BOSTON2020: Progressie is niet lineair (trainingsweek 3 + 4)

De eerste vier trainingsweken richting Boston zitten erop. Twee weken geleden schreef ik over mijn eerste twee trainingsweken, waarin alles eigenlijk mega positief was. Inmiddels zijn we dus weer twee weken verder en ben ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt: progressie is niet lineair. In mijn derde trainingsweek voelde ik me fantastisch en gaf mijn horloge iedere training aan dat ik flink vooruit was gegaan. Maar afgelopen week was mijn horloge minder positief. En niet zonder reden…

The sky is the limit

Ik voel me goed. Ik voel me goed. Ik voel me goed. Dat was een beetje de strekking van de derde trainingsweek. Ik voelde me echt heel goed. Op dinsdag liep ik 3x 3000 op marathontempo, ik liep zelfs iets sneller. Mijn hartslag was stabiel en nogmaals, ik voelde me goed. Tijdens de halve marathontraining op donderdag haalde ik het tempo niet, maar ondanks de regen en kou voltooide ik mijn training toch en dat was een hele overwinning. Ik liep – dankzij een bezoekje aan de manueel therapeut – geheel pijnvrij een duurloop van 100 minuten. En op zondag deed ik nog een lange duurloop van 16 kilometer, waarin ik de laatste 5 (!) op marathontempo deed. Ik liep 77 kilometer in totaal en voelde me on top of the world.

“Onproductief”

Dit gevoel bleef aanhouden tot halverwege week vier. Mijn marathontraining op dinsdag (2000 – 4000 – 3000 – 1000) ging nog goed, maar op woensdag nam ik een rustdag en op donderdag voelde ik me ineens slecht. Heel slecht. Ik had last van mijn schouder waardoor ik minder goed kon ademhalen en besloot mijn training in te wisselen voor een herstelloop. Dat was een goede zet, want ik voelde me na die herstelloop een stuk beter. Mijn horloge was het daar overigens niet mee eens, van productief was ik ineens ‘onproductief’. En bedankt.

De training die ik op donderdag oversloeg deed ik op vrijdag en hoewel ik hem voltooide, kostte het meer moeite dan anders. Mijn horloge vond me nog steeds onproductief. Op zaterdag deed ik een lange duurloop op een tempo dat ik normaal als ‘rustig’ zou omschrijven, mijn hartslag was echter 10 slagen hoger dan normaal. Mijn horloge gaf nu zelfs aan dat mijn conditie achteruit ging. Ik spendeerde de rest van de dag in bed in de hoop dat ik me beter zou gaan voelen. De volgende ochtend voelde ik me redelijk fit, ik deed een rustige herstelloop in het zonnetje en voelde me goed. Mijn horloge vond dit allesbehalve een goed idee en gaf aan dat mijn conditie nog verder achteruit was gegaan. Ik probeerde het met een korreltje zout te nemen, maar ik moet toegeven dat het leuker is als je horloge zegt dat je goed bezig bent. Laat ik het zo zeggen, het verpestte mijn stemming niet, maar als mijn horloge gezegd had dat ik het goed had gedaan, dan had ik me nóg beter gevoeld.

Garmin knows best

“Waarom luister je naar je horloge, het is maar een apparaatje?” zou je kunnen zeggen. Klopt. Maar er zat wel een kern van waarheid in de dingen die mijn horloge me vertelt. Mijn rusthartslag was de afgelopen dagen gestegen, er zit al een paar dagen een ‘vermoeid gevoel’ in mijn keel en op maandag kreeg ik te maken met een buikgriepje. Ik weet niet of dit voorkomen had kunnen worden door minder te trainen, voor mijn gevoel heb ik veel uitgerust rond mijn trainingen en ook goed gegeten en gedronken. Maar feit is, als je traint gaat je immuunsysteem iets naar beneden en ben je vatbaarder voor griepjes en dingetjes. En als ik om me heen kijk is half Nederland op dit moment niet 100% fit, niet gek dat ik daar dan ook iets van mee pak. Toch?

Trainen voor een marathon is wat dat betreft lastiger in de winter, omdat de kans op een kwaaltje nou eenmaal net iets groter is. Ik ben in ieder geval blij dat ik nog zo’n 22 weken tot de marathon heb, dus van stress heb ik op dit momenteel totaal geen last.

Rustig ‘uitzieken’ en even een pas op de plaats maken. Je kunt niet iedere week beter zijn dan de week ervoor. Het zou natuurlijk leuk zijn als het op die manier werkt, maar ik heb inmiddels genoeg (12) marathons gelopen om te weten dat je dit gewoon niet van je lichaam kan eisen. 

Liefs,

Annemerel