RUNNING: Terug naar Amsterdam

Over ruim zes weken sta ik – als alles volgens plan verloopt – aan de start van de Amsterdam Marathon. Mijn eerste marathon in vier jaar tijd. Mijn eerste marathon als mama. Marathon nummer dertien. De weg er naar toe verloopt niet helemaal zonder hobbels en bobbels, maar zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Op dit moment gaan de trainingen best lekker en kijk ik na iedere training al weer uit naar de volgende.

Het is tien jaar geleden dat ik mijn eerste marathon liep. In Amsterdam. Toen ik twee jaar geleden zwanger raakte – en het lopen van een marathon voorlopig niet aan de orde was – bedacht ik me al; in 2022 loop ik in Amsterdam weer de marathon. De weg richting de marathon was afgelopen jaar niet echt makkelijk, maar gek genoeg is het nooit in me opgekomen om mijn marathondroom op te geven.

Rustig opbouwen

Een klein jaar geleden, half september, begon ik twaalf weken postpartum weer met hardlopen. Dat begon met 5x 15 seconden joggen en breidde ik – na goedkeuring van de bekkenfysio – geleidelijk uit naar 10x 2 minuten een maand later. Yes, ik heb er een maand over gedaan om van 5x 15 seconden naar 10x 2 minuten op te bouwen. Ik heb echt mogen ervaren hoe het voor een beginnende hardloper is om op te bouwen vanaf nul. Al zat ik voor mijn gevoel zelfs onder nul toen ik begon met lopen. Eigenlijk was mijn lichaam er nog niet klaar voor. Na die 10x 2 minuten had ik zoveel last van mijn rug dat ik bijna twee weken niet rechtop kon lopen en de deur bij de manueel therapeut plat liep. Pas half november, toen ik voor het eerst weer ongesteld was geworden (vijf maanden na de bevalling) begon het hardlopen weer een beetje te voelen zoals hardlopen zou moeten voelen. Al was mijn conditie natuurlijk ver te zoeken. Ik had toen al ruim een jaar niet serieus hardgelopen en ook geen andere vormen van cardio gedaan om fit te blijven.

Kiespijn

In december ging het lopen best wel lekker. Ik tikte de 100 kilometer aan en had er alle vertrouwen in dat het me zou lukken om op te bouwen richting een najaarsmarathon. Ik schreef me zelfs in voor de halve marathon van New York City, half maart. Helaas had ik in de maanden januari tot en met april heel veel last van kiespijn, waardoor ik soms een week lang niet kon trainen. Het lopen verergerde de pijn. Na zeven wortelkanaalbehandelingen (aan een kies) leek eind april de ergste pijn verleden tijd. Gelukkig. Ondertussen was het me gelukkig wel gelukt om een halve marathon te lopen, niet in New York helaas, maar in Berkel en Rodenrijs.

Tempo maken

In mei en juni liep ik weer heerlijk. Ik volgde een schema van Have a Good Run en focuste op mijn basissnelheid. Ik liep een 10 kilometer in 46 minuten en een 5 kilometer in 22 minuten. Nog lang niet waar ik was een paar jaar geleden, maar er was progressie en ik genoot van het lopen. Ik kon (en kan nog steeds) heel goed accepteren dat ik niet zo snel ben als in 2018/2019. Hardlopen was toen voor een groot gedeelte mijn leven. Nu heb ik een dochter en daarnaast heb ik een mega lange break gehad door mijn zwangerschap en het herstel daarvan. Een herstel wat nu nog steeds aan de gang is.

Beginnen met marathontraining

Begin juli begon ik aan mijn marathonschema. Ik twijfelde toen nog of ik Amsterdam of Berlijn zou gaan lopen. Amsterdam was de marathon die al die tijd als een stip op mijn horizon had gestaan, maar Berlijn is ook wel heel erg gaaf. Daarnaast had ik nog een appeltje te schillen met Berlijn, omdat ik in 2018 een kleine week voor de start voor de marathon aan de kant gezet werd met een stressfractuur. Maar na een weekendje Berlijn met Tuur, Philippa en mijn ouders besloot ik dat Amsterdam ‘goed genoeg’ was. Het reizen met een dreumes is toch net wat anders dan reizen zonder kind. En ik ging sowieso niet zonder Tuur en Philippa naar Berlijn. Daarnaast is het een stuk goedkoper om een marathon in Amsterdam te lopen (geen hotelkosten en reiskosten die in het niets vallen in vergelijking met een treinreis naar Berlijn). Uiteindelijk ben ik super blij dat ik voor Amsterdam heb gekozen, die drie weken later is dan Berlijn, want na dat weekend Berlijn ging het trainen helemaal ruk. Of eigenlijk ging het al helemaal niet zo lekker in Berlijn.

Kiespijn II

Ik had de dag voordat we naar Berlijn vertrokken weer een afspraak gehad bij de tandarts (ik heb zeven, ik herhaal… 7(!) gaatjes) en het herstel verliep allesbehalve voorspoedig. De hele zomervakantie heb ik kiespijn gehad en de hele zomervakantie heb ik hier pijnmedicatie voor geslikt. Niet echt heel gezond. Mijn darmen vonden al die pillen maar niks, daar had ik tijdens het lopen dus flink last van. Daarnaast durfde ik ook alleen maar op easy tempo te lopen, omdat harder lopen extra pijnklachten veroorzaakte en ik was bang dat ik door hardloopgerelateerde pijntjes heen zou lopen omdat ik pijnstillers slikte. Dat is natuurijk niet de bedoeling, want daardoor zou ik geblesseerd kunnen raken en dan ben je nog veel verder van huis.

Inmiddels ben ik bij een kaakfysio geweest, heb ik oefeningen gekregen die ik vier keer per dag moet doen en ben ik me er bewust van dat veel pijn afkomstig is door een spierprobleem. Ik heb al anderhalf jaar kiesproblemen aan mijn rechterkant en ik ontwijk dus al anderhalf jaar mijn rechterkant met eten. Dat schijnt niet echt slim te zijn. Inmiddels heb ik daar gelukkig een stuk minder last van en heb ik mijn training weer kunnen hervatten.

Back on track (of beter gezegd het asfalt)

De afgelopen drie weken kon ik weken maken van gemiddeld 62 kilometer. Naast al die kilometers, heb ik ook het gevoel dat ik kwalitatief goede trainingen heb kunnen lopen. Ik heb heel veel plezier in de trainingen, waar ik eigenlijk het aller belangrijkste vind. De voorbereiding op de training, het lopen van de training, het resultaat zien na afloop. Het hele proces. Ik geniet er echt van. Een van de redenen waarom ik er nu zo van geniet is denk ik doordat ik de lat niet zo hoog leg. Kijk, aan die afstand ontkom je niet, een marathon blijft 42,195 kilometer. Maar waarom zou ik het mezelf onnodig zwaar maken en een snelle tijd nastreven? Een PR gaat me nu toch niet lukken. Ik zou het zonde vinden als ik een negatief gevoel aan de marathon over zou houden alleen maar omdat ik de lat zo hoog gelegd heb voor mezelf. Ik doe dit voor mijn plezier. Laten we het vooral ook leuk houden. Dat wil niet zeggen dat ik helemaal geen ambities heb, maar ik vind het nu nog veel te vroeg om echt doelen te stellen.

En nu?

Komende vrijdag mag ik namelijk weer naar de tandarts en ik heb voor de komende weken meerdere afspraken staan. Mijn wortelkanaalbehandeling (die van een half jaar geleden) moet nog worden afgemaakt, ik heb nog een aantal gaatjes die gevuld moet worden, ik mag nog een kroon… geen idee hoe mijn lichaam op die behandelingen gaat reageren, ik hoop voornamelijk dat ik niet wéér antibioticakuren (ja meervoud) nodig heb en dat ik niet wéér nachtenlang wakker lig met helse kiespijn. Dat komt mijn levensvreugde niet echt ten goede zeg maar.

Nog 46 dagen… dan is het zover! Ik heb er super veel zin in. Als je meer wil horen over mijn marathonavontuur, Tuur en ik nemen een podcast op waarin we mijn voorbereidingen uiteraard bespreken. Veel luisterplezier!

Liefs,

Annemerel

P.S. Ik volg het marathonschema van Have a Good Run. Als jij je hebt ingeschreven voor Valencia of Malaga Marathon, kijk dan even op haveagood.run, vanaf 12 september starten de schema’s richting Valencia en Malaga (en deze komen overeen met mijn marathonschema!).