BOSTON2020: Nog even geduld

Half september schreef ik me in voor de Boston Marathon op 20 april. Diezelfde dag had ik besloten in 2019 geen marathon te lopen en keek enorm uit naar het hele traject richting de marathon en het lopen van de marathon zelf. Inmiddels zijn we een half jaar verder en heb ik deze week mijn marathon weer een half jaar vooruitgeschoven. De Boston Marathon wordt dit jaar voor het eerst in 124 jaar niet op Patriots Day gelopen, maar op maandag 14 september. Ik sta dus straks – hopelijk – aan de start van de eerste (en waarschijnlijk enige) Boston Marathon in september. Ik zou niet anders willen.

In de week voor de CPC kruiste ik mijn vingers dat de CPC door zou gaan. Boston klonk nog ver weg, over zes weken zou het ergste toch wel voorbij zijn? De CPC ging door (zonder mij, met dank aan mijn eigen klunzigheid en een flinke smakker op het asfalt), maar tien dagen later kan ik me daar eigenlijk niks meer bij voorstellen. Toen ik dit weekend beelden zag van de Bath Half Marathon (Groot Brittanië) viel mijn mond open, er waren echt nog mensen die meededen aan hardloopwedstrijden? Met duizenden tegelijk? Een week eerder was ik zelf ook nog een van die mensen geweest. Bizar hoe snel je gedachten, maar vooral ook de wereld, kan veranderen.

Toen ik vrijdag te horen kreeg dat Boston verschoven werd naar september was ik mega blij. In de paar dagen na de CPC was ik wel tot de conclusie gekomen dat ik die Boston Marathon in april helemaal niet wilde lopen. Ik bedoel, je gaat toch niet acht uur in een vliegtuig zitten om jezelf 42 kilometer lang uit te putten als je daar ten eerste anderen mee in gevaar kunt brengen en ten tweede jezelf in gevaar brengt (je geeft je lijf tijdens het lopen van een marathon een flinke optater, daar moet je flink lang van herstellen, als daar dan nog het coronavirus overheen komt… ik zou het risico niet willen nemen). Dat is dan ook een van de redenen dat hardlopen even op een laag pitje staat voor mij op dit moment, onderhouden, geen trainingen waar ik lang van moet herstellen.

Een van de redenen inderdaad, want door mijn val tien dagen geleden is hardlopen ook nog wel een klein beetje een uitdaging. Hardlopen met een gekneusde rib zorgt niet direct voor extra schade heeft mijn huisarts me verzekerd, maar het is wel redelijk pijnlijk. Daarnaast ben ik vanmorgen tijdens het aantrekken van mijn sokken (klink ik nu echt als een oude vrouw) door mijn rug gegaan en lig ik nu plat op mijn rug met mijn laptop op de bank, dus ja, hardlopen staat op dit moment op een waakvlammetje.

Gisteren liep ik nog wel een uurtje. Ik wisselde hardlopen en wandelen met elkaar af. Vier minuten hardlopen, een minuut wandelen. Zaterdag was dat hardlopen meer dribbelen dan hardlopen, gisteren voelde het wel weer als hardlopen. Maar als je je bedenkt dat ik een paar weken geleden nog tweeënhalf uur op hetzelfde tempo liep en dat ik nu na vier minuten echt even moet wandelen, dan eh.. hebben we wel even een stap terug genomen.

Ik kan er niet echt mee zitten eigenlijk. Ik wilde schrijven ‘gek genoeg kan ik hier niet mee zitten’, maar zo gek is het volgens mij niet. Ik denk dat ik niet de enige ben voor wie ambitieuze hardloopdoelen ineens een stuk minder van belangrijk lijken. Om heel eerlijk te zijn kan ik me op dit moment ook nog niet voorstellen dat ik 14 september vrolijk aan de start sta van de Boston Marathon. Niet omdat ik zelf tegen die tijd niet fit genoeg ben, maar omdat ik niet zie hoe deze crisissituatie in een half jaar ineens verleden tijd kan zijn.

Daar kun je heel verdrietig van worden, maar ik probeer daarom maar niet te veel in de toekomst te kijken en deze periode net zo te benaderen als een blessure: wat kan ik vandaag doen om fitter te worden. En dat fitter heeft dan in dit geval niets te maken met ‘sneller’ maar écht fitter, vitaler.

Liefs,

Annemerel