DIARY: De hoest die nooit stopte

Toen ik vorige week zondag mijn diary schreef had ik niet verwacht dat ik acht dagen later nog steeds niet fit zou zijn. Helaas is de ‘cough of death’ zoals ik hem in het voorjaar van 2016 noemde alweer anderhalve week spelbreker. Ik zal niet ontkennen dat ik afgelopen week regelmatig heb gezwolgen in zelfmedelijden. Gelukkig waren er ook mooie momenten.

Maandag was een zware dag. Ik voelde me ziek (niet alleen hoesten maar ook spierpijn in mijn hele lichaam, knallende koppijn die uitmondde in migraine) en Tuur was van half acht tot half elf ’s avonds de deur uit voor een dagje teambuilding. Mijn vader ligt ziek in bed met een longontsteking, dus ook mijn moeder kon hier niet bijspringen want die heeft haar handen zoals je begrijpt wel vol. Pip was ook niet fit, maar die heeft – ondanks koorts – nog erg veel energie. Aan de ene kant natuurlijk super goed, aan de andere kant zou het mij wel zijn uitgekomen als ze iets minder ondernemend was geweest.

Het leukste van de maandag was het pakketje van ZARA dat geleverd werd (door iemand die al mijn boeken gelezen had trouwens, zo leuk dat ze dat ook vertelde toen ze het pakketje overhandigde), vol met kleding voor Pip. Het regenpak op rechts was een van de items uit het pakket. Normaal ben ik meer van de streepjes en neutrale kleuren, maar ik dacht, doe eens gek. Lekker vrolijk wanneer het regent en handig om haar in de speeltuin te herkennen.

Dinsdag was het prinsjesdag en dat was top, want op Prinsjesdag zijn alle scholen in Den Haag gesloten en dat betekent dat Tuur thuis was. Kon ik mooi de rustdag nemen waar ik zo aan toe was. Ik maakte onder andere deze heerlijke ragout voor mezelf. Misschien moet ik dat straks nog maar een keer maken. Water loopt me in de mond als ik dit zo zie. Dit is het recept dat ik hier altijd voor gebruik.

’s middags ben ik ook even langs de huisarts geweest, voor mezelf en voor Philippa. Helaas werd ik daar niet veel wijzer van. Ik had uit voorzorg al een mondmasker opgezet (heb drie coronatesten gedaan die allemaal negatief waren, maar gun deze hoest niemand, aan de andere kant vraag ik me ook af hoe besmettelijk hij is als Tuur er nog steeds geen last van heeft) en ik deed echt mijn best om in de praktijk mijn hoest te onderdrukken. Toen er toch een klein kuchje ontsnapte (in mijn elleboog, met mondmasker) vond mijn huisarts het genoeg geweest. In zijn praktijk waren ze allergisch voor hoestende mensen. Ik snap het natuurlijk ergens wel, die man heeft het ook druk en wil niet aangestoken worden door mij. Maar met mijn geschiedenis van astmatische bronchitis en longontstekingen had ik toch verwacht dat ‘ie net iets beter zijn best zou doen.

Ook woensdag probeerde ik zo rustig mogelijk te doen. Ik hoest nog steeds als een zeeleeuw. Aan het eind van de middag besloot ik een wandeling te maken om mijn medicijnen op te halen. De eerste keer dat ik naar buiten ging sinds vrijdag. Gelukkig ging dat prima, al moest ik een aantal keer stoppen omdat ik werd overvallen door een hoestbui.

Samen met Pip boekjes lezen. We oefenen iedere dag even met haar aanwijsboeken van Nijntje.

Donderdag kreeg ik ineens weer een klein beetje vertrouwen in de CPC die afgelopen zondag was. Ik had een korte testloop gedaan en ondanks dat ik onderweg wel moest hoesten, deden mijn benen het wel gewoon. Ik voelde wel iets onder in mijn nek na een kilometer of drie, maar dat werd gedurende de training niet erger.

Als er deze week een pakketje van Sandro binnenkomt is het Philippa’s schuld. Haha, nee hoor, ik heb niks besteld. Pip zit in een fase (een redelijk lange fase) dat ze het liefst heel hard op mijn toetsenbord slaat. Ik kan nu dus ook niet meer werken met haar in de kamer, zodra ze mijn toetsenbord hoort rent ze naar me toe, klimt bovenop me en begint alle toesten aan te raken. Niet heel handig. Ik heb er over zitten denken om haar een oude MacBook te geven zodat ze daar haar energie op kan uitleven, maar die heb ik dus voor de vakantie opgeruimd en dat heb ik zo goed gedaan, dat ik hem nu niet meer kan vinden, oeps.

Altijd leuk dit soort berichtjes van Garmin ‘onttrainen’. Precies wat je wil horen drieenhalve week voor de marathon. Inmiddels is de boodschap ‘gespannen’ en het bijschrift ‘your recent training load was been lighter but your HRV status indicaties that you may need more time to recover’. Best slim dat horloge.

Pip ging vrijdag weer naar het kinderdagverblijf. Ik ben op dit moment medium enthousiast. Alle virussen hier in huis zijn afkomstig van het kdv en Pip vindt het nog niet zo leuk om gescheiden van ons te zijn. Is iets waar we wellicht doorheen moeten, maar ga niet liegen, ik had gehoopt dat het kinderdagverblijf me extra tijd op zou leveren die ik kon gebruiken om te werken, nu ik niet fit ben ben ik absoluut niet de meest productieve versie van mezelf. Ik vind het ook heel moeilijk om Pip verdrietig te zien. Ze is ook buiten het kdv anders, was ze eerst heel erg open naar anderen toe, is ze nu (voornamelijk in het begin) juist bangig en huilerig. Bang dat wij weg gaan denk ik. We moeten er doorheen, we moeten er doorheen.

Ik weet niet hoe Pip het doet. Maar zaterdag was ze redelijk ziek (vijf keer gekotst, echt, flink gekotst, muren, bed, vloer alles onder) maar tussen de kotsbuien door ontbrak het haar niet aan energie en was ze super vrolijk.

Ik werd ook heel vrolijk toen Tuur met deze amandelcroissants thuiskwam. Zo lekker!

Zondag had ik eigenlijk de CPC willen lopen, maar de hoest wordt helaas alleen maar erger. Daarnaast slaap ik ook iedere nacht slechter dan de nacht ervoor en heb ik inmiddels een pijnlijke ribbenkast en (lichte) koorts. De CPC lopen zou echt ontzettend dom geweest zijn. Ik was best wel een beetje teleurgesteld, maar besloot toch gewoon Tuur, mijn broertje en heel veel andere lopers aan te moedigen. Toen ik daar stond was ik mijn eigen teleurstelling gelukkig alweer vergeten. Zoveel positieve energie langs het parcours.

Pip vond het ook erg leuk. Ze heeft heel veel geklapt en vond het vooral heel leuk dat papa zelfs even stopte om een kusje te geven (Tuurs race ging niet zo goed dus hij dacht, waarom zou ik nu hard doorlopen, normaal gesproken mag ik blij zijn als hij me ziet tijdens het aanmoedigen). Helaas is de video die ik van dit tafereel gemaakt heb nooit gemaakt, ik startte mijn camera pas toen Tuur voorbij was. Epic fail.

Inmiddels is het maandagochtend. De regen komt met bakken uit de lucht, Pip ligt te slapen (wel al twee keer huilend wakker geworden tijdens deze blog, maar gelukkig weer snel in slaap daarna), dus ik heb even tijd gehad om deze blog te schrijven. Deze week zullen we nog even in de overlevingsstand moeten. Mijn vader ligt nog steeds met een longontsteking in bed, dus mijn moeder kan helaas niet oppassen. Mijn hoest lijkt ook nog niet op zijn retour. De marathon is over twintig dagen, maar daar probeer ik op dit moment maar niet te veel bij stil te staan. Eerst beter worden, dan zien we daarna wel weer.

Hopelijk hebben jullie een gezelligere week gehad en zijn jullie door het lezen van deze blog niet al te gedeprimeerd geraakt. Ik zou mijn week graag mooier maken dan dat ‘ie was, maar ben daar echt heel slecht in. 

Liefs,
Annemerel