DIARY: #24

Nee mensen, nog geen tijd om me te feliciteren, nog steeds zwanger. Op het moment van schrijven precies 40+4 met weinig tekenen van een aankomende bevalling. Gelukkig voel ik me nog overwegend goed. Tijd voor een weekoverzicht.

De week begon weer lekker zonnig op maandag. Ik krijg van veel mensen de vraag of ik nog wel de zon in ga met mijn zwangere buik. Het antwoord: mijn gezicht probeer ik zoveel mogelijk uit de zon te houden, zonnebril, pet, factor 50. Mijn lichaam wil ik niet tussen 11.00u en 17.00u in de zon, dan is het ook gewoon veel te warm en wordt Ollie onrustig. Natuurlijk smeer ik dat ook goed in als ik voor 11.00u of na 17.00u toch in de zon ben. Op een terras probeer ik met mijn rug naar de zon te gaan zitten, omdat ik merk dat ik ondanks die factor 50 alsnog wel wat pigmentvlekken krijg. Ik zie dat overigens niet echt als een heel groot probleem, ik doe wat ik kan maar de zon volledig vermijden, daar zou ik ook niet gelukkig van worden.

Maandagmiddag had ik een lunchdate met Carlissa, de laatste vriendin op mijn ‘lijstje’ om nog even te zien voor de bevalling. Met 39+4 was mijn lunch-to-do-list dus leeg.

’s Avonds genoot ik nog even lekker door en ging ik samen met Tuur naar het strand voor een eetdate. Ja, we genieten van het leven.

Dinsdag was een dag die ik niemand aan kan raden. Ik had geen lunchdates meer gepland staan en nadat ik ’s ochtends een beginnetje had gemaakt aan het editen van mijn vlog had ik ook geen werk-gerelateerde to-do’s voor die dag meer op mijn lijst staan. Kort gezegd: ik had geen plannen. Ik besloot nog een keer de belangrijkste hoofdstukken in ‘Positief over Bevallen’ te lezen en nog wat bevallingsverhalen uit Mama’en. Maar de tijd ging echt ter-gend langzaam. Ik snapte na deze dag wel waarom mensen overtijd gaan zo ellendig lang vinden duren. Als je een dag niets plant kan het leven best saai zijn.

Een dag later, de dag voor de uitgerekende datum, had ik gelukkig wel weer plannen. Ik reed naar een buitenbad om daar baantjes te trekken. Het water was lekker fris, maar het voelde net als vakantie. Dit was zeker voor herhaling vatbaar, ook al moest ik er ruim een half uur voor rijden (heen en terug!). Voor de nieuwsgierigen, dit is zwembad de Hoge Bomen  in Naaldwijk.

Ook ’s avonds hoefde ik me niet te vervelen, Tuur en ik besloten weer naar het strand te gaan voor een ‘laatste’ avondmaal. We doen echt een beetje alsof we vakantie hebben (al werkt Tuur tot de bevalling wel gewoon full-time!).

Donderdag had ik een lunchdate met mijn moeder en zusje. Haha, zo blijven we toch lekker bezig?! We aten bij The River in Voorburg en het was echt bijzonder druk. Ik ging natuurlijk weer voor iets met burrata en er werden frietjes bij besteld. Want als je 40 weken zwanger bent hoort dat gewoon.

’s Middags had ik een afspraak bij de verloskundige. Ollie en ik zijn beiden goed gekeurd en de verloskundige verwachtte dat ik binnen 42 weken wel spontaan zou gaan bevallen (ik kreeg op eigen verzoek een inwendig onderzoek). Dat bericht gaf me veel vertrouwen.

Ook vrijdag werd er weer gezwommen. ’s Ochtends had ik nog geen plannen voor de dag, maar omdat dat me dinsdag niet zo goed bevallen was besloot ik toch maar weer even een activiteit uit te zoeken. Het werd (binnen) zwemmen. Het was wederom fijn om te doen.

Tuur en ik hebben een invulboek voor Ollie en zijn alvast aan het invullen wat we kunnen invullen. Tuur wilde bij het 2021 lijstje graag een categorie toevoegen ‘papa’s favoriete sporters’. Wie denken jullie dat het zijn?

Zaterdag hadden Laura en ik weer een gezellige eetdate en dit keer mochten onze mannen mee. We ontbeten (en lunchten en borrelden) bij Buitenhuis bij het Valkenburgse Meer. Enorm genoten. Mega gezellig. En na afloop moest er natuurlijk een buikfoto gemaakt worden. Kreeg op Instagram een aantal reacties die het verschil in buikformaat opmerkte. Kan alleen maar zeggen… iedere zwangere buik is anders en volgens onze verloskundigen dragen we allebei gezonde baby’s en dat is het allerbelangrijkste, toch?

Ook zondag werd er weer gezwommen. Iedere keer denk ik, zou dit de laatste keer zijn dat het kan? Na de bevalling kun je namelijk zes weken niet zwemmen en ik denk ook niet dat je dan zin hebt om een half uur heen en terug te rijden naar een zwembad. Je hebt dan immers een baby die verzorging en aandacht nodig heeft. Ik probeer er nu dus nog maar even van te profiteren.

Na afloop haalde ik Tuur (mijn chauffeur) over om nog even langs McDonalds te rijden voor een McKroket. Ik had er zo ontzettend veel zin in. Ik bedoel, Ollie had er zin in… die kan ik nu toch nog wel even de schuld geven? Haar iets weigeren lukt me echt niet.

’s Avonds barbecueden we bij mijn ouders en at ik net iets te veel. Dat moest ik bekopen met hevige buikkrampen. Geen weeën. Gewoon krampen. Het was vrij pijnlijk en het hield een uurtje of drie aan, maar uiteindelijk heb ik toch nog even lekker kunnen slapen. Maar toen ik vanmorgen wakker werd was mijn eerste gedachte wel ‘NOOIT MEER AIOLI’. Gadverdamme. Haha. Ik denk niet dat ik dit heel lang vol kan houden trouwens want alles smaakt beter met aioli (dat nam ik gisteren dan ook erg letterlijk, van de komkommer tot de aardappel, alles werd gebaden in aioli). Maar op dit moment denk ik echt… dit. nooit. meer.

Inmiddels is het dus maandagochtend. Naast het schrijven van deze diary heb ik eigenlijk geen activiteiten voor vandaag gepland. Maar ik ga zo toch nog maar eens kijken of er nog plekjes zijn om te zwemmen eind van de ochtend, anders gaat de dag wel erg lang duren. Ik vind het nu alleen wel spannender worden om in mijn eentje een half uur auto te rijden (heen en terug dus). Maar goed, met die eerste weeën moet je volgens mij ook nog wel auto kunnen rijden, toch? En het is niet dat ik nu al iets van een teken heb gehad dat het gaat gebeuren. Ik denk dat ze komt als het wat koeler is buiten, lijkt me ook beter voor een thuisbevalling zonder airco, haha.

Liefs,
Annemerel