf de beslissing gemaakt heb om de komende maanden geen wedstrijd te lopen, voel ik geen verdriet. Iets wat ik bij andere wedstrijden waar ik niet aan mee kon doen wel voelde. Ik ben blij met mijn beslissing.

Zondag

Ik weet niet zo goed wat voor training ik moet doen, maar ik wil wel even naar buiten om te lopen. Tuur bedenkt mijn training en in plaats van tegensputteren vind ik het best een goed idee. Ik doe een duurloop van 35 minuten en sluit af met een kwartier fartlek. Tijdens de fartlek neem ik steeds een bepaald punt in gedachten (een lantaarnpaal in de verte, de hoek van een straat, of een auto) en daar loop ik dan op tempo naartoe. Tussendoor wandel/dribbel ik 45 seconden. De tijd vliegt en het voelt best goed. Zelfs de regenbui die ik over me heen krijg voelt lekker, verfrissend.

Na het lopen rij ik samen met Tuur naar het krachthonk. Daar zijn we denk ik al zo’n twee maanden niet binnen geweest. Omdat mijn rug erg stijf is heeft fysio Roos me geadviseerd om geen zware gewichten meer te gebruiken en hierdoor heeft Tuur ook een beetje verstek laten gaan. In het krachthonk doe ik nu dan ook geen deadlifts met 30 kilo en squats met 50 kilo, maar ik gebruik mijn eigen lichaamsgewicht, kleine dumbells (2 kilo) en elastiekenbanden. Daarnaast doe ik oefeningen op een balance board om de kleine spiertjes rond mijn enkels, knieën en heupen te trainen en ik doe een buikspierkwartier. Het buikspierkwartier is ook aangepast, ik doe alleen oefeningen waarbij ik mijn onderrug goed op de grond kan laten liggen, zodat ik zeker weet dat ik de oefeningen vanuit mijn buik doe en niet vanuit mijn rug. De oefeningen zien er op het eerste gezicht misschien wat simpel uit, maar hoe vaker ik ze herhaal hoe zwaarder het wordt. Het voelt goed om weer terug te zijn in het krachthonk.

Het was een week met 43,6 kilometer hardlopen. Net een kilometer meer dan een week eerder. Dat noemen ze rustig opbouwen, toch? Het mooiste is dat ik tijdens mijn training van donderdag en zondag ook daadwerkelijk plezier had in de training. Dat was ik door de pijn in mijn been de afgelopen maanden steeds meer verloren, dat plezier. Zelfs een rustige duurloop was afzien. Ik hoop dat ik deze positieve vibe door kan zetten. 

Liefs,

Annemerel