DIARY: Physical distancing week nummer vier #14

Physical distancing week 4 is a wrap. Als ze de komende weken allemaal zo zijn als deze week, dan hoor je mij absoluut niet klagen.

Maandag, ik kom tot de conclusie dat er drie weken na mijn val nog steeds vocht in mijn knie zit. Met hardlopen heb ik geen pijn, met wandelen heb ik geen pijn, de plek is niet warm, het is niet stijf, maar de plek aanraken is nog wel gevoelig. Best wel irritant. Mijn zusje zei dat het misschien slecht zou zijn voor mijn gewricht om toch door te lopen en overal op internet lees ik eigenlijk hetzelfde. Maar na een FaceTime consult met mijn fysio ben ik toch enigszins gerustgesteld, het vocht zit niet in het gewricht en doordat het niet veroorzaakt is door overbelasting (maar door een val) mag ik gewoon blijven lopen. Wel even uitkijken met sprongen en snelheidswerk. Nou, daar was ik toch al niet echt mee bezig.

Iedere middag is het heerlijk vertoeven op onze bank. De zon staat pal in onze woonkamer. Ik heb zo’n vermoeden dat dit in de zomer (als we dan nog steeds geen gordijnen hebben) een probleem zou kunnen worden, dat het dan veel te warm wordt, maar tot nu toe is het vooral lekker.

Vorige week waren mijn handen schuurpapier door al het handen wassen. Na een week intensief smeren zijn mijn handen nu weer poezelig zacht en ze zien er gewoon weer uit als dertig-jaar oude handen, in plaats van handen van een oud dametje dat haar hele leven met haar handen gewerkt heeft. Dit bericht is NIET gesponsord, slechts een tip voor iedereen die ook met schuurpapier handen door het leven gaat.

Ik had er wellicht wat vrolijker bij mogen kijken… in mijn brievenbus vond ik een pakketje van Glossier, opgestuurd door vriendin Marloes die een paar maanden geleden in New York was en mijn favoriete producten heeft meegenomen.  Een wenkbrauw gel en een mascara. Zo blij, je kunt Glossier helaas nog steeds niet in Nederland bestellen en mijn mascara en wenkbrauw gel van Glossier waren echt wel aan hun eind. Helaas kan ik over een paar weken geen nieuwe voorraad inslaan. We waren van plan om na Boston nog een paar dagen naar New York te gaan, maar dat gaat nu natuurlijk niet door. Het is klein leed dat in perspectief helemaal niets voorstelt.

Ik heb een nieuwe collega. Ik vind het mega gezellig dat Tuur zoveel thuis is (al sinds eind januari, door zijn sabbatical), maar nu hij weer aan het ‘werk’ is, zitten we vaak hele dagen aan de keukentafel te werken. Hij maakt video’s voor zijn (basisschool)leerlingen, ik maak blogs en vlogs en help Tuur een handje. Soms mag ik figureren in zijn video’s, vaak mag ik even helpen bij het edit-proces. Als ik zelf druk bezig ben (en dat kan Tuur heel goed aan mijn hoofd aflezen, ondertussen), stuurt hij een mailtje als hij mijn hulp nodig heeft. Ik ben het namelijk absoluut niet gewend om uit mijn concentratie gehaald te worden tijdens mijn werk. Ik zit altijd alleen en dat is op zijn tijd best saai, maar zo werk ik wel het lekkerste. Afgelopen weken vond ik het soms wel moeilijk als ik net midden in een verhaal zat en Tuur had ‘ineens’ mijn hulp nodig. Het heeft nooit tot drama geleid, maar ik merk wel dat ik nu weer een stuk productiever ben en niet pas om 17.00u klaar ben met het schrijven van mijn blog en het editen van mijn vlog. Nu heb ik dus ook weer tijd voor mijn mailbox en om andere zaken te werken.

Het is ook niet zo dat ik de hele dag alleen maar super gefocust aan het werk ben. Soms heb ik even wat afleiding en vlecht ik mijn haar. Dit was geen succes, waar is mijn blonde haar gebleven? Door mijn haar op deze manier te vlechten zie je eigenlijk alleen maar mijn donkere ‘onderhaar’.

Sinds ik weer wat productiever in mijn werk ben, lukt het me ook weer om af en toe een workout te doen. Dat was ook wel nodig. Niet alleen voor mijn spiegelbeeld, maar een zwakke core zorgt ook eerder voor pijntjes en hoewel ik een fysio via FaceTime heb, is het toch makkelijker om die pijntjes te voorkomen, nu helemaal.

Nog iets dat me hopelijk gaat helpen pijntjes te voorkomen is deze trampoline van Bellicon. Ik heb een Instagram-samenwerking met Bellicon en heb daarom deze trampoline ontvangen. Je kunt hier heel makkelijk (en veilig, want demping en minder belastend voor de gewrichten) HIIT op doen, maar het is ook de perfecte manier om balans te trainen. En dat heb ik wel nodig. Mijn enkels zwabberen vaak alle kanten op.

Goedemorgen, ik doe dus tegenwoordig mijn trui (Tuurs trui) over mijn pyjama heen. Zover zijn we inderdaad al.

Het leukste aan mijn nieuwe collega vind ik dat hij altijd zo aan het lachen is wanneer hij zijn video’s aan het editen is.

Vrijdag had ik een telefonisch interview met EditieNL over (beginnen met) hardlopen. Daarbij moest ik een video opnemen voor de Instagram Story van EditieNL om het artikel te promoten. Nou, dat ging dus écht niet. Ik wee niet wat ik had, maar ik heb zo’n dertig keer alles opnieuw moeten zeggen. Wat een drama zeg. Ik kwam gewoon niet uit mijn woorden. Mijn fout was eigenlijk dat ik niet van te voren had opgeschreven wat ik wilde zeggen, daardoor wist ik tijdens het praten eigenlijk niet wat ik wilde zeggen en ik moest dus het artikel in 30 seconden samenvatten. Ja, dat was niet te doen. Les geleerd, volgende keer iets beter voorbereiden.

Het weekend begonnen we goed met een vroege ochtendloop door Meijendel. Voor het eerst was het niet stervenskoud tijdens het lopen.

’s Middags konden we zelfs even op het dakterras zitten zonder kou te lijden. Voor het eerst sinds we hier wonen! Toen we begin september verhuisden had ik verwacht nog wel een paar mooie dagen van het dakterras te kunnen genieten, maar niets bleek minder waar.

Zondag hebben we uitgebreid genoten van ons zonovergoten dakterras. Ik zei ’s ochtends tegen Tuur, om 12.00u klap ik mijn laptop dicht en dan gaat hij niet meer open. Dat is gelukt. Om 11.58u klapte ik mijn laptop dicht en ik heb hem niet meer geopend. We genoten van het zonnetje in een lekkere stoel op ons dakterras, we deden een full-body workout en sloten de dag af met lekker eten. Een goed gevulde bak chips, een lekker drankje en als klapper op de vuurpijl een bord pasta pesto met burrata met ondergaande zon. Het was heerlijk!

Gisteren was ook een heugelijke dag, Tuur en ik kenden elkaar precies twee jaar. Eigenlijk zou Tuur zijn eerste marathon lopen op die dag, maar dat is niet gelukt. Hij heeft wel een marathon op de fiets gedaan, ’s ochtends vroeg. Hij fietste precies 42 kilometer en 195 meter. Zelf liep ik 9 kilometer voor 9 uur. Mega van genoten.

Inmiddels is het weer maandag, ook al voelt maandag niet heel veel anders dan een zaterdag of zondag voor veel mensen, voor mij voelt maandag nog steeds als maandag. Mijn werk is eigenlijk nauwelijks verandert de afgelopen weken, ik heb nu alleen geen afspraken meer buiten de deur en het ‘werk’ dat ik doe wordt minder betaalt (voor de coronacrisis had ik meer samenwerkingen waardoor sommige blogs, video’s en instagramposts betaald waren). Deze week heb ik wel weer een opdracht (voor Bellicon dus!) en hoewel het maar een ‘kleintje’ is, ben ik toch blij dat er ook in deze tijd nog bedrijven zijn die met mij willen samenwerken. 

Ik ben ook nog steeds druk aan het nadenken over een E-Book/cursus, ik weet wel zo ongeveer wat ik wil doen, maar zoals gezegd heb ik nu niet ineens zeeën met tijd over, dus er echt aan beginnen is tot nu toe niet gelukt. Hopelijk vind ik daar deze week tijd voor.

Fijne week & stay safe!

Liefs,

Annemerel