DIARY: Week 6

Afscheid nemen van mijn ‘collega’, nieuwe hardloopschoenen & Valencia. De zesde week van 2020 was absoluut niet saai.

We begonnen de week in Apeldoorn, de dag na de 25 kilometer tijdens de Midwinter Marathon. Toen ik wakker werd zei ik tegen Tuur, laten we even gaan loslopen in de bossen. Toen had ik me duidelijk nog niet echt bewogen, want toen ik uit bed stapte had ik daar eigenlijk al meteen spijt van. Uiteindelijk was ik toch blij dat we gegaan zijn, de bossen bij Apeldoorn zijn prachtig en ik vind het altijd bijzonder om op een andere plek te doen wat ik eigenlijk bijna iedere dag doe, hardlopen.

’s Middags moest ik helaas afscheid nemen van mijn leaseauto. Na vijf jaar trouwe dienst zat ‘zijn dienst’ erop. Samen hebben we enorm veel meegemaakt en het afscheid viel me dan ook redelijk zwaar. Ik kan me nu ook nog steeds niet voorstellen dat ik nooit meer in mijn Ford Fiesta zal rijden. Als ik thuis kom uit Valencia komt gelukkig mijn nieuwe (lease)auto dus ik hoop dat dat de ‘pijn’ wat verzacht.

Van dinsdag is geen fotografisch bewijs, slechts videobeelden. Ik had een afspraak bij Intersport om de nieuwe Nike React Infinity Run te testen. Er werd een (interne) video gemaakt en in ruil voor het ‘model staan’ mocht ik de schoen mee naar huis nemen.

Een dag later deed ik samen met Tuur een zonnige training in de duinen bij Meijendel. Het kostte Tuur wel wat moeite om me te overtuigen, want ik had – ondanks het super lekkere weer – niet echt ‘zin’. Op het programma stond een intervaltraining met 10x 1000, het werd 10x 4 minuten (wat voor mij neerkwam op 10x 900 meter en voor Tuur 10x 1050). Uiteindelijk heb ik heel fijn gelopen en de zon deed me heel goed.

Donderdag had ik een lange duurloop gepland. Ik wilde mega graag mijn nieuwe schoenen testen, maar ik wist ook.. als ik meteen twee uur op die schoenen ga lopen, is dat vragen om moeilijkheden. Tuur was toevallig in Monster, via de duinen is dat een klein uurtje lopen vanaf ons huis in Den Haag, ik besloot op de heenweg mijn ‘oude’ schoenen te dragen en dan in Monster van schoen te wisselen. Was een puik plan.

Helaas is er tijdens die training wel iets flink fout gegaan tijdens het stretchen. Ik denk dat ik te ver gestretcht hebt (en te vaak), want sinds deze training is het een ‘puinhoop’ aan de achterkant van mijn linkerbeen. Ik kan de pijnlijke plek niet echt aanwijzen, want iedere vijf minuten zit ‘ie ergens anders. Een vreemde gewaarwording. Ik maak me (nog) niet heel erg zorgen voor Boston. Ik weet ook dat ik voor Málaga in 2018 slechts zes weken heb kunnen trainen (inclusief taper), dus ik ga er nu gewoon voor zorgen dat ik dit pijntje snel onder de duim heb (wat overigens best lastig is als je in Spanje bent en niet gewoon thuis bij je oude vertrouwde fysio in de buurt).

Goed, terug naar mijn training van afgelopen donderdag, er lag een vos midden op het fietspad. Die heb ik wel vaker gespot, maar dit keer lag ‘ie echt midden op het fietspad, normaal ligt ‘ie in de bosjes. Ik heb een tijdje getwijfeld of ik er gewoon langs moest lopen of dat ik een andere weg moest kiezen, maar uiteindelijk ben ik er samen met een paar wandelaars omheen gelopen (ik ben niet zo’n held… ik zou zelf niet in mijn eentje langs een hond gelopen zijn als die daar zo chill gelegen had).

Vrijdag was de dag voor Valencia. Mijn oma vierde ’s avonds haar verjaardag en overdag ging ik op pad om cadeautjes te kopen en de laatste dingetjes voor Valencia. Ik kocht onder andere een doosje met haar lieveling bonbons en kocht er los eentje voor mezelf, omdat ik wist dat ik anders haar doosje stiekem open zou maken. Zo ben ik.

Den Haag kan ook best mooi zijn. Ik liep door een straatje en mijn oog viel op dit doorkijkje.

’s Avonds vierde ik samen met mijn ouders en mijn oma haar 88ste verjaardag bij een Indonesisch restaurant in Den Haag. Dat smaakte echt mega goed. Dit restaurant zit trouwens twee deuren van mijn oude studio verwijderd. Als ik toen had geweten dat je hier zo lekker kunt eten, had ik daar zeker heel vaak gebruik van gemaakt. Mijn ouders zeiden het altijd wel, maar ik ‘kende’ het niet, dus ik miste ook niks… Maar Keraton Damai mensen uit Den Haag en omstreken, daar moet je zijn.

Zaterdagochtend vroeg vlogen we naar Valencia, we zagen de zon opkomen tijdens onze vlucht.

Mega grappig, we stapten uit de metro, liepen een paar straten en toen zei ik ineens tegen Tuur, dit ken ik volgens mij? Hier ben ik met mijn moeder geweest en hebben we foto’s gemaakt… het bleek echt exact hetzelfde plekje te zijn (we hebben de foto’s bestudeerd). Aan het eind van deze straat zit ons appartement voor de komende weken.

We konden pas om 13.00u de sleutel ophalen, dus de eerste uurtjes in Valencia besteedden we op een zonnig terras. We bestelden broodjes met Spanish omelet en ik maakte mijn blog van afgelopen zaterdag af. Het was geen slecht begin van onze tijd in Valencia.

Toen we de koffers gedumpt hadden liepen we meteen naar dit iconische plaatje, Tuur is hier nog nooit geweest en kende het alleen van de marathonbeelden. Blijft een bijzondere plek.

Nee, dit is niet mijn temperatuur, maar die van Tuur. Hij voelde zich al een paar dagen niet zo fit, maar zaterdagavond kwam de koorts tot een hoogtepunt. Best wel balen, voornamelijk voor hem. Waarschijnlijk toch een beetje te veel van zijn lichaam gevraagd na die regenachtige 25 kilometer in Apeldoorn. Afgelopen week had hij dan wel de hele week vrij, maar stilzitten heeft ‘ie eigenlijk niet gedaan. Gelukkig is Valencia geen verkeerde plek om aan te sterken en we zijn hier nog wel een tijdje, dus alle tijd om alle ‘spannende dingen’ te doen.

Zondagochtend voelde Tuur zich gelukkig alweer een stuk beter en was de koorts ook wat gezakt. We begonnen de dag met het maken van de schema’s van onze ‘marathonmeisjes’ die we naar een voorjaarsmarathon begeleiden (Rotterdam en Boston). Iedere twee weken maken we een nieuw schema dat helemaal is aangepast aan de weken ervoor, zodat ze precies doen wat op dat moment goed is. Ik vind het echt mega leuk om te doen, vooral omdat ze zelf zo enthousiast zijn en hun best doen.

Daarna ging ik naar buiten om tien kilometer rustig hard te lopen. Helaas kwam de ‘pijn’ na drie kilometer terug, maar ik was eigenwijs en maakte de tien kilometer toch vol. Weet niet of het heel slim was, maar de pijn is in ieder geval niet erger geworden dan afgelopen donderdag. Ik liep door het Turia park en nam ook een kijkje bij de baan. Hoop dat ik snel fit ben zodat ik hier ook een paar rondjes kan lopen.

Na mijn run dronk ik een heerlijk kopje koffie op ons dakterras. Ons appartement is niet heel bijzonder, maar het dakterras waar we vanaf een uurtje of 11.00u tot een uurtje of 18.00u ’s avonds zon hebben (als ‘ie schijnt natuurlijk, maar dat is vaker in Valencia het geval dan in Nederland), is dat zeker wel.

Vervolgens haalde ik Tuur over voor een lekkere wandeling door het park. Hij voelde zich goed genoeg om mee te gaan. We wandelden naar een hip tentje (Almalibre) waar ze onder andere açaì bowls verkochten. Ik nam een extra grote, want het was zondag. Ik spaar trouwens alle leuke restaurantjes waar ik hier geweest ben op zodat ik hopelijk een leuke hotspotblog kan schrijven. Als jullie nog tips hebben van plekken waar ik naartoe moet, let me know!

Zo fijn dit, een pad speciaal voor hardlopers. Het is vijf kilometer lang, loopt door een prachtig pad en iedere honderd meter staat er een paaltje met de afstand. Zo fijn. Op een fietspad vinden fietsers het vaak irritant dat ik hardloop, op een voetpad raken voetgangers geïrriteerd als ik ’te hard’ langsloop. Eindelijk een pad voor ‘ons hardlopers’. Zo zouden er meer moeten zijn. Toch?

Inmiddels is het zondagavond. De restaurants gaan hier pas rond acht uur, half negen open, dus we eten vanavond laat. Tuur doet even een powernap, zodat ‘ie fit genoeg is om straks aan tafel te verschijnen. Ik heb een half uur in bed gelegen en had toen het idee dat ik drie uur geslapen had, fit genoeg om deze blog even te schrijven dus.

Voor morgen voorspellen ze zon en 24 graden, daar wil ik natuurlijk het liefst optimaal gebruik van maken, nog even een dagje zoveel mogelijk zonder laptop dus. De rest van de week voorspellen ze iets minder weer; half zon, 18 graden, nog steeds niets om te klagen dus, maar ik spendeer dan liever zo’n dag als morgen zonder MacBook en die ‘mindere dagen’ mét MacBook. Maar dat hoef ik jullie vast niet uit te leggen.

Liefs,

Annemerel