ASK YOUR RUNNING QUESTION: Je eerste marathon

Inmiddels heb ik twaalf marathons achter mijn naam staan (de een iets succesvoller dan de ander), maar ik weet nog heel goed dat ik zeven jaar geleden, op 21 oktober 2012, mijn aller eerste marathon liep in Amsterdam. De Amsterdam Marathon staat weer voor de deur en ik weet dat er heel veel mensen hun eerste marathon gaan lopen. Onder deze marathon first-timers is Jolin en zij stelde me afgelopen week een hele rits vragen. Die ik nu voor jullie allemaal ga beantwoorden.

Waar kwam je tijdens je eerste marathon achter waar je nog niet over nagedacht had?

Mijn eerste marathonervaring was heel positief, omdat ik ruim een half uur sneller was dan mijn gestelde doeltijd. Ik wilde de marathon graag binnen de 4.30 finishen en ik liep uiteindelijk naar een tijd van 3.58. Ik kwam er tijdens de marathon achter dat je in een wedstrijd veel meer kan dan je van te voren misschien denkt. Mijn duurlopen liep ik altijd iets langzamer (en vond ik vaak zwaar) en ik had nooit verder dan 35 kilometer gelopen.

Verder kwam ik er tijdens die marathon achter dat 42 kilometer hardlopen door de regen een regelrechte ramp voor je lange haar kan betekenen. Ik had een vlecht in mijn haar en die was tijdens de wedstrijd langzaam veranderd in een grote klitten bende. Het heeft me anderhalf uur gekost om die klitten eruit te halen en ik was voor mijn gevoel mijn halve haar kwijt. Dat had ik nog nooit gehad.

Wat ik verder geleerd heb tijdens die marathon is dat je niet te veel na moet denken. De eerste 36 kilometer gingen voor mijn gevoel heel makkelijk. Toen ik dat besefte ging ik nadenken over wat ik eigenlijk voelde en toen voelde ik ineens wel van alles. Kilometer 36-40 waren een struggle, maar de laatste 2 kilometer kon ik mezelf toch nog vermannen, toen ik zag dat ik nog onder de 4 uur kon finishen.

Hoe loop je de marathon: op tijd, gevoel, hartslag of iets anders?

Ik heb van te voren wel een bepaalde pace in mijn gedachten die ik wil lopen, maar ik probeer daar niet te veel mee bezig te zijn. Ik laat me vooral leiden door mijn gevoel. Als ik zie dat ik echt veel te hard ga in de eerste kilometers, probeer ik wel iets af te remmen. Zeker als mijn hartslag ook hoger is dan ik wil.

Ik loop niet strikt op hartslag, maar ik voel het wel als mijn hartslag te hoog is. Ik check dat dan vaak ook even tijdens het lopen en als ik zie dat hij richting mijn drempel gaat (172) zet ik mijn horloge op een veld waarin je alleen mijn hartslag kan zien. De kilometers die volgen probeer ik dan bewust rustig adem te halen en mijn ademhaling te laten zakken. Dit helpt meestal wel.

Laat je het parcours op je af komen of verken je?

Voor mijn eerste marathon wist ik alleen dat ik een rondje van 8 kilometer zou lopen, daarna dat rondje nog een keer deels moest lopen en vervolgens een heel stuk langs de Amstel moest. Ik wist ook dat ik twee keer het Vondelpark zou doorkruisen en dat we zouden starten en finishen in het Olympisch Stadion, meer wist ik toen niet.

Van New York en Boston wist ik precies het hoogteprofiel en zo wist ik ook precies waar ik heuvels kon verwachten. Maar ja, New York en Boston zijn ook een stuk minder vlak dan Amsterdam. Ik denk dat het in een vlakke stadsmarathon niet echt noodzakelijk is om het hele parcours uit je kop te stampen, zeker niet als het je eerste marathon is, je hoeft immers alleen maar een tijd neer te zetten en geen PR te lopen, het lopen van die marathon zelf is al een persoonlijk record.

Maak je een eet- en drinkplan?

Ja en dat probeer ik in trainingen zo goed als na te bootsen. In Amsterdam nam ik om de 3/4 kilometer een Powerbar snoepje en iedere 5 kilometer een bekertje water, ook al had ik helemaal geen dorst (het regende een beetje). Zo heb ik het eigenlijk al mijn marathons gedaan, behalve tijdens mijn laatste marathon in Málaga, toen wilde ik graag Maurten gebruiken. Dat liep – ondanks dat ik het had geprobeerd in trainingen – minder goed af. Na 14 kilometer kon ik geen Maurten meer zien.

Het is nu net iets te laat om nog te oefenen met voeding, maar ik neem aan dat je dit in trainingen wel geprobeerd heb. Ik zou je willen aanraden om daar niet te veel van af te wijken. Als je niet geoefend hebt me sportvoeding maar je wil toch wat gebruiken tijdens de marathon, dan zou ik voor de Powerbar Gelsnoepjes gaan. Vijf snoepjes staan gelijk aan ongeveer een normale gel, hierdoor kun je de voeding iets geleidelijker in je lichaam krijgen en heeft het minder impact op je gestel. Het is – voor mij in ieder geval – de meest veilige optie.

Na 30km dan begint de marathon pas echt hoor ik steeds, heb je tips voor het laatste stuk?

Als het goed is heb je goed getraind en heb je in de eerste helft van de race je kruid nog niet verschoten. Maar dat neemt niet weg dat de laatste 12 kilometer best wel heftig kunnen zijn. Ik raak zelf soms in paniek als ik besef dat ik nog 12 (!) hele (!) kilometers moet. Dan voel ik me op dat moment eigenlijk nog wel een soort van oké, maar ik kan me dan niet voorstellen dat ik met die benen nog 12 (!) hele (!) kilometers moet. De truc is om in het moment te blijven, dus vooral niet te denken YESSS 30 kilometer, want dan komt al snel het besef, SHITTTT nog 12 (!) hele (!) kilometers.

Probeer de wedstrijd niet verder dan een kilometer vooruit te zien en probeer je in de laatste kilometers voor te stellen waar je op dat moment zou zijn tijdens je trainingsrondje. Bijvoorbeeld bij 40 kilometer, oooh als ik nog 2,2 kilometer moet dan ben ik thuis meestal bij die rotonde en dat stuk heb ik zo vaak gelopen, dit kan ook. Zo probeer ik die laatste kilometers altijd door te komen.

Hoe waren de dagen na je eerste marathon?

Ik herstelde best goed van mijn eerste marathon. Ik weet dat ik maandag best wel wat spierpijn had, maar dat ik dinsdag al op het vliegtuig stapte voor een paar dagen Londen met mijn moeder en zusje. De eerste dag waren de trappen van de metro best een crime, maar op woensdag ging het al een stuk beter. Mijn darmen waren helaas wel compleet ontregelt en ik kon de eerste dagen niet naar het toilet en ik weet nog dat ik uiteindelijk op donderdag een half uur op een openbaar toilet in Oxford Street heb gezeten terwijl mijn moeder en zusje gezellig aan het shoppen waren bij Topshop. Maar hé, ik had wel een marathon gelopen.

Na die eerste marathon heb ik nog elf andere marathons gelopen en na de meeste marathons was de spierpijn best te doen. Alleen na Boston had ik heel veel spierpijn aan de voorkant van mijn bovenbenen, door alle downhills die er in het parcours zitten. Maar na een week was de ergste pijn wel weg. Als je fit bent en goed getraind hebt, moet het vast goed komen.

En weet je, die euforie na je eerste marathon, die adrenaline die door je lichaam giert, dat maakt het ook allemaal wel een stuk makkelijker te verdragen.

Jolin en alle anderen die zondag aan de start van de marathon staan, of het nu je eerste of je twintigste is, heel veel succes en plezier. Je hebt er voor getraind, je kunt nu niks anders meer doen dan goed voor jezelf zorgen en geloven dat het goedkomt. Ik hoor graag volgende week alle verhalen!

Liefs,

Annemerel