DIARY: Eczeem, oorontsteking en mijn langste duurloop in tweeënhalf jaar!

Philippa en ik zaten een beetje in de lappenmand, ik liep mijn langste duurloop in ruim tweeënhalf jaar en Philippa en ik hebben eczeem.

Philippa zit onder de eczeem. Echt van haar kruin tot haar tenen. Zo ontzettend zielig. Ik had een afspraak bij de dermatoloog vanmorgen, maar het ging een paar weken goed en ik dacht… ja de dermatoloog gaat toch weer exact hetzelfde zeggen als andere keren, dus ik laat de afspraak wel overzetten in een belafspraak. Nou ja, toen kwam de BMR vaccinatie, een verkoudheid, kiezen die door proberen te komen, oorontsteking en nu is het natuurlijk weer helemaal shit shit shit. Baal dus aan de ene kant wel een klein beetje dat ik mijn afspraak heb afgezegd, maar aan de andere kant… Pip heeft vandaag koorts, dus denk dat we sowieso niet welkom waren geweest in het ziekenhuis.

Waarom je op de foto links nu een foto van mijn ingetapete hand ziet? Ik heb ook last van eczeem. Vroeger alleen in mijn holtes, nu heb ik het voornamelijk op mijn rechterhand. Het begon met een klein plekje bij mijn ring, inmiddels zit het over mijn hele hand. En als ik verkouden ben – zoals afgelopen week – dan lijkt het alsof mijn hele hand in vuur en vlam staat. Dus dan ga ik krabben en dan maak ik het alleen maar erger. Dus maandag en dinsdag ging ik met een ingetapete hand door het leven. Als ik dan zo’n klein plekje heb dat jeukt (en waar ik zo’n groot drama van maak) dan denk ik…. jeetje, hoe zou Pip zich voelen.

We hebben al veel geprobeerd, maar als haar weerstand naar beneden gaat (en dat gebeurt in deze periode natuurlijk regelmatig) dan breekt gewoon de ‘hel’ los. Ik heb nu – op aanraden van heel veel van jullie – crème van Tiny Tods besteld. Ik vond dat nogal een stap, omdat we de crèmes via de dermatoloog verzekerd krijgen en deze crèmes duurder zijn dan wat Tuur en ik op ons gezicht smeren in de hoop er jeugdig uit te blijven zien, maar als het echt zo goed helpt dan hebben we dat er natuurlijk wel voor over.

Maandag tot en met woensdag waren niet mijn meest productieve dagen. Pip was verkouden en daardoor nogal lamlendig, mijn ouders zijn op vakantie dus ik had geen oppas. Pip sliep voornamelijk bovenop mij. Gelukkig kan ik redelijk wat werk met mijn telefoon doen, maar toch.

Donderdagochtend stonden er pannenkoeken op het menu en dat kan maar een ding betekenen… ik heb een (belangrijke) hardlooptraining gepland staan. Op het programma: 28 kilometer waarvan 9 kilometer op marathontempo. Ik zag er van tevoren wel een klein beetje tegenop omdat mijn vorige duurloop niet zo goed was gegaan (ik ben na 15 kilometer gestopt omdat ik me niet lekker voelde en voor de tweede keer naar het toilet moest).

Ook dit keer moest ik twee keer naar het toilet, voor een nummer 2 wel te verstaan. Ik krijg veel berichtjes van andere moeders die zeggen ‘dit heb ik dus ook sinds ik moeder ben, dat ik steeds moet plassen’, maar daar heb ik gelukkig geen last van (waarschijnlijk word ik door dit te zeggen gestraft tijdens de marathon en moet ik 42 kilometer lang plassen). Het zijn echt mijn darmen die tijdens het hardlopen een eigen leven leiden. Er komt zelfs een beetje bloed mee als ik naar het toilet ga. Ik ben hiervoor bij een internist geweest, maar die gaf ‘gewoon’ de diagnose prikkelbare darmsyndroom. Het gekke is, tijdens mijn zwangerschap had ik er dus helemaal geen last van (dat bloed zeg maar) en ook tussen trainingen in heb ik er nooit last van. Het is echt alleen als ik aan het hardlopen ben. Sportarts en internist kunnen het niet verklaren en ik… nou ja, hoop voornamelijk dat ik er tijdens de marathon geen last van heb.

Ondanks de toiletstops heb ik wel lekker kunnen lopen, 28 kilometer met negen kilometer op marathontempo. Ik ben trouwens niet van plan om die marathon op dat tempo te gaan lopen, ik denk zelf dat ik een leukere marathonervaring heb als ik net iets rustiger loop. 5’18 (het gemiddelde van deze 28 kilometer) lijkt me een mooi tempo voor mijn eerste marathon in vier jaar. Mocht ik dan super veel over hebben, dan kan ik altijd nog versnellen. Maar ik houd ook rekening met het scenario dat ik halverwege al denk… dit is het slechtste idee ooit, waarom wilde ik ooit marathons lopen, ik ga die finish halen, maar vraag me niet hoe.

Heb tijdens die 28 kilometer toch iets meer gegeven dan ik van plan was en heb na het lopen echt nergens trek in. Deze sparkling aminos van Foodspring zorgde voor weer een klein beetje leven in de brouwerij. Full disclosure: heb deze drankjes gekregen tijdens een samenwerking met Foodspring, maar deze samenwerking is nu (helaas voor mij) voorbij.

Pippa en haar knuffels, ik vind het zo schattig om te zien hoe blij ze wordt van knuffels en hoe lief ze voor ze is. Ze heeft ook een pop die gaat huilen als haar speentje eruit is, dan pakt ze de pop, houd hem tegen haar aan en wrijft over het ruggetje. Ja, moet toegeven dat doet wel iets met de eierstokken. Maar eh nee, we zijn er nog niet klaar voor en ik zou het op prijs stellen als de vraag niet (meer) gesteld wordt.

Zaterdag had ik wat moeite om mezelf naar buiten te bewegen voor een rondje hardlopen na een zeer slechte nacht, maar toen ik eenmaal bezig was en lekker aan het lopen was door de natuur wist ik al niet meer waar ik zo tegenop had gezien. Het was voor het eerst in lange tijd dat ik weer in mijn eentje door de duinen liep. Op hele mooie dagen vind ik het vaak veel te druk, op slechte dagen juist weer veel te rustig (en voel ik me niet helemaal veilig). Tijdens tempotrainingen loop ik ook liever niet door de duinen, heuveltjes, wildroosters en wandelaars zijn nou niet echt handig tijdens een thresholdtraining, dus die loop ik meestal op vlak asfalt. Maar zaterdag had ik een herstelloop op het programma (tempo maakt dan echt niets uit) en het was zo-zo weer. Dus niet fantastisch, maar lekker genoeg zodat het niet helemaal uitgestorven was en dat was perfect!

Helaas kreeg Philippa zaterdagavond heel veel last van haar oren, urenlang gilde ze moord en brand. Ze had ook 39,5 graden koorts en wilde niet eten of drinken. Lang geleden dat we haar zo hebben horen huilen. Zondag voelde ze zich gelukkig iets beter, maar had ze nog steeds hoge koorts. Inmiddels heeft ze een flink loopoor, dus is het wel duidelijk waar dat gehuil vandaan kwam. Maar toen er appeltaart met slagroom te voorschijn kwam, kon ze ineens weer heel goed lachen.

Inmiddels is het maandagochtend. Het duurde erg lang voordat Pip in slaap was gevallen vanmorgen en ik had net de telefonische afspraak met de dermatoloog, dus het duurde eventjes voordat ik deze blog af had, maar volgens mij heb ik het net op tijd ‘gehaald’. Deze week heb ik niet heel veel bijzondere dingen gepland. Ik mag een duurloop van drie uur doen (mijn langste voor de marathon!) en de eerste week van het najaarsprogramma van Have a Good Run is begonnen, dus er is genoeg te doen. Hopelijk vind ik ook nog de tijd om een leuke blog te schrijven tussendoor en wellicht zelfs een vlog te maken. Merk dat ik daar echt veel plezier uit haal en ik vind het ook leuk om jullie positieve reacties te lezen, dat werkt extra motiverend. Dus Pip, lekker slapen komende dagen ;-) (mijn ouders zijn nog steeds op vakantie dus van vandaag tot en met woensdag moet mijn werk het hebben van slaapjes).

Fijne week!

Liefs,

Annemerel