DIARY: Coronacrisis #12

De hele week stond in het teken van Corona en ik denk dat ik daarin niet de enige was…

Maandagochtend werd ik opgeschrikt met het nieuws dat ik de afgelopen week gemiddeld meer dan 9 uur per dag mijn telefoon had gebruikt. WOW. Toen ik het later nog even goed checkte zag ik dat ik van die negen uur een kleine acht uur daadwerkelijk mijn scherm ook aan had staan. Eerst dacht ik.. dat is bizar. Toen ging ik nadenken… mijn MacBook was kapot dus veel dingen die ik normaal via de computer doe, die deed ik nu met mijn telefoon. Heel veel FaceTime, heel veel NOS en ja… ook heel veel Instagram, Twitter en Facebook.

Het meest bijzondere nieuwsbericht dat ik maandag las… in Bath (VK) ging zondag de halve marathon nog gewoon door. Bizar toch? Wat misschien nog wel gekker was… een week eerder zou ik zelf ook nog met de CPC hebben mee gedaan, ware het niet dat ik een half uur voor het startschot tegen het asfalt kletterde. Bijzonder hoe je perceptie in een week kan veranderen. Bijzonder ook hoe de wereld in een week kan veranderen.

Ik probeer zo veel mogelijk binnen te blijven, ga alleen voor boodschappen de deur uit. En om hard te lopen. Maandagmiddag was dat heerlijk, het was heel rustig in de duinen. Op een paar plekken na. Daarom besloot ik dinsdag maar voor een saai rondje van 2,5 kilometer te gaan waar weinig mensen waren. Dat rondje liep ik vier keer. Niet ideaal, maar de hele coronasituatie is ‘niet ideaal’ dus we doen het er maar mee. Toch?

De bloeduitstorting rond mijn oog begint sterk af te nemen. Als ik deze foto van een week geleden zie denk ik ‘wow, was het toen nog zo heftig?’ op het moment van schrijven heb ik nog maar een heel klein vlekje onder mijn oog dat me herinnert aan mijn val van twee weken geleden. Oh ja en een pijnlijke knie en gekneusde rib, maar die zie je niet in de spiegel. In ieder geval niet als ik mijn joggingbroek aan heb ;-).

Dinsdag wandelde Tuur en ik naar de supermarkt en kwamen we onderweg langs een bloemist, waar we een mooi bloemetje scoorde. De beelden van bloemen die vernietigd werden vond ik pijnlijk om te zien (net als eigenlijk alle beelden die te maken hebben met het coronavirus, behalve de balkonserenades misschien). Met een bloemetje ga ik de sierbloemsector niet eigenhandig redden, maar ik had tenminste het idee dat ik ‘iets’ deed en het staat ook nog eens heel gezellig in ons huis.

Donderdag kreeg ik mijn bestelde trouwschoenen binnen. Of we deze zomer gewoon kunnen trouwen? No clue, maar de schoenen heb ik in ieder geval binnen. Ik heb deze schoenen maandenlang op het oog gehad, maar vond ze eigenlijk te duur. Nu was eigenlijk niet het moment om ze te kopen, aangezien ik niet weet wanneer ik weer geld binnen krijg, maar afgelopen week zag ik dat ze nog maar een paar hadden en toen sloeg toch ineens de paniek toe. Het lijkt wel alsof dat dan het moment is dat je ineens iets echt heel graag wil. Dus ja, voor de bijl gegaan.

Check mijn oog trouwens, ik sta versteld van dit snelle genezingsproces. Ik was in de veronderstelling dat wondjes bij mij niet snel helen (mijn knieën hebben het altijd erg lang te verduren na een val en littekens van acné veranderen in pigmentvlekjes), maar dit ging wonderbaarlijk snel.

Zaterdag samen met Tuur heel vroeg (en heel koud) een rondje door de duinen gemaakt. De trap naar ‘ons’ uitkijkpunt in Meijendel is vervangen en is nu een prachtige trap voor oefeningen geworden. In mijn ’trainen als een topatleet’ periode hinkelde ik twee keer per week trappen op om sterker te worden, nu ging ik heel onwennig drie treden op. Werk aan de winkel dus. Al is dat op dit moment natuurlijk absoluut niet van levensbelang.

Bij thuiskomst was ik lichtelijk geïrriteerd om de hoeveelheid fiets- en loopgroepen die ik in de duinen was tegengekomen die me geen centimeter ruimte gaven (waardoor ik dus meerdere keren het mulle zand in moest ‘vluchten’). Met mijn vader en Tuur brainstormde ik over een oplossing en we kwamen met een T-shirt met tekst. Ik had nog transferpapier uit een ver verleden in een kist onder ons bed liggen en ik ging aan de slag.

Het was nog niet zo makkelijk. Eerst verpestte ik een shirt omdat de tekst niet duidelijk zichtbaar was. Daarna verpestte ik een transferpapiertje omdat de gekleurde inkt op was. Daarna verpestte ik nog een shirt en kwam ik er eindelijk achter dat mijn papier niet voor donkere shirts geschikt was, maar alleen op wit gedrukt kon worden.

Maar de aanhouder wint, zo blijkt!

Zondagochtend om half zeven stonden Tuur en ik buiten met 28 a4’tjes met teksten om mensen te herinneren aan het feit dat ze 1,5 meter afstand moeten nemen. Het was beregoed, maar de zon kwam langzaam op (evenals de noordoostenwind) en het was fijn om zo vroeg in de duinen te zijn.

De quotes zijn overigens afkomstig van mijn vader, die ook altijd wint als er sinterklaasgedichten geschreven moeten worden. De hashtag #anderhalvemeterdatisietstussenjouenmij is van Tuur, evenals het idee om de duinen te versieren. Het enige dat ik heb bijgedragen is de opmaak van de A4’tjes en het daadwerkelijk uitvoeren van het plan (in samenwerking met Tuur natuurlijk).

De reacties waren bijna allemaal positief. Iemand maakte zich zorgen om het milieu, maar we hebben ze zoveel mogelijk op prullenbakken geplakt (die eerste in een boom was onze eerste blaadje en dat hebben we daarna ook niet meer gedaan) en mocht het niet meer nodig zijn halen we de blaadjes zelf weg (maar ja, wanneer is het niet meer nodig?). Vanmorgen liep Tuur een rondje langs alle blaadjes en zag hij dat er eentje gescheurd was en weg was gewaaid, die heeft hij zelf in de prullenbak gekocht (we houden het dus in de gaten).

Iemand anders maakte zich zorgen om de dieren, ik hoop dat vogels hier niet aan gaan zitten, konijnen kunnen er volgens mij niet bij en we hebben ze buiten de wildroosters gehangen, dus de Schotse hooglanders kunnen er ook niet bij komen. We hebben er dus in ieder geval over nagedacht. Er zal vast nog wel een opmerking te bedenken zijn, maar we hebben de beste bedoelingen.

Inmiddels is het maandagochtend. De zon schijnt, maar ik blijf vandaag binnen. Ik voel me niet helemaal fit, maar dat is denk ik die tijd van de maand (die gaat bij mij altijd gepaard met keelpijn, ben ik hierin de enige?). Ik neem in ieder geval het zekere van het onzekere en blijf zoveel mogelijk bij mensen verwijderd. Hoop dat jullie allemaal nog OK zijn. Dat je nog niet gek wordt tussen vier muren (dat zou jammer zijn, aangezien de situatie de komende weken waarschijnlijk niet zal veranderen). Werk je in de zorg (of een ander vitaal beroep), weet dat ik (en met mij vele anderen) je werk enorm waardeer en ik doe er alles aan om jullie toewijding te respecteren (en dus zo min mogelijk in contact te komen met anderen).

We are in this together (al is het voor sommige wat makkelijker dan voor anderen… ik bedoel, een dokter of verpleger in een ziekenhuis heeft op dit moment een zwaardere taak dan iemand zoals ik, die alleen maar boodschappen hoeft te doen voor geliefden en zichzelf en verder zoveel mogelijk binnen moet blijven, toch?)

Liefs,

Annemerel