DIARY: #7

Wat een heerlijke wintersportweek hebben we achter de rug. OK. Het was dan misschien geen week lang skiën in Oostenrijk, maar door de omstandigheden kon ik dit prachtige winterweer misschien nog wel meer waarderen dan dat ik normaal een weekje skiën waardeer. En dat gewoon thuis. Zonder dure skipassen en duizend kilometer autorijden. Ja, ik tel mijn zegeningen.

Ik heb afgelopen week iedere dag een wandeling gemaakt. Maandag was mijn zwaarste wandeling, niet omdat ik de meeste kilometers maakte, maar omdat de sneeuw nog niet was aangestampt, het flink waaide en het ook nog een beetje sneeuwde. Misschien was ik ook wel een beetje te warm aangekleed met mijn legging + skibroek en honderdduizend thermos-laagjes, ik had het in ieder geval flink warm gekregen tijden het wandelen en de laatste drie kilometer moest ik continu stoppen om op adem te komen. Dat heb ik gelukkig de rest van de week niet meer gehad.

Mijn lichaam groeit aan alle kanten en ik vond het tijd om een mooi nieuw lingeriesetje/bikini te kopen. Dit setje is snel drogend dus kan ook als bikini gebruikt worden, dat vond ik wel een mooie dubbelfunctie. Niet dat ik de eerst komende periode zwemactiviteiten gepland hebt staan (nog niet echt weer voor het strand, zwembaden zijn dicht…) maar hé een slimme meid is op haar…

Dinsdag begon de zon te schijnen en zag de wereld er ineens nog tien keer mooier uit. Aan het eind van de middag maakte ik samen met Tuur een wandeling hier in de buurt (Westduinpark). Overal sleeënde kinderen, de zon die mijn gezicht verwarmde en dan die prachtige witte wereld. Het was echt magisch.

Van woensdag is weinig beeldmateriaal. Ik haalde onder andere mijn 22-wekenprik. Deze prik kun je als zwangere vrouw sinds december 2019 krijgen en dient ter vervanging voor de 3 maanden prik van de baby. Ik ben geen fan van prikken, maar inmiddels weet ik precies wat ik moet doen om niet flauw te vallen en ben ik er best wel rustig onder. Helaas heb ik nu – vijf dagen later – nog steeds last van een stijve arm. Kan iemand me vertellen of dit normaal is? Ik probeer hem wel gewoon normaal te bewegen, doe ook gewoon Pilates, maar het optillen van mijn arm is gewoon pijnlijk, iets dat vooral irritant is bij het aan en uittrekken van kleding.

’s avonds stond er ineens een pakketbezorger voor de deur met een speciaal valentijnspakketje van Joone. Zo lief, dat printje met de hartjes. Ik heb een fijne hydrofiele doek en een pak luiers met het printje gekregen. De olie voor mijn zwangere lijf en de geurkaars zijn ook zeer welkom.

Woensdagavond deed ik samen met Tuur een Live Q&A voor het Have a Good Winter Run programma. Dat doen we een keer in de twee weken en het was net als altijd weer super gezellig. De eerste keer dat we dit deden in juni was ik de hele dag gespannen en had ik uiteindelijk natuurlijk knallende koppijn. Inmiddels is die spanning er wel een beetje af en zie ik het echt als een uurtje kletsen met andere hardloopliefhebbers.

Donderdag voelde ik me niet echt top (ik geef de 22-wekenprik de schuld), maar de fotoshoot die we ’s middags hadden voor Have a Good Winter Run wilde ik niet afzeggen. Ik bedoel… deze weersomstandigheden zijn echt uitzonderlijk hier in Nederland, toch? We bleven tot zonsondergang op dit fijne plekje in de Ganzenhoek.

Vrijdag had ik weer mijn fijne pakje van Uniqlo aan (gekregen), mijn wenkbrauwen zagen er bij nader inzien niet echt fantastisch uit. Iedere keer als ik er wenkbrauwpoeder in doe denk ik… ok, ik moet nu echt weer even epileren, maar ja, dat vergeet ik dan weer, om er vervolgens weer aan te denken als ik mijn make-up aan het doen ben.

Ik heb nog nooit carnaval gevierd, maar als mijn bakker een speciale valentijnstaart heeft dan breng ik daar natuurlijk verandering in. Heerlijk, zo’n christoffeltaartje met chocolade slagroom en merengue. Ik dacht dus dat christoffeltaart met kersen was (ook heel lekker), maar ik was in de war met christoffelvlaai. Oh en nu heb ik dus zin in christoffelvlaai… Wellicht iets voor komende zondag, dan zijn we een half jaar getrouwd. Best een mooie gelegenheid om wederom taart te eten, toch?

We sloten de werkweek af met schaatsen, nachos en zelfgemaakte guacamole. Ik heb ook de Crodino weer helemaal ontdekt. Ja, ik droom nog steeds van Aperol Spritz, maar dat laat ik nog even een paar maanden uit mijn hoofd (of in ieder geval uit mijn mond).

De zaterdag begonnen we wederom met een wandeling door de duinen. De laatste echt stralende dag, daar moet je goed gebruik van maken natuurlijk.

’s Middags keken we naar schaatsen én probeerden we een livestream te volgen van een hardloopwedstrijd in Groot Brittanië, Jip Vastenburg liep. De livestream werd echter liggend gefilmd, dus ik moest mijn MacBook even een kwartslag draaien. Ging prima ;-).

We begonnen ook de zondag met een wandeling. Dit keer reden we naar Meijendel. Twee weken geleden was het daar zo druk dat we al om tien uur ’s ochtends niet meer konden parkeren, nu was het juist mega rustig. Ik denk dat iedereen aan het schaatsen was. Dat laatste had ik zelf ook graag gedaan, maar met mijn 23-wekenbuik leek me dat niet heel verstandig. Ik vond het heel fijn dat Tuur ‘solidair’ was (zonder dat ik het überhaupt hoefde te vragen) en dat hij mee ging met mijn wandeling.

Kun je het geloven, de hele week heb ik geen enkele warme chocolademelk met slagroom op. Tot gisterochtend dan. Mijn look is er wel echt eentje om nooit te vergeten. Dat vindt de meneer achter mij in de rij volgens mij ook ;-).

Na de wandeling begonnen de sloopwerkzaamheden van onze keuken. We krijgen begin maart een nieuwe en donderdag komen ze hier alvast voorbereidende werkzaamheden doen (elektriciteit omleggen, stucen, dat soort dingen). Voor die tijd moet de keuken dus weg zijn. Kreeg via Instagram heel veel berichtjes van mensen die zeiden ‘wat is er mis met deze keuken?’. Goede vraag… hij is best prima, maar hij past gewoon niet bij de rest van het huis. Daarnaast zijn er kleine dingetjes waar we niet zo vrolijk van worden. Weinig kastruimte, een hele kleine vriezer (anderhalve lade), een kleine vaatwasser. We wisten sowieso dat we een nieuwe keuken wilden op een gegeven moment en nou ja, waarom dan niet nu? Nu er nog geen kindje is, nu we er nog van kunnen genieten (wellicht gaan we over een jaar of vijf wel weer verhuizen, wie zegt het?). Ik kan niet wachten op onze keuken met vriezer met vijf (!) lades (ik zie hem al helemaal vol met babyhapjes liggen, haha). De keuken is trouwens niet door iemand over genomen, maar mocht jij denken…. ik wil hem, dan heb je nog tot en met morgenavond de tijd om een gil te geven (daarna gaat hij naar het grofvuil).

Deze week zitten we dus een klein beetje in de rommel en volgende week ook. De keukentafel staat inmiddels midden in de woonkamer (ik bleef naar niezen van al het stof) en als ik naar buiten kijk zie ik de sneeuw wegsmelten door de regen. Niet echt het droomplaatje van afgelopen week, maar hé, ik heb er goed van genoten, ik mag niet klagen.

Liefs,

Annemerel