In de eerste week van september zette ik een definitieve streep door mijn marathonplannen van 2019. Na een zomer lang proberen en steeds weer te worden teruggefloten door een pijntje, verkoudheid en/of valpartij besloot ik dat ik mijn strijd beter kon staken. Want dat was het inmiddels geworden, een strijd om op tijd fit te worden. Ik heb er inmiddels vrede mee en focus mijn pijlen op Boston (nog 24 weken en 2 dagen!), maar er zijn zeker wel een aantal die ik ontzettend mis aan het niet lopen van een marathon.
Dat ik ongegeneerd twee borden pasta op kan scheppen. Niet incidenteel, maar gewoon iedere dag. Ik kan het nog steeds doen, maar allereerst smaakt het gewoon beter als je flink getraind hebt en twee, op een gegeven moment gaat je kleding toch echt strakker zitten…
Het ergens naartoe werken werkt ontzettend motiverend. Niet alleen om naar buiten te gaan om te trainen, maar ook in de rest van mijn leven werkt die hardloopstructuur op een positieve manier door. Je denkt misschien dat je veel vermoeider wordt als je zes dagen in plaats van drie dagen in de week traint, maar mij geeft dat juist energie.
Ik had iedere week een onderwerp waar ik over kon schrijven, mijn training richting een marathon. Sinds mijn eerste marathon in 2012 heb ik dit altijd gedaan en ik mis het. Is het te vroeg om Boston te blogs te gaan schrijven?
Die ontzettende ontlading die je voelt nadat je een marathon hebt uitgelopen zonder te wandelen. Het moment dat je mag gaan wandelen na ruim 42 kilometer. Er is echt niks wat beter voelt dan dat.
Dat ik zo fit ben dat ik mijn hand niet omdraai voor een duurloop van 20 kilometer. Dat ik zo fit ben dat ik op iedere willekeurige dag een halve marathon in een redelijke tijd kan lopen.
Het hele marathonweekend ritueel. Op tijd naar bed, pannenkoeken eten, vroeg opstaan, haren vlechten, het wandelen naar de start, in de rij staan voor een dixie, wachten, nog meer wachten. Allemaal zenuwachtige gelijkgezinden om je heen. Het is iedere keer weer hetzelfde, maar toch voelt het iedere keer weer nieuw en spannend.
De aanmoedigingen. Online, langs de kant, bij de finish, van mijn familie en vrienden… ik voel me op marathondag specialer dan op mijn verjaardag. Het enige dat meer reacties ‘uitlokt’ is het aankondigen van een verloving ;-).
Medal Monday. Je benen voelen gesloopt, maar de adrenaline stroomt nog door je lichaam. Als de marathon goed is gegaan (PR, niet gewandeld, parcoursrecord) dan voel je je nog dagenlang onoverwinnelijk.
Ach, het komt wel weer. Mijn blessure lijk ik steeds beter in de hand te hebben en Boston komt ook steeds dichterbij. Neemt niet weg dat ik al de hele week steken in mijn buik voel bij het zien van beelden uit New York. Ik gun iedereen zijn of haar New York Marathon, maar dat ik er dit jaar na vijf deelnames in zes jaar niet mee bij ben, voelt toch een beetje… naar. Het is een gevoel dat ik niet goed kan onderbouwen, want ik heb genoeg leuke dingen in mijn leven en hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze de NYC Marathon gelopen hebben. En ik heb dat gewoon al vijf keer mogen doen(!). Maar het voelt een beetje als liefdesverdriet. Of heimwee. Dus in 2020 wil ik er sowieso weer bij zijn. Wie gaat er mee?*
Heel veel succes en plezier aan iedereen die morgen wel aan de start staat, in New York (of Terschelling?). Maak er iets moois van.
Liefs,
Annemerel
*Ik heb inmiddels al van dertien mensen mailtjes ontvangen dat ze interesse zouden hebben in een New York Marathon avontuur in 2020. Super leuk! Ik ga hier binnenkort – nadat alle marathonreisorganisaties weer geland zijn uit NY – werk van maken! Heb jij ook interesse? Mail dan even naar annemerel@annemerel.com
Het is nooit te vroeg voor Boston blogs! Kom maar op
Gemaild :)