LET’S TALK ABOUT: Tennis

24 jaar geleden had ik net mijn zwemdiploma B behaald en mocht ik eindelijk op een ‘echte’ sport. Lees: een sport die ik zelf had uitgezocht. Het werd tennis. Ik kan mijn eigen selectiecriteria voor het uitzoeken van de sport niet precies meer herinneren. Als ik heel eerlijk ben denk ik dat ik nooit een andere sport heb overwogen. De tennisbanen lagen naast mijn basisschool, met andere sporten was ik niet bekend én het was het jaar dat Richard Krajicek Wimbledon won (al was ik al eerder met tennis begonnen voordat hij aan het toernooi op Wimbledon begonnen was en weet ik niet of ik in die tijd überhaupt naar tennis op TV keek, maar ik vond deze historische gebeurtenis het vermelden waard…). Goed, kort gezegd, ik weet niet waarom ik op tennis ging, maar dat ik van mijn zesde tot veertiende zomer en winter wekelijkse tennislessen volgde is een feit.

Ik was geen goede tennisser. Ik ben zonder balgevoel geboren en was ook niet bijzonder sterk, dus het heeft jaren geduurd voordat ik de bal over het net gespeeld kreeg. Ik had wel al snel een tennismaatje gevonden, mijn twintig maanden jongere broertje ging vrij snel na mij ook op tennis, zonder zijn A of B zwemdipoma!!! Dat zit zo… als ik op woensdagmiddag tennisles had dan zat mijn moeder langs de kant te kijken en mijn broertje speelde in een hokje zelf met een racket en een bal. Toen ik een paar weken nadat ik met tennislessen begon mijn sleutelbeen brak, nam hij mijn plekje in de tennisles over. Toen ik weer mocht tennissen konden mijn ouders het niet over hun hart verkrijgen om mijn broertje weer ‘uit de les te zetten’ dus zo kwam het dat wij samen ‘opgroeide’.

Van mijn achtste tot mijn veertiende speelden we competitie. Vaak in het laagste team van de club, maar… we speelden wel. En fanatiek. Mijn broertje en ik willen allebei graag winnen (ik schrijf dit in de tegenwoordige tijd, want dit is nog steeds het geval!), dus als we tegen elkaar speelden was het regelmatig strijd. Ik heb niet alleen maar positieve herinneringen aan de tijd dat we mixten, we zijn allebei nogal… opvliegerig. Onze beste prestatie is een tweede plek bij de clubkampioenschappen in de laagste categorie. Na acht jaar tennissen was ik een ‘achtje’ (speelsterkte). De laagste categorie is volgens mij tien. Ik hield me hier zelf niet echt mee bezig, wist volgens mij niet eens van die speelsterktes af. Maar ik weet nog dat ik een keer een uitcompetitie speelde en twee moeders hoorde praten over de winst van hun dochter (op mij), zij was een ‘negen’ en die moeders hadden het er dus over dat ze nu dus echt wel snel een ‘acht’ zou worden omdat ze ook van mij had gewonnen. Ik moet zeggen dat ik dat als meisje van elf, twaalf jaar niet heel leuk vond om te horen.

Toen ik naar de middelbare school ging, ging ik lekker puberen en vond ik iedere vorm van verplichte beweging verschrikkelijk, dus na heel veel zeuren mocht ik op mijn veertiende stoppen met tennisles en competitie. Ik ging nog weleens vrij spelen, maar deed het eigenlijk nooit meer met veel plezier. In 2008, in het eerste jaar van mijn studie, heb ik nog weleens een tennisdate gehad, maar het enige dat ik hier aan over heb gehouden is een heel mooi tennisjurkje (zie foto!) dat ik speciaal voor de gelegenheid gekocht had en dat daarna nooit mijn kast meer is uitgekomen.

Het jurkje heeft altijd in de kast gehangen en de laatste jaren keek ik er steeds vaker vol verlangen naar. Ik had zo’n zin om weer te gaan tennissen. Al was het alleen maar om dat jurkje weer te dragen. Eerst had ik geen partner om mee te tennissen, ik had geen relatie, geen tennissende vrienden en ook mijn broertje stond niet echt te popelen om weer de baan op te gaan (daarnaast hadden we ook allebei geen racket of schoenen meer, wat het ook niet heel laagdrempelig maakte om een keer te gaan tennissen). Toen Tuur en ik een relatie kregen heb ik het een paar keer geprobeerd, maar ondanks dat hij het jurkje heel mooi vond staan (ik heb meerdere keren een modeshow gegeven in het tennisjurkje, haha) kreeg ik hem niet zo ver om daadwerkelijk met mij te gaan tennissen.

Totdat ik twee weken geleden naar een gymles van Tuur kwam en hij in de pauze wel even met me wilde tennissen. We speelden op een half veld, met zachte ballen en met kinderrackets, maar het was zo leuk dat Tuur ook ineens zei… ja, laten we gaan tennissen! HOERA!

We stuitten op een actie bij een tennisvereniging hier in de buurt, 25 euro voor drie maanden vrij spelen. We zochten rackets en schoenen uit, ik haalde mijn jurkje weer uit de kast en afgelopen woensdag, stonden we voor het eerst op de baan. Met ons proefabonnement kunnen we alleen overdag tussen 12.00u en 16.00u en ’s avonds na 21.30u spelen, dus zo kwam het dat we woensdagavond pas om half tien de baan betraden. Half tien. Dat is meestal het tijdstip dat Tuur en ik naar de badkamer gaan om onze tanden te poetsen, nu begonnen we aan een ‘nieuw avontuur’.

Ik dacht dat ik door mijn acht jaar wekelijkse tennislessen best wel een voorsprong zou hebben op Tuur (een week tennisles op de HALO), maar ik was even vergeten dat Tuur een enorm balgevoel heeft en ontiegelijk snel is. Oh en ook redelijk wat kracht bezit. Alles dat ik aan techniek heb opgedaan in die acht jaar tennisles stond ongeveer gelijk aan Tuurs balgevoel, snelheid en kracht. In de eerste set die we speelden stond ik 3-0 achter. Ik moet zeggen dat ik het op dat moment iets minder leuk vond. Ik was boos op mezelf dat ik maar in het net bleef slaan (ik had ontdekt dat ik door lage, harde ballen Tuur het best ‘kon pakken’). Maar uiteindelijk lukte het me toch nog om er 6-4 van te maken. Mijn eer gered.

Nog geen 24 uur later stonden Tuur en ik op de baan voor een re-match (die ik overigens ook won in 6-4, maar waarin het wel bijna iedere game gelijk op ging, op die love-game van Tuur na dan…). Ik vind verliezen trouwens niet eens zo erg, zeker niet van Tuur, maar een bal in het net slaan… ik weet niet wat het is, maar daar gaan mijn haren dus echt van overeind staan. Ik werk eraan (om die bal niet meer in het net te slaan en om mijn frustratie in bedwang te houden)

Inmiddels zijn we 48 uur lid van een tennisvereniging en schrijf ik dit stukje met enorme spierpijn in mijn armen, maar wel een herontdekte hobby rijker. Kan niet wachten om snel weer de baan op te gaan. Die spierpijn wordt minder, toch?

Liefs,

Annemerel