DIARY: #47

De 47ste week van 2019 was niet de beste tot op heden, maar we sloten af met een ‘bang’.

Mijn week begon niet echt goed. Ik voelde me niet bepaald fit en na een regenachtig rondje hardlopen moest ik rennen naar het toilet. Of nou ja, rennen ging niet meer… strompelen. Ik heb me anderhalve dag echt goed slecht gevoeld (goed slecht, leuke woordcombinatie) en zelfs even het vloggen op een lager pitje gezet. Maar hé, wie wil er nou kijken naar een hoopje ellende in bed? Hoewel ik me niet oncomfortabel voel om mezelf niet op mijn paasbest te filmen, moet ik ook gewoon een beetje rekening houden met jullie. Je zou van afgelopen maandag en dinsdag echt geen positieve vibes hebben gekregen als ik wel gevlogd had.

Woensdag voelde ik me alweer iets fitter. Gelukkig fit genoeg om naar het eindejaar diner van La Roche-Posay te gaan. Het was leuk iedereen van La Roche-Posay weer te spreken en om ook de andere ambassadeurs weer te ontmoeten. Er was een super interessante lezing van een diëtiste en er was natuurlijk ook heel veel lekker eten. Deze mini Pavlova was mega lekker. Misschien niet het allerbeste voor mijn nog ietwat geïrriteerde darmen, maar ik kon het toch niet weerstaan.

Donderdag had ik een meeting bij TUI over de NYC Marathon van 2020. Als good luck charm droeg ik mijn grijze NYC Marathon trui uit 2017. Het heeft denk ik geholpen, want het gesprek was positief. Half december horen jullie meer (als je als eerste meer wil horen moet je me even mailen op annemerel@annemerel.com, er zijn al meer dan 35 mensen je voorgegaan!)

’s Avonds maakte Tuur in zijn eentje lasagne terwijl ik lekker aan het hardlopen was. Het leverde hilarische vlogbeelden op (al zeg ik het zelf). Het smaakte zeer goed, ondanks dat er geen peper en zout in was gegaan.

Vrijdagochtend ging mijn wekker veel te vroeg om dat ik perse live het sunrise concert van Coldplay wilde zien. Om 4.50u stond mijn wekker, een paar minuten later zat ik rechtop in bed met koffie. Het was een super bijzondere ervaring, al was het nog bijzonderder geweest als ik daar gewoon geweest was.

Halverwege de ochtend reed ik naar mijn ouders om weer met mijn vader te gaan trainen. Omdat ik me nog steeds niet erg fit voelde besloot ik de training op mijn vaders tempo te doen, zodat ik mezelf niet al te veel uit zou putten.

Het was een mega lekkere training. De zon besloot zichzelf te laten zien en mijn vaders 10K tempo is mijn favoriete tempo, 4’50. Vorig jaar liep ik al mijn duurlopen in dit tempo, nu doe ik het allemaal net een tandje langzamer (5’05 – 5’15) en ik kon me ook niet voorstellen dat ik ooit in een training 35 kilometer in 4’50 liep. Maar het voelde goed om weer lekker te lopen.

’s Avonds maakte ik twee recepten uit het nieuwste boek van Jamie Oliver, VEG. De preisoep en de carbonara (met prei). Ik heb het boek zelf nog niet, ik maakte deze recepten uit het boek van mijn moeder. Maar nadat Tuur en ik dit geproefd hebben willen we snel zelf ook het boek kopen, want dit was echt heel lekker.

Mijn haar… ik krijg regelmatig complimenten over mijn ‘mooie’ lange blonde haar, maar de realiteit is dat alles rond de haarlijn is afgebroken, ondanks dat ik al negen maanden geen highlights er in heb laten zetten. Iemand hier een oplossing voor? Ik heb een paar weken speciale haarvitaminen geslikt en kreeg toen ineens op verschillende plekken acné (binnen drie dagen nadat ik het gebruikte al) en toen ik stopte ging dat weer weg (wat je nu op mijn kin zit is hormonaal). Ik ben dus maar weer gestopt met die vitaminen…

Zaterdagochtend deed ik mijn lange weekendtraining. Tuur en ik doen die normaal gesproken op zondag, maar nu hadden we voor zondag andere plannen. We reden weer naar Meijendel, mijn favoriete natuurgebied voor lange trainingen, omdat het er zo groot is dat je lekker veel kilometers kunt maken zonder dat je echt op zoek moet gaan naar een pad. Verder is het meeste onverhard (dit stukje toevallig niet) en zijn er aardig wat heuveltjes, wat weer een goede training is richting Boston. Ik deed een duurloop van 100 minuten waarin ik iedere vier minuten een minuut een vlotter tempo liep (rond halve marathontempo). Super fijne training die door de afwisseling geen moment saai was.

Na afloop trakteerde ik op warme chocolademelk met vouchers die ik van Starbucks gekregen had. Het drankje dat we kozen mocht zo groot zijn als we zelf wilden. Tuur ging voor de allergrootste warme chocolademelk met karamel en slagroom. Ik had hem nog zo gewaarschuwd… daar word je misselijk van (heb ik ervaring mee), maar hij geloofde het niet. Ik hoef nu maar het woord ‘chocola’ of ‘karamel’ te roepen of hij krijgt weer een golf van misselijkheid door zich heen. Stiekem moet ik hier heel hard om lachen.

Zondag, gisteren, stonden we vroeg op voor een rustige herstelloop. Onderweg maakten we deze foto. De foto van Tuur heb ik niet bewerkt, de foto van mij is met Instagram bewerkt. +50% lux + +50% helderheid, dat is alles. Dit doe ik trouwens met de meeste foto’s. Ik ben nooit veel tijd kwijt aan het editen van mijn foto’s (dat zie je waarschijnlijk ook wel, want ik heb niet zo’n mooi geheel op mijn feed).

Na het hardlopen vertrokken we richting Tilburg voor de Warandeloop, de grootste nationale crosswedstrijd. Gaaf om (on)bekenden te zien strijden. Het leuke van kijken naar een cross (in vergelijking met een wegwedstrijd) vind ik dat je de atleten meerdere keren ziet (ze lopen meerdere ronden) en het is nog minder voorspelbaar dan een baanwedstrijd.

Rond een uurtje of vier waren we thuis, in de auto had ik ondertussen mijn vlog ge-edit en thuis heb ik die snel geüpload. Daarna heb ik een disco-nap gedaan, want ’s avonds hadden Tuur en ik het concert van Dido. Ik had er van te voren mega veel zin in, maar ik moet toegeven dat ik zondagmiddag wel even dacht… mag ik gewoon naar bed? Dat heb ik dus even gedaan, om me vervolgens weer op te frissen, wat te eten en toch richting Amsterdam te gaan.

We hadden geluk, Fon (van #teamannemerelrunsnyc2017) had samen met haar man al twee plekjes voor ons vrijgehouden, dus na het voorprogramma konden wij toch nog makkelijk op een goede plek gaan zitten. Ik had niet verwacht dat er zitplaatsen zouden zijn, maar de hele zaal was dus enkel stoelen. Het publiek was ook mega stil, je kon een speld horen vallen tussen de nummers door. Heel anders dan Justin Bieber zeg maar ;-). Het was precies vijftien jaar geleden dat ik Dido voor het eerst (en laatst) live zag, in Ahoy Rotterdam en dit gaf mooie herinneringen. Haar stem is nog altijd even mooi en… is ze echt al bijna 48? Van een afstandje had ik haar niet ouder dan 32 geschat.

Uiteindelijk lagen we pas rond kwart voor een in bed en dat is best wel laat voor ons. Toen de wekker vanmorgen om kwart voor zeven ging had ik het dan ook redelijk zwaar, maar we slepen onszelf er doorheen. Het was een heerlijk weekend en ik heb geen enkele reden tot klagen, dus dat ga ik ook zeker niet doen.

Fijne week!

Liefs,

Annemerel