RACE: Freedom 5K

Vanmorgen stond de Freedom 5K, georganiseerd door mijn fysio, op het programma. Het idee? 5 kilometer lopen op 5 mei, 75 jaar na de bevrijding. Een mooi idee vond ik toen ik het hoorde. Maar afgelopen dagen begon ik toch te twijfelen.

Toen ik vanmorgen om tien voor vijf, tien minuten voor mijn wekker, uit mezelf wakker werd dacht ik… NEE. Ik heb hier geen zin in. Ik ben tien dagen geleden nog voor dag en dauw opgestaan om een 5 kilometer ‘wedstrijd’ te lopen, waarom zou ik dat mezelf vandaag nu weer aan doen. Ik kan toch niet sneller dan tien dagen geleden en ik vond het toen de laatste kilometers verschrikkelijk zwaar. Waarom zou ik mezelf dit nu weer vrijwillig aan doen? Ik heb hier gewoon echt geen zin in. Nee echt niet. Ik verzette mijn wekker een uur en draaide me nog een keer om.

Natuurlijk kon ik niet meer slapen, maar ik deed hard mijn best. Niet veel later merkte ik dat Tuur wakker werd en op zijn telefoon keek. Ik hoopte zo dat hij niet zou vragen waarom ik nog in bed lag… ik had echt geen zin om aan hem uit te leggen dat ik de ‘wedstrijd’ toch maar oversloeg. Tuur is namelijk iemand die er alles aan doet om je op zo’n moment om te praten. En ik had ook eigenlijk niet een bijzonder goed excuus om niet te gaan lopen.

Om tien voor half zes kondigde Tuur aan dat hij naar beneden ging om pannenkoeken te bakken voor me. Ja, als iemand zoiets liefs doet voor je, dan kun je toch eigenlijk niet anders dan maar gewoon opstaan en doen wat je van plan was. Die vijf kilometer wedstrijd lopen en gewoon mijn stinkende best doen.

Terwijl Tuur pannenkoeken bakte liep ik mezelf buiten een kilometertje ‘wakker’. Na een kilometer deed ik wat losmaakoefeningen en tot slot deed ik nog drie lichte versnellingen. Thuis kon ik meteen aanschuiven, mijn pannenkoek stond al voor me klaar. Daarna een snelle douche, mijn race outfit aantrekken, een vlecht in mijn haar en een likje mascara. Mijn darmen deden ook gewoon alsof het een echte wedstrijd was, tot drie keer toe moest ik naar het toilet.

Inlopend (sjokkend) naar de start slaan de twijfels weer toe. Waarom doe ik mezelf dit aan? Ik kan mijn benen amper optillen. Dit voelt al zwaar en ik ‘moet’ straks ruim een minuut per kilometer sneller. Ik zeg tegen Tuur ‘ik ga wel gewoon voor een Corona PR op de 1K en misschien de 3K, sneller dan 10 dagen geleden op de 5 kilometer gaat me echt niet lukken. Tuur reageert: ‘Hé, daar ben ik niet zo vroeg voor opgestaan, gewoon je best doen’. Shit. Daar zit wat in… Als Tuur om 5:20 opstaat om mij te steunen tijdens mijn 5 kilometer ‘wedstrijd’ dan is het minste dat ik kan doen mijn best.

Ik doe weer wat stretches, wat loopscholing en vier versnellingen. Als ik klaar ben heb ik er nog steeds geen vertrouwen in. Ik voel mijn kuiten (die staan nog strak van tien dagen geleden) en tijdens mijn versnellingslopen voelde ik mijn onderrug. Oh en omdat het een ‘wedstrijd’ is, moet ik natuurlijk ook weer plassen. Ik hoop niet dat de wildplaspolitie meeleest, maar ik heb dus tussen de brandnetels achter een bosje mijn blaas geleegd. Mijn loopneus snoot ik in het shirt die ik over mijn race outfit aan had. Hardlopers, zulke nette mensen.

Tuur deed het startschot en ik reageerde. In de eerste paar honderd meter viel me op dat ik minder adrenaline had dan tien dagen geleden. Toen voelde ik de eerste vijfhonderd meter mijn benen niet, wat ik ook vaak in wedstrijden heb. Weer sloeg de twijfel toe. Waarom doe ik dit? Had ik niet beter nog even kunnen wachten met een wedstrijd. De vorige keer snakte ik er echt naar om weer eens een wedstrijd te lopen, nu was het zo kort geleden dat ik me er van te voren veel minder goed voor kon opladen. In de eerste vijfhonderd meter heb ik gedacht om maar gewoon te stoppen, wat had het voor zin? Voor wie deed ik het nu eigenlijk? En toen dacht ik weer aan Tuur die om tien voor half zes was opgestaan. OK. Daarom deed ik het dus.

Vanaf dat moment, het moment dat ik er echt voor besloot te gaan heb ik niet meer getwijfeld. Mijn twijfelachtige gedachtes werden overgenomen door positieve zelfspraak. Ik kan dit. Mijn ademhaling is onder controle. Het is maar vijf kilometer. Het is voorbij voordat je erg in hebt. Het doet geen pijn. Het is eigenlijk best wel lekker. Waarom zou ik niet sneller kunnen lopen dan tien dagen geleden? Je doet dit voor je plezier. Je bent vrij om wel of niet te lopen. Je leeft in vrijheid. Het is Bevrijdingsdag. Niemand heeft je hiertoe verplicht. Jij wil dit en jij kant dit.

Dus ik liep maar gewoon door. Af en toe met een schuine blik op mijn horloge, was mijn tempo nog 4’12 (of lager). 4’12 op de 5 kilometer is 21 minuten, het liefst liep ik onder de 21 minuten. Als ik tot vierenhalve kilometer 4’12 zou kunnen volhouden, dan zou ik in die laatste 500 meter (lichte downhill) er nog wel voor kunnen zorgen écht onder die 21 te kunnen duiken.

En zo geschiedde. Mijn armen begonnen bij vier kilometer wel weer te verzuren en mijn ademhaling was niet meer zo chill als de eerste kilometers, ik moest er voor werken, maar met nog vijfhonderd meter te gaan besloot ik alles op alles te zetten. Uiteindelijk kwam ik in 20:44.6 over de denkbeeldige 5 kilometer finish. Het kostte me daarna nog ruim 3 seconden om mijn horloge uit te zetten, mijn armen en handen waren te verzuurd om mee te werken.

Ik ben blij dat ik (net als tien dagen geleden) voor mijn gevoel tijdens het lopen alles heb gegeven, dat ik niet het idee heb dat ik het ergens heb laten liggen. Ik ben ook blij dat ik 24 seconden sneller ben dan tien dagen geleden. Tuur zei meteen dat ‘ie me deze zomer nog wel de vijf kilometer onder de 20 minuten zag lopen. Ik temperde de verwachtingen meteen, ik heb nog wel een lange weg te gaan voordat ik dat soort tijden kan lopen. Ik weet ook niet of het slim is om iedere tien dagen een virtueel wedstrijdje te lopen, want ik merkte deze keer echt dat het me veel meer moeite kostte om mezelf van te voren te motiveren.

Toch loop ik over elf dagen weer een wedstrijdje, dan wordt het een 10 kilometer, de CoronaSolo10K. Het mooie is dat ik daar op dit moment nog geen ‘Corona PR tijd’ op gezet heb, dus hoef ik niet perse tot het gaatje. Het is ook wel fijn om je PR’s nog aan te kunnen scherpen en dat is een stuk makkelijker als ik die eerste keer niet meteen het achterste van mijn tong laat zien. De 50:33 die ik afgelopen week in een training liep (en die nu dus staat als ‘PR’) moet er vast wel aan kunnen ;-).

Fijne dag, geniet van je vrijheid 😘

Liefs,

Annemerel