Diary: #33

De laatste volledige week als ongetrouwde vrouw, met heel veel zon, strand, hardlopen én mijn eerste echte wedstrijd in een half jaar.

Maandag begon ik de week met het schrijven van mijn diary, zoals ik dat al sinds mensenheugenis doe. Daarna was het tijd om met een grote tas met schoenen richting de atletiekbaan te rijden. Het was tijd voor de grote schoenentest. Sinds kort is het volgens de officiële regelgeving niet meer toegestaan om in wedstrijden op VaporFly’s te lopen. Mijn lievelingsschoen! Waar ik al mijn PR’s op het gelopen! Omdat ik binnenkort weer een baanwedstrijdje gepland heb moest ik op zoek naar een alternatief. Op vier verschillende schoenen liep ik een serie van 100 – 400 – 200 meter op de baan. De winnaar was de schoen op links, maar of het ook net zo lekker loopt als mijn VaporFly’s…

Na afloop moest ik even mijn nieuwe hardloopbroekje van Tracksmith showen. Hij is mega onhandig, want  er zitten geen zakjes in, zelfs niet voor een sleutel! Maar hij zit wel echt mega lekker en hij kruipt niet op. Oh en ook niet geheel onbelangrijk, ik vind dat hij mooi staat.

Dinsdag liep ik weer terug naar de baan, dit keer voor een test op nieuwe spikes. Ja mensen, ik weet het, beetje overdreven misschien, om voor een wedstrijd een paar nieuwe spikes te kopen, maar de nieuwe Nike Zoomx Dragonfly spike is de VaporFly voor op de baan en nou ja, ik heb een lichte hardloopschoenfetish dus die moest ik proberen. Gelukkig hebben Tuur en ik dezelfde maat en kunnen we de schoen dus delen. Het oordeel: loopt écht lekker en voor een spike mega veel comfort. Super veel zin in die baanwedstrijd op 3 september.

’s Middags ging ik voor het eerst in acht maanden weer naar de kapper. Het was zelfs voor het eerst in 11 (!!!) maanden dat ik mijn haar weer liet knippen. Ik was eigenlijk van plan om begin april te gaan, maar toen sloten de kappers door Corona. Toen ze weer open gingen dacht ik… ja, ik wil ook vlak voor de bruiloft en moet ik dan twee keer gaan? Dus uiteindelijk besloot ik het maar gewoon uit te zingen tot 10 dagen voor de bruiloft. Mijn haar heeft hierdoor wel echt de tijd gehad om goed te groeien.

Om de een of andere redden moet ik altijd een foto van mezelf maken als ik met 100 folies in mijn haar moet wachten totdat de verf kan worden uitgespoeld.

Dit is het resultaat… wel echt wereldschokkendvernieuwend, vinden jullie ook niet?

Woensdag waren Tuur en ik van plan om veel voor de bruiloft te regelen, maar uiteindelijk zijn we ‘gestrand op het strand’. Wel op het strand waar we ook gaan trouwen, dus je zou dit kunnen uitleggen als ‘we hebben het strand goed getest’. Het was zo’n heerlijke dag, we hebben er echt enorm van genoten.

Na woensdag zijn we de bruiloft wel iets serieuzer gaan nemen. Van donderdag tot en met zaterdag heb ik alleen foto’s waar bruiloft-zaken opstaan die ik nog niet wil delen. Het waren drie super relaxte dagen. Normaal gesproken zie ik dit soort ‘klusjes’ als dingen die ik MOET doen, maar doordat ik mezelf de afgelopen weken meer vrij heb gegeven (dit gebeurde eigenlijk vrij spontaan, ik was niet van plan om te stoppen met vloggen en zo weinig te bloggen) heb ik echt het gevoel dat ik van de voorbereiding geniet. Ik vind het leuk om vaasjes voor bloemen uit te zoeken, bloemen uit te zoeken, bedankjes voor de gasten te maken. Ik voel me mega relaxt en ben niet de hele tijd bezig met het volgende dat ik moet regelen. Ik trouw als het goed is maar een keer, die voorbereiding maak ik dus ook maar een keer mee, ik kan er nu eindelijk van genieten.

Zondag stond de afsluiting van Have a Good Summer Run op het programma. We sloten het programma af met een race. Zelf stonden we aan de start van de coronaproof Lansingerlandrun. De race was een time trial, iedere 20 seconden werd er (solo) gestart. Zelf had ik het geluk dat Tuur zich niet helemaal fit voelde en daardoor samen met mij wilde lopen. Hij startte 20 seconden later, maar had me na 800 meter al bijgehaald.

De eerste kilometer voelde goed, de tweede was al zwaarder en in de derde viel ik bijna stil. Ik bleef pushen, maar de tijd was niet echt om over naar huis te schrijven. Ik liep anderhalve minuut langzamer dan mijn persoonlijk record en dat is best veel op een 5 kilometer. Maar ik kan mezelf niets verwijten, ik heb echt mijn best gedaan en ben daarom ook allesbehalve teleurgesteld. Het weer was mijn grootste belemmering, maar ik ben wellicht ook minder fit dan toen ik mijn PR liep. Het maakt allemaal niet uit, ik heb mijn best gedaan, ik heb weer een startbewijs op mogen spelden, ik kon mijn nieuwe wedstrijdpakje van Tracksmith showen en het was fijn om weer even lekker te pushen.

Oh en de medailles waren een mooie kers op de taart. Ik zou nu al niet meer weten waar ik die van mij gelaten heb, maar het was toch een leuk detail. Hoop dat de organisatie het ook een succes vond en dat er meer van dit soort races zullen komen, ik ben er dan in ieder geval bij en ik heb net ook even nagevraagd bij Tuur, maar hij is daar ook zeker voor in.

In dat boekje moeten dus mijn trouwgeloften komen. Damn. Ik denk dat ik dit het spannendst vind van de hele bruiloft. Ik vind het echt niet moeilijk om op te schrijven wat ik voel, maar om dat dan te zeggen voor een groep mensen. Ik vind presentaties sowieso vaak heel spannend, maar dit is echt het toppunt.

Net zo lang wachten totdat het ging regenen, dat is wat Tuur en ik gistermiddag op het dakterras deden. Het duurde nog tot kwart voor zeven totdat de druppels eindelijk uit de lucht kwamen vallen. Mijn limoncello was toen al lang en breed op ;-).

Goed, dan is het nu tijd voor een van de spannendste weken uit mijn leven. De week van de bruiloft. Adem in… adem uit… let’s do this!!!

Liefs,
Annemerel