RACE: Ruitenburg 10K Maassluis

(Find Wally (of in dit geval Annemerel))

De Egmond Halve Marathon voelde van start tot finish als een lijdensweg. En ook de dagen na Egmond voelde ik me alles behalve fit en energiek. Wat zeg ik, afgelopen zondag voelde ik me nog steeds belabberd. Toch stond ik aan de start van de Ruitenburg 10 kilometer in Maassluis. Alles behalve fit en ik moet ook eerlijk bekennen, als de wedstrijd niet georganiseerd zou zijn door de kledingsponsor van ons hardloopteam, dan zou ik die wedstrijd hebben overgeslagen. En dat zou zonde geweest zijn. Ik had het voor de start niet kunnen bedenken, maar hier volgt een positieve blog over mijn 10 kilometer in Maassluis.

De dagen na Egmond

De maandag na Egmond doet mijn hele lichaam pijn. Ik ben stijf van de spierpijn en mijn hart/longsysteem heeft ook een flinke optater gekregen. Mijn buik deed voor de wedstrijd al pijn en dat is er tijdens de wedstrijd niet beter op geworden. Toch weet ik me zowel maandag als dinsdag te motiveren voor een rustig 35 minuten durend herstelloopje. Op woensdagochtend weet ik er zelfs 90 minuten uit te persen, maar in de laatste kilometers moet ik tot drie keer toe stoppen om te stretchen, mijn linkerbeen (het been van die vervelende bil) wil niet meer. Ik krijg kramp. Tot een maand geleden had ik dat nog nooit gehad met hardlopen, maar inmiddels heb ik hier helaas bij langere afstanden weleens last van. Stomme bil.

Op donderdag ga ik naar de manueel therapeut die mijn hele lichaam (van mijn enkel tot mijn nek) onder handen neemt. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad tijdens een behandeling. Na afloop probeer ik weer 35 minuten los te lopen, maar ik ben zo van de leg dat ik zelfs tijdens die 35 minuten een paar keer moet wandelen. Mijn lichaam voelt zo mogelijk nog slechter dan na Egmond. Een dag later loop ik een rondje van 20 minuten en dat gaat al een stuk beter, zaterdag – de dag voor de wedstrijd – heb ik een lesje yoga en ’s avonds loop ik nog eens 15 minuten. Ik voelde me eigenlijk best OK en heb er ook wel vertrouwen in dat het goed moet komen in Maassluis.

Slechte nacht & fysiek ongemak

Helaas is de nacht van zaterdag op zondag niet mijn beste nacht. Ondanks dat ik bijna tien uur in bed lig word ik veel wakker, heb ik zweetaanvallen (PMS is een ding) en mijn rusthartslag is zo hoog dat mijn body battery (een functie van mijn Garmin Fenix 6s horloge) in plaats van oplaadt in de nacht, daalt. Ik word wakker met een body battery van 31%. Not good. Mijn buik doet pijn, ik heb het gevoel dat ik ieder moment ongesteld kan worden, tegelijkertijd zijn mijn darmen op hol geslagen en mag ik maarliefst zeven keer naar het toilet. Ja, niet echt de ochtend die je voor een wedstrijd wilt hebben.

Samen met Tuur loop ik een rondje van 3 kilometer om los te lopen, daarna vlecht ik mijn haar, neem ik een snelle douche en stappen we in de auto richting Maassluis. In de auto bedenk ik allerlei redenen waarom ik niet van start zou moeten gaan. Maar als Tuur het met me eens is besluit ik dat ik toch wil lopen (heb ik dus altijd, als iemand anders zegt dat ik niet wil lopen, wil ik ineens wel lopen… mijn recalcitrante persoonlijkheid komt op dat soort momenten echt het best tot uiting). We lopen nogmaals een rondje van 3 kilometer in, doen een paar loopscholingsoefeningen en versnellingslopen en maken ons dan klaar voor de wedstrijd).

Overdenkingen in het startvak

Ik sta redelijk vooraan in het startvak. Ik wilde eigenlijk wat meer naar achter gaan staan, maar na tweehonderd meter moeten we met zijn allen door een smal hekje, om vervolgens een haakse bocht te moeten maken. Ik voorzie opstoppingen en hoewel ik niet voor een snelle tijd ga, wil ik niet in de eerste tweehonderd meter al 20 seconden verliezen. Ik ben dus van plan om direct als startschot gaat tweehonderd meter ‘hard’ te lopen en daarna naar een comfortabel ritme te zoeken en netjes rechts te gaan lopen, zodat anderen me makkelijk rechts in kunnen halen. Mijn doel was aanvankelijk om de eerste 5 kilometer met een pace van 4’30 te lopen (marathontempo) en daarna te versnellen als ik dan nog wat over zou hebben. Omdat ik me veel minder fit voel dan dat ik hoopte dat ik me zou voelen, besluit ik dat een tijd onder de vijftig minuten ook best prima is, maar dat ik wel mijn best ga doen voor die 45 minuten. En pats, dat was het startschot.

De eerste 5 kilometer

Volgens plan loop ik de eerste 200 meter redelijk hard en ik kom daardoor niet in de problemen bij het hekje. Als ik er eenmaal uit ben ga ik rechts lopen en laat ik mezelf inhalen. Ik zoek naar een comfortabeltempo en focus me op ontspanning. Na ongeveer een kilometer slaan we af naar rechts en krijgen we de wind vol tegen. Wind tegen in de polder, bijna net zo erg als wind tegen op het strand. Maar windkracht vijf is geen windkracht zeven en asfalt loopt een stuk makkelijker dan zand. En als ik een ding geleerd heb van de Halve van Egmond, is dat ik zelfs zeven kilometer windkracht zeven op het strand kan overleven. Ik weet dat ik het tweede gedeelte van de race voornamelijk meewind zal hebben, dus ik laat me niet van mijn stuk brengen en maak me geen zorgen of ik de finish wel of niet zal halen.

Ik push niet en blijf naar ritme zoeken. Ik heb tijdens het lopen geen automatische kilometerupdate, maar zie in beeld alleen mijn hartslag, de afstand, de tijd en mijn gemiddelde pace over het totaal gelopen stuk. Als ik rond de 4’30 kan lopen op het eerste stuk, dan ben ik tevreden. Later zie ik in Strava mijn kilometertijden, 4’14, 4’28, 4’27, 4’36 en 4’39 loop ik in die eerste vijf kilometer. De eerste vijf kilometer loop ik in gemiddeld 4’28 en ik kan nog lachen. Ik moedig mensen aan die al op de terugweg zijn (er is een keerpunt), ik wijs naar mensen dat mijn vriend daar in de verte loopt, ik kondig aan dat ik even achter een groepje mannen ga hangen om voor de wind te schuilen (zij reageren met een verhoging van het tempo waardoor ik uiteindelijk nog niet echt iets aan mijn windscherm heb). Maar ik voel me goed. Ondanks de buikkrampen en mijn linkerbeen dat wederom krampverschijnselen vertoont.

De laatste 5 kilometer

Bij het keerpunt hebben we de wind niet meteen mee, maar ik weet dat het gaat komen en ik kijk er naar uit. Ik voel me nog best fit en vijf kilometer is te overzien. Als je in trainingen 30 kilometer kunt lopen, de week ervoor nog een halve marathon hebt gelopen en niet op de toppen van je kunnen loopt, dan is een 10 kilometer wedstrijd best wel leuk om te lopen. Als we in zevende kilometer echt de wind in onze rug krijgen laat ik me meevoeren door de wind. Ik zie mijn gemiddelde pace teruglopen naar 4’26 en reken uit wat ik moet lopen voor een tijd in de 43 minuten. 4’24 moet dat zijn volgens mijn berekeningen en dat moet haalbaar zijn.

Het duurt echter heel lang voordat mijn gemiddelde pace van 4’26 naar 4’25 springt, ik kan er niet echt meezitten want ook een tijd in de 43 is geen persoonlijk record en ik loop eigenlijk best wel lekker. Kilometer 6 gaat in 4’25, kilometer 7 in 4’16, kilometer 8 in 4’22 en de negende kilometer gaat in 4’17. Met nog 500 meter te gaan zie ik Tuur opduiken. Ik wil vragen hoe zijn race gegaan is, maar tegelijkertijd wil ik toch nog een poging wagen voor de 43’er en ik moet toegeven dat praten nu in het laatste gedeelte van de wedstrijd toch wel een uitdaging is. En nou ja, ik kan ook nog wel 500 meter wachten om zijn verhaal te horen. Ik gooi er nog een laatste beetje snelheid uit dat ik er in heb zitten en finish met een kilometer in 4’09.

Tevredenheid siert de mens

En dat maakt een (officiële) tijd van 43:52 (ik heb de kilometertijden die ik hierboven genoemd heb niet bij elkaar opgeteld dus ik weet niet of die kilometertijden ook daadwerkelijk samen 43:52 zijn). Ik ben tevreden met mijn prestatie en ben vooral trots op de uitvoer van mijn plan. Het is me gelukt om die eerste vijf kilometer in marathontempo te lopen en het is me (met een beetje hulp van de wind) ook gelukt om die tweede vijf kilometer te versnellen. Het is geen wereldtijd, bijna vier minuten langzamer dan mijn persoonlijk record, maar ik heb lekker gelopen en had er echt plezier in. Ik denk dat dat minstens zo waardevol is.

Tuur liep uiteindelijk een tijd van 34:18. Dat is twee minuten langzamer dan vorig jaar, maar toen waren de omstandigheden een stuk beter (veel minder wind) en hij is negen maanden aan het kwakkelen geweest, voor hem voelde dit – net als voor mij – echt als een overwinning. Op naar Rotterdam (Tuur) en Boston (ik). Zin in.

Liefs,

Annemerel

Alle foto’s in deze blog zijn gemaakt door Jorrit Ooyen (Just-Create)