DIARY: #39

Een herfstachtige eerste week van de herfst, een verregend weekendje Texel en een nieuwe iPhone.

Maandag, de eerste dag van de herfst. Een mooi moment om voor drie weken blogs in te plannen. Nu is de stap om daadwerkelijk iedere dag een blog te publiceren een stuk kleiner geworden.

Bij de post vind ik de startbewijzen voor de halve marathon van Texel, van zondag. Ik ben absoluut niet in goede-halve-marathon-doen, maar toen ik hier voor werd uitgenodigd in mei, had ik niet kunnen vermoeden dat het zo ‘slecht’ met mijn conditie gesteld zou staan. Maar een halve marathon lopen in rustig duurlooptempo, dat moest wel haalbaar zijn. En ik had er dan ook super veel zin in. Allereerst omdat er geen tijdsdruk zou zijn en ten tweede omdat het parcours heel bijzonder was, met een start vanaf de boot. Als je mijn Instagram dit weekend gevolgd hebt, weet je dat het allemaal net iets anders liep.

Afgelopen dinsdag probeerde ik nieuws. In de regen ging ik naar buiten voor een rustige duurloop van 10 kilometer (op zich niets nieuws). Tijdens het lopen luisterde ik niet naar muziek, maar naar een luisterboek. Om precies te zijn het net verschenen ‘Marathonloper’ van Abdelkader Benali. Of nou ja, het boek is wel al ruim tien jaar oud, maar het luisterboek is nieuw. Was best een fijne ervaring, toen ik eenmaal in het verhaal zat vlogen de kilometers voorbij. De reden dat ik het probeerde was omdat ik deze week een samenwerking heb met Storytel, waar ik het boek luisterde, ik mag deze week een aantal gratis abonnementen weggeven via mijn Instagram, dus houd dat in de gaten.

Woensdagochtend had ik voor het eerst in lange tijd make-up op mijn gezicht gesmeerd. Ik was redelijk tevreden met het resultaat. Als je vrijwel nooit ‘echt’ make-up draagt raak je vanzelf gewend aan je make-uploze zelf. Ik was helemaal vergeten dat ik er ook zo uit kon zien. Het ene is niet perse mooier of beter dan de ander, maar ok… ik zie mezelf toch liever zo, dan zonder make-up.

’s Middags kreeg ik een app’je dat mijn nieuwe iPhone 11 Pro op me lag te wachten bij de T-Mobile shop. Ik was niet van plan om hem te kopen, aangezien mijn iPhone 10 nog in prima staat was. Maar toen ik de camera geprobeerd had, was ik verkocht. De eerste paar uur voelde ik me nog wel wat schuldig, maar naarmate ik langer met mijn iPhone gespeeld heb ben ik dat schuldgevoel totaal verloren. Kijk hoe gaaf die groothoek is bijvoorbeeld.

En de nachtmodus is ook heel tof. De beelden zijn zo scherp, ook al is het mega donker. De sluitertijd is een stuk langer bij de nachtmodus, waardoor je met beweging ook hele toffe beelden kunt creëren (de foto rechts is niet heel tof, maar daar was ik iets aan het uitproberen).

Donderdag moest ik mijn moeder ook even laten zien hoe cool mijn nieuwe iPhone is. De selfiecamera heeft ook een grotere groothoek, waardoor je een stuk makkelijker selfies met meerdere personen maakt. De dingen waar een mens blij van kan worden…

’s Middags wist ik mezelf weer naar buiten te slepen voor een duurloopje van 10 kilometer. Beginnen vind ik met dit weer altijd een dingetje, maar als je eenmaal bezig bent is het puur genieten. Zelfs de (tegen)wind waardoor ik helemaal krom ga lopen vind ik heerlijk. Zeker als je geen bepaald tijdsdoel hebt, gewoon chillen.

Van vrijdag is er geen beeldmateriaal, maar van dit weekend is er des te meer. Tuur en ik waren uitgenodigd door de VVV van Texel voor de halve marathon en bij die uitnodiging hoorde ook een nachtje slapen. Ik was nog nooit eerder op een waddeneiland geweest (ik weet dat er mensen zijn die dit gek vinden, maar als je je hele leven al aan zee woont, dan ga je als je op vakantie gaat in eigen land vaak eerder naar een heel andere omgeving). Na een klein schrikmomentje op de boot (ik was mijn iPhone kwijt, die nog in de auto bleek te liggen). Hadden we nog precies vijf minuten om op het panorama dek te gaan staan en lekker uit te waaien.

Er stond een stevig windje, maar het was tenminste droog. Ik was helemaal content.

Vanaf de boot reden we direct door naar het strand bij Paal 15. Na even naar de zee gelopen te zijn (en compleet gezandstraald) wandelden we naar de enige geopende strandtent op deze strandslag Gastro Paviljoen XV en besteden we warme chocolademelk, Aperol Spritz, Texels bier en snacks. Veel snacks.

Helaas liet het weer echt een grote ontdekkingstocht over het eiland niet toe, maar we vermaakten ons ook meer dan prima in de Hotelkamer (we sliepen in Hotel de Lindenboom). Ik deed alvast een kledingcheck voor de halve marathon van de volgende dag. Het zou flink gaan regenen en waaien, maar daar was ik op voorbereid.

We zagen Susan Krumins zevende worden op de 10.000 (zo knap, in een PR! en de enige die sneller waren, waren Kenianen, Ethiopiers en de weergaloze Sifan Hassan!).

Na de wedstrijd, om kwart over negen, verlieten we het hotel voor een restaurantje 200 meter bij ons hotel vandaan, de Smulpaap. Ik genoot ontzettend van mijn risotto en Aperol Spritz.

Toen ik zondag wakker werd dacht ik… OK, interessant weer voor een halve marathon, maar ik heb er zin in. Toen ik even later bij de receptie van het hotel vroeg of we wellicht een paar uurtjes later uit konden checken in verband met de wedstrijd, kregen we het bijzondere nieuws te horen… ‘hebben jullie nog niet gehoord dat de halve marathon is afgelast?’. Wow. Nee. Echt?

Eerder dit jaar werd de CPC afgelast op de ochtend van de wedstrijd en daar was ik toen ergens wel een beetje opgelucht over. Ik wilde graag een PR lopen en wist dat dat met die weersomstandigheden best een uitdaging zou worden. Nu had ik dat gevoel helemaal niet, ik was alleen maar heel erg teleurgesteld. Ik had zoveel zin in de ervaring, voelde totaal geen tijdsdruk en was daarom ook absoluut niet zenuwachtig of iets. En toen hoorden we dus dat het niet doorging. Het zal vast wel een verstandige beslissing geweest zijn van de organisatie, maar dat veranderde niets aan mijn teleurstelling.

Omdat Tuur en ik toch nog even wilde lopen op Texel, deden we zelf een duurloopje van 10 kilometer over het eiland. En dat werd een heel bijzonder duurloopje.

We liepen door de polder en door de bossen en uiteindelijk finishte ik op het plein, onder de officiele finishboog die nog net niet was weggehaald. Het was meer dan de helft minder kilometers dan ik aanvankelijk op de planning had staan, maar het was genoeg voor vandaag.

Inmiddels is het maandagochtend en slaat de regen hier tegen de ramen. Ik vraag me af of het ooit nog een keer lekker weer wordt, als ik de iPhone weerapp bekijk. Maar hé, nog 25 weken tot het voorjaar, ha ha ha.

Fijne week!

Liefs,

Annemerel