Mijn eerste vijf kilometer na de zwangerschap

Het is gelukt! Ik heb voor het eerst in 14 maanden vijf kilometer achter elkaar hardgelopen. Het ging niet vanzelf en ik ben er nog lang niet, maar ik ben op de goede weg terug. En het belangrijkste: ik heb er  plezier in en het voelt goed.

Een korte samenvatting wat er aan die vijf kilometer voorafging

In juni 2006 ben ik begonnen met hardlopen. Ik hield me twee weken aan een schema en dacht daarna – ik kan ook heus wel een half uur achter elkaar lopen. Dus dat deed ik. Twee weken later was ik geblesseerd. Zo ging dat een aantal jaar, iedere keer als ik geblesseerd raakte (meestal mijn scheenbenen die zwaar geïrriteerd waren) liet ik het lopen weer even voor wat het was en dan een half jaar later begon ik weer waar ik gebleven was, waardoor ik binnen no-time weer geblesseerd aan de kant zat.

In 2011 ben ik het hardlopen iets serieuzer gaan nemen. In maart liep ik (niet goed getraind) mijn eerste hardloopwedstrijd, de halve marathon tijdens de CPC. Hierna verloor ik mijn hardloopschoenen weer uit het oog. In november dat jaar zag ik beelden van de NYC Marathon en dacht ik, dit wil ik. Dat is het moment dat ik het hardlopen iets serieuzer ben gaan nemen. Ik liep in maart weer de CPC (getraind dit keer) en in oktober mijn eerste marathon (Amsterdam). Er zouden nog vele halve marathons en marathons volgen. In totaal liep ik twaalf marathons, van New York en Boston tot Berlijn en Amsterdam. In 2018 schreef ik een boek, trainen als een topatleet. Voor dat boek ging ik zestien weken – je raadt het waarschijnlijk al – trainen als een topatleet. Toen ben ik het lopen echt serieus gaan nemen (misschien soms wel iets te serieus). Ik liep prachtige PR’s op alle afstanden… (5K – 19.40 / 10K 40.10 / 21,1K 1.30.52 / 42,2K 3.15.03), maar raakte daarna een beetje in de lappenmand. Ik kreeg last van mijn bil/hamstring en dat pijntje ging maar niet weg. Ik kwam niet meer in de buurt van mijn persoonlijk records en ik begon ook minder plezier in het lopen te krijgen.

Toen ik zwanger raakte viel de (door mijzelf opgelegde) druk weg en liep ik de eerste twee weken heerlijk. Totdat ik misselijk werd. Toen hield het al snel op. Want na die misselijkheid kwam de bekkenpijn. Ik heb niet meer hardgelopen tijdens mijn zwangerschap en vond dat best wel lastig, het was zo lang zo’n belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. Het was zelfs mijn werk geworden. Maar hé, het was voor iets moois. Na mijn bevalling (een vrij heftige inclusief twee uur persen en een baby van ruim vier kilo) heb ik netjes twaalf weken gewacht, daarna ben ik weer heel rustig begonnen met opbouwen.

Ik was van plan om met een schema op te gaan bouwen, maar dat plan heb ik al snel overboord gegooid. Er was namelijk geen peil op te trekken wat mijn lichaam wel en niet aan kon. Ik ben begonnen met 5x 15 seconden met 45 seconden wandelpauze en ben na drie weken overgegaan op 6x 2 minuten. Zo bouwde ik het langzaam op, totdat ik half oktober na een training van 10x 2 minuten ineens helemaal niets meer kon. Wekenlang had ik zoveel last van mijn onderrug dat ik niet eens fatsoenlijk naar het toilet kon lopen. Ik heb de fysio plat gelopen en kreeg drie weken geleden groen licht dat ik weer verder kon gaan bouwen. Dat deed ik volledig op gevoel. Ik begon met vijf keer vijf minuten met een minuutje wandelpauze, liep op een gegeven moment drie keer negen minuten. Daarna ging ik een keer voor vier keer zes minuten. Op een dag dat ik me heel goed voelde probeerde ik twee keer vijftien minuten en afgelopen weekend liep ik al eens twintig minuten achter elkaar. Ik hield steeds 48 uur rust tussen de trainingen, zorgde dat ik voldoende rust had en werkte tegelijkertijd aan mijn core, want die is nog lang niet 100%.

De vijf kilometer

Woensdag was het tijd voor mijn eerste vijf kilometer. Ik had niet het beste weer uitgekozen en al helemaal niet de beste route voor de weersomstandigheden. Het waaide flink (kracht 6) en er kwam geregeld een hagelbui naar beneden. Ik liep langs weilanden en deed een heen-en-weertje. Op de heenweg blies de wind me vooruit, op de terugweg moest ik er tegenin zien te lopen.

Ik vertelde mezelf die eerste tweeënhalve kilometer steeds: rustig blijven, dit is de warming-up, straks gaat het echt beginnen. Verschiet je kruit niet. Rustig rustig. Ik genoot van de muziek (mijn Run Baby Run playlist) en van de wind in mijn rug. Maar dacht tegelijkertijd: oh shit, straks gaat het echt los.

Na tweeënhalve kilometer draaide ik om. BAM. De wind en regen vol in mijn gezicht. OK. Rustig blijven. Niet beuken, blijf denken aan je techniek. Adem in, adem uit. Knieën goed optillen, ontspan je schouders, je bent er bijna. Het was niet mijn lekkerste run aller tijden, maar ik had geen pijntjes en heb niet aan opgeven gedacht. Maar toen die vijf kilometer eenmaal in beeld verscheen was ik er ook echt wel klaar mee. Niet dat ik het conditioneel niet meer aan kon, of dat mijn benen op waren, maar het was gewoon mooi geweest. Gelukkig, want ik heb in het verleden vaak genoeg fouten gemaakt door te veel te snel te willen.

De aftermath

Gisteren had ik weer een afspraak bij de fysio. Die gaf groen licht om verder op te bouwen richting tien kilometer. Maar… hij waarschuwde wel. Mijn buikspieren zijn nog lang niet op 100% en mijn iliopsoas daar is ook iets mee (sorry, ik vind het altijd vet lastig om alles precies te onthouden wat de fysio zegt, maar het heeft in ieder geval met de zwangerschap te maken). Aan mij de taak om heel rustig verder op te bouwen en dagelijks mijn buikspieren te trainen. Oefeningen die de hele keten aanpakken, die de spieren rond mijn bekken sterker maken. Blessurevrij hardlopen is een uitdaging, maar als ik goed op blijf letten, niet te hard van stapel loop en ook goed mijn oefeningen blijf doen, dan moet het te doen zijn. En hardlopen, dat is het hem allemaal waard.

Liefs,

Annemerel