DIARY: #49

Eindelijk! Na een maand gewoon een Diary waarin ik kan schrijven wat ik heb meegemaakt, in plaats van dat ik een soort dubbelleven moet ‘creëren’. Ik kan je vertellen, dat is helemaal niks voor mij. Super vermoeiend. En aangezien ik toch al zo weinig meemaakte afgelopen maanden, bleef er helemaal weinig over om over te schrijven op het moment dat ik ook nog eens niet kon schrijven over dat ene ‘kleine’ belangrijke nieuwtje in mijn leven. Anyway. The word is out. Ik ben zwanger, we verwachten een kindje. En ik kan lekker weer schrijven zonder ‘groot geheim’.

Maandag was een super mooie dag. Een week eerder had ik de termijnecho bij de verloskundige en dat was allemaal goed. Ik heb toen meteen bloed af laten nemen voor de Nipt, een test waarmee wordt gecontroleerd op verschillende chromosoomafwijkingen. De test geeft absoluut geen garanties, maar de kans op een aantal syndroom neemt wel iets af. Voor mijn gevoel kon ik de zwangerschap aankondigen op het moment dat we een goede test zouden hebben. Ding was alleen dat de uitslag twee weken op zich kon laten wachten. Ik ging er voor het gemak vanuit dat het ook gewoon twee weken zou gaan duren, dan hoefde ik me in ieder geval in die tussentijd niet al te druk te maken. Maar toen werd ik ineens op maandagochtend al gebeld met goed nieuws. Zo fijn. Hele goede manier om de week te beginnen.

’s Middags haalden Tuur en ik een kerstboom. Ik dacht dat we besproken hadden dat we dit jaar voor een grote boom zouden gaan. Tuur dacht alleen bij een grote boom aan een boom van rond de twee meter, ik dacht zelf meer aan tweeënhalve meter. Toen we bij de kerstboomverkoper aankomen zei ik dus meteen ‘we willen de grootste boom’ en Tuur stond toen een beetje met zijn mond vol tanden. Haha. Het paste gelukkig in de auto. We hebben hem bewust lekker vroeg gehaald, kunnen we er als het goed is lekker lang van genieten.  We wilden eigenlijk een kerstboom bestellen bij Beterboompje, die bomen met kluit worden namelijk na de feestdagen weer terug geplant. Probleem was alleen dat ze bij ons in de buurt al waren uitverkocht. En om nu helemaal naar Haarlem te rijden voor een kerstboom (en dan in januari weer terug om de kerstboom terug te brengen) leek ons ook niet een heel milieuvriendelijke optie. Maar mocht je nog op zoek zijn naar een ietwat milieuvriendelijk alternatief (echt goed voor het milieu wordt het natuurlijk nooit) kijk dan of ze bij jou in de buurt nog wel boompjes van Beterboompje op voorraad hebben.

’s Avonds zag ik mijn hardloop-maandtotaal 6 kilometer. Wow. Kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo weinig gelopen heb in een maand. Zelfs met mijn stressfractuur heb ik niet zulke lage maandtotalen gehad (begin van de maand veel gelopen, eind van de volgende maand veel gelopen). Ik denk dat we echt terug moeten naar 2010 voor dit soort belachelijke maandtotalen. Maar hé, er zit een ‘wonder’ in mijn buik. Omdat we de positieve Nipt hadden ontvangen zei Tuur, deel gewoon als een soort van hint op Instagram. En zo geschiedde.

Meet Teddy, Teddy is het enige dat ik tot nu toe voor Ollie (werknaam) gekocht heb. Het pakje dat Teddy draagt is een pakje van Ollie dat mijn moeder twee maanden geleden meteen besteld heeft. Zelf heb ik me nog in kunnen houden qua dingen kopen. Denk dat we daar in het nieuwe jaar pas mee beginnen. Teddy ligt nu bij mij in bed, want dan ruikt ‘ie lekker naar mij als ‘ie dan bij Ollie op de kamer komt in juni.

De kerstboom! Zo blij met het resultaat. We hebben er wel 42 nieuwe ballen voor moeten kopen. We hebben nog wel een stuk of 20 knalroze ballen liggen, maar ik was dat roze na 10 jaar wel een klein beetje zat.

OK. Ik voelde me de afgelopen maanden niet mega knap en een van de schuldige was volgens mij mijn veel te lange haar. Dus woensdag zat ik ruim twee uur in de stoel bij de kapper om daar iets aan te doen. Er is vijftien centimeter vanaf en er zitten weer een paar verse highlights in.

Aan het eind van de middag was het eindelijk tijd om onze ‘we zijn zwanger’ aankondigingsfoto te maken. Ik had dit een stuk professioneler met fotograaf op een mooie plek kunnen doen (zie ik veel bij mijn Instagram-collega’s en levert super mooie plaatjes op), maar ik heb me de afgelopen week zo ziek gevoeld dat er met mij weinig te plannen viel. Er was namelijk geen peil op te trekken wanneer ik me wel goed zou voelen. En als ik me niet lekker voel, dan sta ik ook echt niet lekker op de foto. Dus we hebben het gewoon zelf gedaan. Met een ladder, een gorillapod en de zelfontspanner. Veel dachten bij het zien van de foto trouwens dat we een jongetje verwachten, maar over de kleur is totaal niet nagedacht. Ik ben pas 13 weken, dus het geslacht weten we nu nog niet.

Natuurlijk moest de aankondiging gevierd worden. En wel met alcoholvrije champagne. Deze heb ik bij Gall & Gall gekocht en ik vind hem best wel heel erg lekker. In alcoholvrije producten mag officieel 0,5% alcohol zitten, maar volgens de website van Gall & Gall zit hier minder dan 0,1% in (het kan dus ook zijn dat er maar 0,01% in zit, dat kunnen ze niet zeggen) . Bij het rijpingsproces komt altijd iets van alcohol vrij en hoewel die eruit schijnt te zijn, kunnen ze nooit garanderen dat het er 100% uit is. Maar dus wel 99,9%. Niet een drankje dat je dagelijks moet drinken tijdens je zwangerschap (al zou ik dat wel willen, want het smaakt super lekker), maar voor speciale gelegenheden maak ik een uitzondering.

Om de viering compleet te maken bestelden we sushi. Gelukkig houd ik van sushi met gefrituurde garnalen en sushi met surimi, want dat is de enige sushi die ik het komende half jaar zal eten.

Ik heb een paar weken echt niks kunnen eten bij het ontbijt, alleen maar droge crackertjes. Sinds een paar weken heb ik juist wel weer trek in een goed ontbijt. Ik kan niet zomaar alles eten (iets zoets hoef ik echt niet), maar dit is wel een toppertje. Speltbrood met roerei en spekjes van de vegetarische slager. Omdat we nog een avocado hadden liggen die mega rijp was, aten we die er donderdagochtend ook bij.

Donderdag had ik een afspraak bij de manueel, omdat ik zoveel last van hoofdpijn/migraine heb tijdens de zwangerschap. Natuurlijk was donderdag uitgerekend de dag dat ik me super goed voelde.

Vrijdag daarentegen, voelde ik me enorm slecht. Echt ENORM slecht. Ik was ’s nachts al een paar keer wakker geworden met misselijkmakende hoofdpijn, maar ja wat kun je doen als je geen medicijnen (alleen paracetamol) mag gebruiken? Ik probeerde te ontspannen om de hoofdpijn te verlichten, maar het hielp niets. Om zeven uur besloot ik wel gewoon te ontbijten met Tuur, wellicht zou het me goed doen. Nou, ik heb het geweten. Ik zal je de details besparen, maar dat ontbijt heeft niet lang in mijn lichaam gezeten. Ook mijn buik deed gezellig mee. Ik heb de hele ochtend geslapen en voelde me daarna iets beter. Nog niet zo goed om iets te doen, een boek lezen deed zelfs pijn aan mijn ogen. Maar ik hoefde in ieder geval niet meer te huilen van de pijn en dat was best een verademing.

Heb heel veel berichtjes op Instagram ontvangen van meiden die hetzelfde hadden tijdens hun zwangerschap en ook een berichtje van een Neuroloog in opleiding die een migraine medicijn voorstelde dat wel incidenteel tijdens de zwangerschap gebruikt mag worden. Ik ga deze week de huisarts bellen om te kijken of dat wellicht iets voor mij is.

Zaterdag voelde ik me weer super fris. Deze week was het ritme een beetje… ik voel me een dag goed, ik voel me een dag beroerd, ik voel me een dag goed, ik voel me een dag beroerd. Maar zaterdag voelde ik me dus goed. Voor het eerst in ruim een maand besloot ik weer eens te gaan hardlopen. Afgelopen keren werd ik steeds enorm misselijk tijdens het lopen (ja, nog erger dan voor het lopen). Als ik bewoog was het alsof ik een door de bergen slingerende auto zat. Ik genoot absoluut niet meer van het lopen en zag er als een berg tegenop. Daarom besloot ik er maar gewoon even mee te stoppen.

Inmiddels gaat het gelukkig iets beter met mijn misselijkheid, sterker nog, als ik gewoon op tijd eet voel ik me qua misselijkheid best prima. Als ik geen migraine heb welteverstaan. Dus geen smoesjes meer, de deur uit. Omdat ik wel een vermoeden had dat mijn conditie niet je-van-het zou zijn besloot ik hardlopen en wandelen met elkaar af te wisselen. 2 minuten hardlopen (op rustig duurlooptempo), 1 minuut wandelen. En dat dan 12 keer. Het ging niet vanzelf, maar het ging wel. Blij dat ik een eerste stap gezet heb.

Zondag  voelde ik me helaas weer slecht, mijn hoofd knalde aan alle kanten uit elkaar. Dit keer geen migraine, maar meer spanningshoofdpijn (die twee wisselen zich af bij mij). Ik heb dus weer het grootste gedeelte van de dag in bed gespendeerd. Zonde van mijn tijd, maar hé, het is voor een goed doel en het is niet voor eeuwig. Mijn moeder vrolijkte me op met deze babyfoto van mij, hier was ik een paar dagen oud. Ongelooflijk dat er over een half jaar – als het goed is – ook zo’n klein meisje of jongetje bij ons in huis is.

De avond spendeerden we op de bank met de tweede helft van Forrest Gump. Ik heb me lang verzet tegen het kijken van Forrest Gump, want die film had ik al minstens tien keer gezien en ik kende hem van voor naar achteren en weer terug. Althans, dat dacht ik. Want nu blijkt dat ik het laatste half uur van de film NOOIT gezien heb. En het gekke is, Tuur dus ook niet. Het stuk dat komt na het hardloopgedeelte van de film, kan ik me gewoon echt niet herinneren. En dat terwijl het best wel een essentieel gedeelte is. We hadden dus allebei het idee dat we gisteravond naar een soort van Forrest Gump deel 2 aan het kijken waren, een deel dat we nog nooit gezien hadden. Heel bizar.

Inmiddels is het maandagochtend, tijd voor een nieuwe week. De wekker ging weer om kwart voor zeven en hoewel we pas twee uur verder zijn, zou ik het liefst nu alweer mijn bed induiken. Ik zou de hele dag wel kunnen slapen. Maar so little time so much to do. En op dagen dat ik geen hoofdpijn heb moet ik daar gewoon gebruik van maken, anders komt er helemaal niets meer van werk terecht. 

Mega veel dank voor alle mooie felicitaties. Ik heb alles gelezen, zou ook graag op alles willen reageren, maar de tijd (zonder hoofdpijn) ontbreekt me helaas. Maar weet dat ik het echt onwijs waardeer en het me heel blij maakt om al jullie mooie berichten te lezen.

Liefs,
Annemerel