DIARY: #52

Het laatste dagboek van 2019. Met kerst, hardlopen en natuurlijk weer heel veel eten. Deze week misschien wel extra veel, want ja… kerst.

Van maandag is geen fotografisch bewijs en ik kan me ook niet echt goed meer herinneren wat er zich die dag allemaal heeft afgespeeld. Tuur was ziek, dat weet ik nog wel en volgens mij heb ik ook een groot gedeelte van de dag in bed gespendeerd omdat ik ook flink verkouden was en het een goed excuus vond om ook de hele dag te luilekkeren. Ik weet dat ik nog wel de weg naar mijn hardloopschoenen gevonden heb die dag, maar dat het alles behalve lekker voelde, die duurloop van 45 minuten.

Dinsdag was Tuur helaas nog niet veel beter en ik was zo mogelijk nog meer verkouden dan ik al was, maar ik had zelf geen koorts dus ik was niet ziek. Ik nam wel even een loop rustdag, want daar stond mijn hoofd dus echt niet naar. De laatste cadeautjes arriveerden voor onze pakjesavond, ik deed nog wat laatste werkgerelateerde dingetjes en rond een uurtje of vijf was het tijd om naar mijn ouders te gaan, om kerstavond te vieren.

Iedereen had cadeautjes voor elkaar gekocht en dat zag er ontzettend gezellig uit onder de boom. Het hele pakjes spektakel duurde tot een uurtje of negen, toen gingen we aan tafel voor het voorgerecht. Mijn zusje had de tafelschikking gedaan met behulp van chocolade beertjes. Zo schattig. Dat beertje ga ik dus echt niet opeten. Een paashaas of kerstman, geen probleem, maar beertjes… ik weet nog dat ik een jaar of drie was en ineens geen Bambix beertjes koekjes meer wilde eten omdat ik het zielig vond voor de beertjes. We zijn 27 jaar verder en ik heb nog steeds een complex.

Ons kerstdiner is vrijwel ieder jaar hetzelfde en niemand aan tafel zou het anders willen. We begonnen met carpaccio, daarna was het tijd voor de kalkoen van mijn vader. Vooral de stuffing is favoriet aan tafel. De zelfgemaakte cranberrysaus en boontjes met spek ontbreken ook nooit. Verder waren er ook perzikjes en aardappelsoesjes, ook die zou mijn moeder niet zonder overleg weg mogen laten van het diner.

Het smaakte allemaal mega goed. Rond een uurtje of half twaalf waren we uitgegeten en stapten we in de auto richting huis. Moe maar voldaan vielen we rond twaalf uur in slaap.

Woensdag, eerste kerstdag, vierden we ’s ochtends bij oma. Daarna togen mijn vader en Tuur naar Tuur’s huis in Monster om een klein beetje te klussen. Ik ging ook naar Monster, maar stapte niet in de auto, maar ging hardlopend. Ik liep in totaal 8,5 kilometer en deed binnen die 8,5 kilometer 10x 100 meter versnellen (met 100 meter dribbel tussendoor). Ondanks het snot voelde het best lekker. Of nou ja, dat zeg ik verkeerd… de eerste 6 kilometer voelde ik me belabberd, maar toen ik eenmaal begon met versnellen voelde het ineens een stuk fijner.

Ik droeg trouwens een nieuw shirt dat ik voor mezelf besteld had als kerstcadeautje. Het shirt is van Tracksmith en heb ik via hun officiële webshop besteld. Als je je afvraagt of je dan niet heel veel verzendkosten, importkosten en belasting betaalt…. ja, dat is wel een beetje waar. Maar het was er wel snel (binnen vijf dagen), het bleef niet bij de douane liggen (had al importkosten betaald) en bij het bestellen weet je wel meteen hoeveel extra je moet betalen. Ga er echter geen gewoonte van maken, want… ja… nogal duur.

Na mijn hardlooprondje (en een douche) reden we naar mijn schoonouders om daar verder te gaan met kerst vieren.

Donderdag, tweede kerstdag, wat hebben we gedaan? Ik kan me er weinig meer van herinneren. Ik heb hardgelopen… maar verder? We aten pasta met pesto, burrata en tomaatjes (zoals zo vaak) en omdat het kerst was bakte ik er een stukje zalm bij. Het was zoals altijd super lekker…

Ik kan er niet zo goed tegen dat ik echt geen flauw idee meer heb wat ik verder donderdag gedaan heb… de dagen lijken echt voorbij te vliegen…

Vrijdag deed ik mijn aller eerste baantraining in ruim drie maanden. Na afloop was ik zo moe en koud dat ik even vijf minuten mijn bed in dook. Twee uur later werd ik wakker en dacht ik… shit, ik moet nog eten kopen… daar had ik dus echt geen zin in en ik had ook eigenlijk nergens trek in, behalve Chinees… na een uur lang nadenken over verantwoordere opties ging ik toch maar voor de bijl en bestelde ik Chinees.

Ik maakte vrijdag ook een aftelkalender richting de Boston Marathon. Deze versie in de Boston kleuren blauw/geel is niet de kalender geworden die ik uiteindelijk heb af laten drukken en op mijn spiegel gehangen heb, om mezelf ‘verantwoordelijk’ te houden de komende zestien weken.

Zaterdag deed ik een training samen met Tuur in de duinen. Mijn benen waren nog wat zwaar van de training van een dag ervoor en ik was dan ook heel erg aan het uitstellen, omdat ik een beetje tegen de training op zag. Ik deed een extra lange warming-up, waar ik uiteindelijk niet echt warmer van werd, maar juist koud van werd.

Uiteindelijk begon de zon te schijnen en dat was het laatste zetje dat ik nodig had om toch gewoon mijn training te doen. Op het programma: 5x 6 minuten op marathontempo met 90 seconden herstel. Klinkt super easy, was het zaterdag helaas niet. Maar hé, we kunnen hem weer afstrepen.

Na afloop haalden we niet alleen vers stokbrood bij de Franse bakker, maar ook oliebollen en appelbeignets, zo lekker!

Daarna was het tijd voor de NK Afstanden. Lang geleden dat ik dat live gezien heb. Vroeger stond er ieder weekend schaatsen aan thuis, maar in mijn eentje vond ik sport kijken eigenlijk nooit zo interessant, ik had er geen geduld voor. Nu heb ik Tuur weer als slachtoffer om samen schaatsen mee te kijken.

Zondag, gisteren, reden we al vroeg naar Ikea om een beetje gezelligheid te halen voor Tuur’s huis in Monster, dat nog niet verkocht is. Het was een beetje een kale boel geworden en de makelaar raadde ons aan om het weer wat gezelliger te maken, voor de verkoop. Zo gezegd, zo gedaan. We kochten een eettafel en zetten de meubels net iets gezelliger dan dat ze eerst stonden.

Ik kon het ook niet laten om een paar Zweedse balletjes te kopen en aardappelpuree, dus nadat we de tafel in elkaar hadden gezet maakte ik deze fantastische lunch. Ik praat nu een beetje sarcastisch, maar het smaakte gewoon echt heel lekker.

Inmiddels is het maandagochtend. Tijd voor de laatste twee dagen van 2019. We hebben NOG STEEDS geen plannen voor oud & nieuw. We zouden het liefst op wintersport zijn, maar toen we met dat idee kwamen was eigenlijk alles dat nog enigszins betaalbaar was volgeboekt en nu is het gewoon onbetaalbaar geworden. Ik denk dat we gewoon lekker thuis blijven en naar het vuurwerk vanaf ons dakterras gaan kijken. Nu hopen dat de hel niet losbreekt in Den Haag nu de vreugdevuren verboden zijn. Fingers crossed.

Ik wens jullie alvast een hele fijne jaarwisseling. Ik hoop dat jullie beter voorbereid zijn op een mooie avond dan wij (maar dat ben je al snel, want zoals gezegd, wij hebben nul plannen). Geniet van de oliebollen, sneeuwballen, appel beignets en ik spreek jullie weer in 2020.

Liefs,

Annemerel