Fit in het eerste trimester

Samenwerking* – In de week voordat ik mijn positieve zwangerschapstest in handen had gingen mijn hardloopprestaties al met rassenschrede achteruit. Mijn benen voelden zwaar en ik kon geen snelheid maken, terwijl ik de weken daarvoor juist veel progressie had geboekt. Eerst wijdde ik het aan PMS, maar toen ik twee dagen nadat ik ongesteld had moeten worden nog niet ongesteld was en een best wel slechte wedstrijd had gelopen besloot ik toch een test te doen; zwanger!

De eerste twee weken had ik grootse plannen. Ik zou gewoon 50 kilometer in de week blijven hardlopen, ik zou er alleen wat langer over doen. Ik paste mijn tempo’s aan op mijn ‘nieuwe normaal’ en fantaseerde tijdens trainingen over wedstrijden met een bolle buik. Ik heb twaalf marathons gelopen, dan ga ik me niet laten tegenhouden door zoiets als een zwangerschap, toch?

Nou, misschien toch wel. Het kwam eigenlijk vrij plotseling. Op zondag liep ik met gemak 15 kilometer door de stromende regen, op dinsdag was ik zo misselijk dat ik tijdens mijn rondje van nog geen vijf kilometer meerdere keren moest stoppen omdat ik zo aan het kokhalzen was. Ging de misselijkheid in de eerste weken nog weg tijdens het hardlopen, werd het nu ineens veel heftiger op het moment dat ik in beweging kwam. Ik voelde me wagenziek. Ik kon alleen niet uit de wagen stappen, want ik was zelf die wagen.

Twee weken heb ik mezelf er vreselijk over opgewonden. Ik moest toch gewoon hardlopen? Geen gezeur dikke deur. In die twee weken liep ik welgeteld twee keer zes kilometer, toch had ik iedere dag weer het idee dat ik die dag ging hardlopen. Kun je nagaan hoe teleurgesteld ik aan het eind van die dagen in mezelf was, als ik weer niet gedaan had wat ik van plan was. Begin november, precies een maand na de positieve test, hakte ik een belangrijke knoop door, in november ging ik niet meer hardlopen want hier werd ik niet gelukkiger van.

Ik nam me voor om dagelijks te gaan wandelen. Want dagelijks een half uurtje bewegen is superbelangrijk, juist ook als je zwanger bent. Ik moet eerlijk bekennen dat ook dat niet vaak gelukt is. Ik weet niet waarom het nu zo moeilijk was om in beweging te komen, afgelopen jaren liep ik vijf a zes keer per week hard en nu vond ik de gedachte aan een wandeling van een half uur al vermoeiend. Natuurlijk is zo’n zwangerschap vermoeiend, maar honderd kilometer in de week lopen in voorbereiding op een marathon is ook vermoeiend en dat lukte me in het verleden wel.

Het grote verschil van trainen voor een marathon en iedere dag een half uurtje wandelen is natuurlijk de uitdaging. Je traint hard voor een marathon omdat je bepaalde marathondromen hebt, bij het wandelen had ik dat niet. Daarnaast vind ik in mijn eentje een half uur wandelen ook best wel saai, je komt zeg maar niet heel ver in een half uur. Dat is heel anders wanneer je hardloopt.

Inmiddels is het december, ik ben veertien weken zwanger en officieel uit het eerste trimester. Ze zeggen dat in het tweede trimester je energie terugkomt. Ik moet zeggen dat ik dat nog niet gemerkt heb, maar wat niet is kan natuurlijk nog komen. Het positieve is dat ik inmiddels niet meer dagelijks misselijk ben en dat bewegen dus niet meer zo’n straf is als een paar weken geleden. Ik ben zelfs weer begonnen met hardlopen, met een stuk minder ambities en verwachtingen en daardoor een stuk meer plezier. Gewoon twee minuutjes hardlopen, een minuutje wandelen en dat dan twaalf keer. Ik heb zeker het gevoel dat ik iets aan het doen ben, maar het voelt wel comfortabel. En wie weet kan ik dit in de komende weken uit gaan breiden en langere stukken achter elkaar hardlopen. Zo niet, dan is het ook prima. Ik ben in ieder geval in beweging.

Want waar bewegen tijdens de zwangerschap in eerste instantie een beetje doelloos voelde, omdat ik me tijdens iedere training minder fit voelde en wandelen nou niet echt een uitdaging was, heb ik inmiddels een nieuwe uitdaging. Een best wel voor de hand liggende uitdaging. Fit blijven tijdens de zwangerschap, voor mezelf, maar zeker ook voor de baby.

Het is voor de baby in je buik namelijk hartstikke goed om in beweging te blijven. Het verkleind de kans op zwangerschapskwalen zoals zwangerschapsdiabetes en een hoge bloeddruk en het is goed voor de ontwikkeling van het hart en het zenuwstelsel van de foetus en zou zelfs een positief effect op het IQ van je kindje kunnen hebben. Ook helpt een goede conditie bij het herstel na de bevalling. Nou, als dat geen goede motivatie is om naar buiten te gaan weet ik het ook niet meer?

Heb jij net als ik – om wat voor reden dan ook – een motivatiedipje? Er zijn natuurlijk heel veel manieren om jezelf in deze bijzondere periode te motiveren om te blijven bewegen. Niet in de laatste plaats omdat het je weerbaarder maakt en dat is – helemaal in deze gekke tijd – heel belangrijk.

Toch snap ik dat je af en toe een beetje stimulans van buitenaf nodig hebt, daar kan ik zelf ook over meepraten. Wellicht kan het beweegprogramma van a.s.r. Vitality je helpen. In de App van a.s.r. Vitality wordt bewegen beloond, een mooie motivatie om naar buiten te gaan. Wanneer jij je doelen haalt dan word je wekelijks, maandelijks en jaarlijks beloond in de vorm van cadeaus en cashback op je zorgverzekering. Je kunt zelfs het aankoopbedrag van je Apple Watch of Fitbit terugverdienen.

Je gaat meer bewegen, je houdt het makkelijker vol, je voelt je fit en energiek en je wordt beloond. Klinkt top, toch? Het a.s.r. Vitality beweegprogramma werkt samen met de zorgverzekeringen van Ditzo en de Amersfoortse, tot 31 december heb je nog de mogelijkheid om van zorgverzekering te wisselen.

Wat is jouw grootste motivatie om te bewegen? En als jij zwanger bent geweest, hoe hield jij jezelf fit? Merkte je ook zo snel dat je conditie afnam? Hoe ging je daar mee om?

Liefs,

Annemerel

*Deze blog is in samenwerking met a.s.r. Vitality