Je was geblesseerd, je was een tijdje ziek, je had het te druk met andere (belangrijke) dingen, je had er gewoon even geen zin meer in. Je leefde je leven zonder hardloopschoenen en nu weet je dat je eigenlijk wel weer zou moeten beginnen. Maar de drempel om te beginnen is zo hoog. Je kunt het vast niet meer. Je bent er nog niet klaar voor. Je stelt het nog langer uit en de drempel in je hoofd wordt steeds maar hoger. Van binnen voer je een innerlijke strijd, je wil eigenlijk wel, je weet dat je je een stuk beter voelt in je lichaam en over jezelf als je wel die eerste stap gezet hebt. Maar wat nu als je het niet meer kunt?
Opnieuw beginnen met hardlopen. Ik heb het in mijn veertienjarige carrière (ja, deze maand vieren we het veertienjarig bestaan van mijn hardlooploopbaan) zo vaak gedaan dat ik inmiddels het riedeltje wel ken. Als ik net geblesseerd ben baal ik als een stekker, ik ben jaloers op iedereen die wel lekker kan lopen en ik zweer dat wanneer ik weer kan lopen, ik nooit meer zal klagen over dat lopen. Dat ik nooit meer mijn trainingen uit zal stellen, dat ik altijd met een positieve mindset aan mijn training begin. Maar dan is het moment dat ik mag gaan lopen eindelijk daar en dan twijfel ik aan mezelf, kan ik het eigenlijk nog wel?
In mijn eerste jaren als ‘hardloper’ liet ik vaak mijn schoenen een half jaar verstoffen als ik ze weer eens uit het oog verloren was. Ik begon pas weer met lopen op het moment dat ik er echt weer heel erg veel zin in had, maar ja dat moment kwam dan dus pas na een half jaar. Zonde, toch? Ik begon dan ook vaak meteen waar ik gebleven was en liep meteen weer vijf kilometer achter elkaar. Hijgend en puffend, maar dat nam ik voor lief omdat ik het op dat moment echt graag wilde. Ik zat altijd binnen afzienbare tijd weer op de blessurebank, omdat mijn mijn spieren, pezen en gewrichten minder sterk waren dan mijn ‘zin om te lopen’ op dat moment.
Mijn hardloopschoenen ben ik sinds januari 2012 nooit langer dan absoluut nodig uit het oog verloren. Mijn langste pauze was vijf weken in het voorjaar van 2016, toen ik een hardnekkig luchtwegvirus te pakken had, mijn moeilijkste periode was in september 2018, toen ik een maand lang met een stressfractuur aan de kant zat. Ik kan me die laatste periode nog zo goed herinneren, ik zag de Berlijn Marathon aan mijn neus voorbij gaan en zag jan en alleman maar hardlopen terwijl ik – verder zo fit als een hoentje door maandenlang hard trainen – moest toekijken. Toen ik weer mocht beginnen kon ik niet meer dan 8x 400 meter op duurlooptempo lopen. En daar werd ik nog moe van ook. Hoe moest ik ooit weer een marathon achter elkaar lopen? Was al mijn harde werk van de afgelopen maanden dan voor niks geweest?
Hardloopprogressie is geen stijgende lijn omhoog, de lijn piekt, de lijn daalt en als je geluk hebt is er uiteindelijk wel een stijging in de lijn te ontdekken. Je kunt niet verwachten dat je na een tijdje op de reservebank gewoon weer kunt instappen waar je uitgestapt bent. En dat is niet erg. Begin gewoon met zo’n training van 8x 400 op duurlooptempo. Wandel die eerste 10 minuten als warming-up in plaats van dat je meteen 10 minuten achter elkaar wil lopen. Probeer je fysieke prestaties niet te vergelijken met de prestaties die je voor de break had, je zit nu op een heel ander punt in je training.
Het mooiste van opnieuw beginnen vind ik de progressie die je in de eerste weken maakt. Heb je in de eerste training misschien nog moeite met 2 minuten achter elkaar lopen, na een week of drie loop je wellicht alweer een half uur achter elkaar (hangt er natuurlijk ook vanaf hoe fit je voor je blessure was, als je toen ook geen half uur achter elkaar kunt lopen kun je dat nu ook niet van jezelf verwachten). Het lijkt misschien alsof je weer vanaf het begin moet beginnen, maar je lichaam pakt het wel weer op. Als je jezelf maar de rust geeft die je lichaam nodig heeft.
Heb vertrouwen in het proces. Vergelijk jezelf niet met anderen. Vergelijk je fysieke prestaties niet met de prestaties die je voor je break liep. Geniet van je progressie. Rust goed uit. Zorg goed voor jezelf. Je komt er wel.
Liefs,
Annemerel
Mooi geschreven Annemerel, precies wat ik net even nodig had. 5 jaar niet kunnen hardlopen vanwege een peesplaatonsteking en ik was net een half jaar weer begonnen. Waarschijnlijk iets te fanatiek want ik heb nu last van een “lopersknie”. Volgende week mag ik weer rustig opbouwen. Maar zoals je schrijft is dat best spannend om niet te hard te gaan in het begin & ook moeilijk om jezelf niet te vergelijken met de prestaties van voor je blessure (max 40 minuten hardlopen achter elkaar).
Dus dank voor deze tips!! Blij mee.
Mijn ‘opnieuw beginnen’ heb ik in de vijf jaar dat ik loop zó vaak gehad. In 2015 begon ik supergoed, netjes met een schema bezig, ergens tot les 20 gekomen van Start To Run, toen kreeg ik daarna de griep en was ik mijn hardloopschoenen vergeten. In oktober dat jaar weer begonnen, tot ik een blessure had een maand later (Hoi, verkeerde schoenen.)! En zo ben ik altijd maar heel beperkt gemotiveerd gebleven en heb ik al mijn wedstrijden nogal slecht getraind gedaan. Langste wedstrijd is de kwart marathon van Rotterdam geweest, tot drie keer toe.
Jouw blogs over hoe je eerste hardloopjaren gingen geven me altijd een goede mood, zo van HET KOMT GOED! :D Al zie ik Have A Good Summer Run voor mij stiekem een beetje als laatste redmiddel. Als het met zo’n actieve community nog steeds niet lukt, weet ik het écht niet meer, haha! Als ik vrijdag mijn rondje heb gelopen, heb ik in 2020 meer runs gedaan dan in 2019, 2018 en 2017. Alle jaren onder de 10. :’)
De progressie vind ik nu al fijn om te zien, al is het pas week 2! En ooit finish ik een 5k/10k/HM/marathon binnen de gestelde tijdslimiet ipv er nét buiten. :D
Wat een treffende blog! Ik zit nu al +-4 weken met een irriterende pees bij mijn hamstring waardoor ik maar even looprust heb genomen, in de hoop dat het niet erger wordt en snel over is! Maar inderdaad zó jaloers op iedereen die lekker mag lopen! Mijn tijd komt wel weer (en hopelijk snel) :)