MARATHON: Nog een maand!

Nog een maand tot mijn eerste marathon in vier jaar tijd. Het is lang geleden dat ik zo dicht bij de marathon geweest ben. De laatste keer was in het voorjaar van 2020 toen ik me voorbereidde op Boston. Zo’n zes weken voor de marathon viel ik plat op mijn gezicht met gekneusde ribben, een blauw oog en nog wat andere ellende als gevolg. Dat was eigenlijk het einde van dat marathonavontuur. De genadeslag kwam twee weken later, toen de marathonorganisatie de wedstrijd afblies vanwege corona. Nu lijkt het er eindelijk op dat de marathon er écht gaat komen voor mij. Maar eh… in 2018 hoorde ik zes dagen voor de marathon dat ik een stressfractuur had dus ik reken mezelf pas rijk als ik daadwerkelijk aan de start sta in Amsterdam. Goed. Vroeger – vroeger, schreef ik wekelijkse updates in aanloop naar een marathon. Het leek me een goed idee om dat deze laatste weken voor de marathon weer op te pakken.

Waarom Amsterdam?

Ik heb lang getwijfeld over welke marathon ik dit najaar zou gaan lopen. Het liefst wilde ik naar New York, maar ja, wie wil dat niet? Alle marathonorganisaties waar ik me voor de inschrijving had ingeschreven, zaten al vol voordat de inschrijving überhaupt geopend was. Wellicht maar beter ook. Het is niet bepaald goedkoop om naar New York te gaan en ik ben er deze winter ook al geweest, dus ik kom absoluut niets tekort. Neemt niet weg dat ik iedere keer weer een steek in mijn buik voel als ik beelden van New York zie. Toen New York van de baan was twijfelde ik tussen Berlijn en Amsterdam. Aan Berlijn heb ik hele mooie herinneringen (ik liep een PR van 32 minuten in 2015) en minder mooie herinneringen (in 2017 was het een lijdensweg en in 2018 was ik zes dagen voor de marathon uitgeschakeld). Het is een super snel parcours (het wereldrecord is hier gelopen) en de weersomstandigheden zijn vaak goed. Daarnaast is de Berlijn Marathon een van de zes ‘Major Marathons’ en rond die marathons hangt een bijzondere sfeer.

Uiteindelijk ben ik toch voor Amsterdam gegaan. Allereerst omdat dit in economisch opzicht een stuk voordeligere marathon is. Een startbewijs was nog geen honderd euro, ik kan lekker thuis slapen, reiskosten zijn relatief laag. Daarnaast is het exact tien jaar geleden dat ik mijn eerste marathon liep, in Amsterdam. Daarna heb ik nog een keer een marathon in Nederland gelopen, Rotterdam in 2014. Ik heb dus al ruim acht jaar geen marathon meer op Nederlandse bodem gelopen en ik ben heel benieuwd hoe het is om voor ’thuispubliek’ te lopen. Mocht je langs het parcours staan, ik zou het fantastisch vinden als je me aanmoedigt, ik krijg daar normaal gesproken heel veel energie van (en dat zal ik nodig hebben).

De voorbereiding

Dit is de eerste keer dat ik een marathonvoorbereiding doe zonder wekelijkse lange duurloop. Dat is best wel een klein beetje wennen. Vroeger liep ik wel vier, vijf, soms wel zes keer een dertiger in mijn voorbereiding. Nu heb ik er slechts een gepland staan (morgen!). Dat is dus best wel een groot verschil. Maar de duurlopen die ik nu doe zijn wel een stuk kwalitatiever dan de duurlopen die ik voorheen deed. Er zit nu altijd wel een blokje op marathontempo in (behalve morgen). Aan de ene kant zou ik daar dus vertrouwen uit moeten halen, maar aan de andere kant… vroeger liep ik mijn lange duurlopen gewoon in zijn geheel op marathontempo. Of zelfs sneller. Ik wil niet zeggen dat dat perse een aanrader is, het heeft goed (drie keer) en fout (zeven keer) uitgepakt. Of eigenlijk zelfs vaker dan zeven keer, want ik ben meerdere keren op het laatste moment ziek geworden of geblesseerd geraakt waardoor ik de start niet eens haalde. Met andere woorden, ik moet niet al te veel naar het verleden kijken en vooral vertrouwen hebben in mijn schema en de trainingen die ik gedaan heb.

Wat ik nu lastiger vind dan voorheen zijn de lange trainingen. En op dit moment zijn eigenlijk alle trainingen lang. Of in ieder geval, langer dan een uur. Voordat ik moeder werd had ik hier alle tijd voor de wereld voor, echt een luxepositie. Nu denk ik voor (en tijdens) een training vaak na over alle dingen die ook nog moet (wil) doen. Dat maakt trainen voor een marathon wel een iets grotere uitdaging.

Afgelopen week liep ik een duurloop van 28 kilometer met daarin 9 kilometer op marathontempo. Ondanks dat ik twee keer naar het toilet moest onderweg, heb ik hier wel een goed gevoel aan overgehouden. Verder liep ik zondag een training waarbij ik 8 keer een kilometer op mijn threshold liep (een constante hoge snelheid waarbij je nog net in je aerobe zone zit, als je het goed doet ga je dus net niet de verzuring in) en maandag deed ik een progressieve duurloop waarbij ik eindigde met twee kilometer op halve marathontempo.

Die tempo’s gaan nu best goed, maar ik moet echt uitkijken en mezelf niet vergelijken met een paar jaar geleden, want toen lagen die tempo’s dus stuk voor stuk 30 seconden per kilometer sneller dan nu. Zit ik daarmee? Nee, niet echt. Ik weet wat ik moet doen om in de toekomst (weer) sneller te worden, maar op dit moment staat plezier voorop en succesbeleving (dus het halen van mijn tempo’s in plaats van dat ik mezelf veel te hoge doelen stel en teleurgesteld raak in trainingen). Daarnaast, een maand voor een marathon ligt de nadruk toch wel redelijk op omvang, het is niet dat ik nu ineens in die laatste maand heel veel sneller kan worden.

Voeding

Ik ben er inmiddels helemaal uit wat ik ga eten en drinken onderweg. Maurten. In 2018 werd ik misselijk toen ik deze gels gebruikte tijdens mijn marathon in Málaga, maar ik had er toen gewoonweg niet genoeg mee getraind en ik liep – eerlijk is eerlijk – de eerste helft van die marathon boven mijn kunnen. Vind je het gek dat je dan misselijk wordt? Ik heb afgelopen maand minstens een keer per week getraind met Maurten en dat is hartstikke goed gegaan. Ik ga tijdens de marathon voor in totaal zes gels. Eentje neem ik in het startvak, vervolgens neem ik steeds om de 8 kilometer een gel (zo ongeveer, de waterposten staan helaas niet overal precies waar ik ze idealiter zou hebben en ik wil binnen een kilometer na een gel een bekertje water drinken).

De avond voor de marathon ga ik voor een pokébowl en bij het ontbijt ga ik waarschijnlijk voor pannenkoeken. Ik heb nu steeds last van mijn darmen tijdens het hardlopen maar ik heb goede hoop dat ik dit tijdens de marathon niet heb. Dan ga ik namelijk meteen na het opstaan al een kort stukje loslopen, waardoor alles al lekker kan ‘doorspoelen’ (sorry, ik kan het verhaal niet mooier maken dan het is). Daarnaast neem ik meteen na mijn ontbijt een Imodium. Als ik in Amsterdam aankom wil ik ook nog een kort stukje loslopen voordat ik nog een laatste keer naar het toilet ga. En dan, dan vind ik gewoon dat het goed moet komen.

De puntjes op de i

Aan de ene kant heb ik het gevoel van, laat maar komen, ik ben er klaar voor. Ik heb mijn voedingsplan uitgezocht, weet wat ik aantrek, ik heb het parcours bestudeerd. Aan de andere kant zijn er ook nog wel een paar trainingen die ik nog wil doen. Zoals die drie uur van morgen en de CPC (op marathontempo) over anderhalve week. Als de marathon dit weekend zou zijn, zou ik me er toch nog niet helemaal klaar voor voelen. Maar zin heb ik er wel in.

Ook in de CPC trouwens, lang geleden dat ik die gelopen heb (2018 voor het laatst) terwijl dat in 2011 mijn eerste wedstrijd was en ik die ieder jaar weer liep. Mijn doel is om op marathontempo te gaan lopen. Al ga ik de marathon niet op dat marathontempo lopen (ik wil rustiger gaan lopen omdat ik geen zin heb om mezelf volledig leeg te lopen, mocht het lekker gaan kan ik altijd nog versnellen in de laatste helft). Doeltempo voor de CPC is 5’00. In maart liep ik een halve marathon in 5’03 en toen was ik een stuk minder getraind, dit helpt denk ik ook wel bij aan mijn zin in de CPC, ik weet dat dat tempo er op een normale dag gewoon in moet zitten.

Lopen jullie ook in Amsterdam of tijdens de CPC? Of kom je bij een van de wedstrijden aanmoedigen?

Liefs,
Annemerel