DIARY: Another week another kdv-griep

Weer een griepje van het kinderdagverblijf, een nieuwe super gadget en een groot verlangen naar warmte

Philippa was de hele week niet helemaal fit. Ze hoest al een paar weken (gaat dat überhaupt over voordat het voorjaar wordt?) en heeft af en toe koorts (de ene keer heeft ze 37.0, een paar uur later heeft ze ineens 39.0, ik weet dat de temperatuur ’s avonds vaak stijgt, maar dit vind ik wel een hele grote stijging?). Anyway, als ze de boel niet aan het afbreken is, zit ze lekker tegen me aangeplakt. Omdat mijn moeder ook nog niet fit is, komt er van werken niet altijd evenveel terecht. Maar ik probeer nu te accepteren dat dit nu het seizoen is waar mijn leven zich in bevind. Deze tijd gaat snel genoeg voorbij.

Zoals ik al zei, lekker plakken. Op schoot in slaap vallen. Dat soort dingen. De trui die ik hier aan heb is helaas niet meer zoals hij was. Pip is met haar net ingevette lichaam bovenop mij gedoken en hij zit nu onder de vetvlekken. Heb hem nog niet in de was durven doen, bang dat de vlekken er nooit meer uitgaan. Als iemand hiervoor een tip heeft, dan is ‘ie zeer welkom.

Dinsdag zagen we zowaar even de zon. Ik zette Pip in de kinderwagen (klinkt makkelijker dan dat het was, anderhalf is te oud voor de wagen volgens mevrouw) en liep even langs wat winkels. Ik haalde een leuk kerstboekje voor Philippa met kerstliedjes en liep even langs de speeltuin (maar daar was alles zeiknat en koud, dus daar zijn we snel weer weg gegaan). Vind het lastig nu dat buitenspelen met deze temperaturen, zeker omdat Philippa geen muts en geen handschoenen duldt.

Inmiddels hebben we er een nieuw kinderslot opgezet, maar woensdag was ons oude slot mank (te vaak hard opengetrokken door ons omdat we regelmatig vergeten dat dat slot er zit) en liep Philippa af en aan naar de kast om er dingen uit te halen. Van zakken chips tot fruithapjes. Haar oogjes beginnen hier al een klein beetje te ontsteken.

Al weken had ik zin in eten van Keraton Damai, woensdag was het verlangen zo groot dat ik het niet meer kon weerstaan. Zo grappig, ik heb drie jaar naast dit restaurant gewoond (ik woonde op 63, zij zitten op 59) en ik heb daar nooit eten gehaald, ondanks dat mijn ouders groot fan zijn en daar regelmatig gingen eten. En sinds een paar jaar ben ik zo’n fan dat ik ’s nachts van het eten droom. Ik denk dat het beter is dat ik niet wist hoe lekker dit was toen ik er naast woonde, was niet goed voor mijn portemonnee geweest. Favorieten zijn de Bami en Nasi Goreng Damai en de Sambal Goreng Tempeh.

Ik zag op Instagram bij Sarah Rebecca een apparaatje waarmee je pillen van kleding af kunt halen van Philips (affiliatelink) en ik dacht, voor 15 euro, kan ik dit best proberen. Nou, dat was echt een schot in de roos. Onze bank zat onder de pillen, maar dankzij dit apparaatje is het meeste nu weg (ik heb het nu alleen nog op de zichtbare plekken gedaan, als ik er meer tijd aan zou besteden zou ik alles weg kunnen halen).

Ik gebruik ze ook voor mijn Lululemon Align Leggings, sommigen heb ik al drie jaar en doordat ik ze zo intensief draag (er gaan weinig dagen voorbij waarop ik er niet eentje aan heb) zijn ze niet allemaal meer even mooi. Met dit apparaatje haal je in mum van tijd alle lelijke pillen eraf en je legging ziet er weer bijna als nieuw uit. Tuur is ook erg blij me, want zijn Nike Tech Fleece broeken en vesten zitten ook onder de pillen. Of beter gezegd, zaten. Echt beste investering sinds tijden.

We hebben sinds kort een vast bezorgmoment van Albert Heijn en iedere vrijdagochtend worden nu onze boodschappen bezorgd. Heerlijk om op die manier het weekend te beginnen. Ook leuk dat ze er soms wat gratis producten bij doen. Deze week zat er een reep chocola bij en een pak maiswafels. Die laatste had ik niet echt trek in, maar ik dacht, laat ik er eentje nemen… een uur later was het pak leeg. Alsof ik popcorn aan het eten was. Kon niet meer stoppen. Typisch.

Pip moest vrijdag helaas opgehaald worden bij het kinderdagverblijf omdat ze een ontstoken oogje had. Verder voelde ze zich die dag eigenlijk juist goed, dus ik vond dit best wel een klein beetje een domper. Kreeg via Instagram ook veel berichtjes dat dit geen standaard protocol is bij veel andere kinderdagverblijven, dat je kindje wordt weggestuurd als het een ontstoken oogje heeft. De ontsteking viel trouwens ook heel erg mee, zaterdag had ze er al geen last meer van. Ze heeft alleen wat eczeem rond haar oog waardoor het er soms nog een beetje zielig uitziet. De pizza smaakte haar ’s avonds trouwens erg goed (de Crosta & Mollica van Albert Heijn zijn de nieuwe verslaving van Tuur en mij).

Tuur haalde dit weekend de trampoline uit de kelder voor Philippa om te spelen. Je moet wat als het buiten zo koud is.

Naast trampoline springen hebben we ons ook vermaakt met Nijntje stickers en kerstfilms. Ja, dit weekend gebeurde er vrij weinig, maar met deze donkere decemberdagen vind ik dat precies genoeg.

Kan niet wachten tot de dagen weer wat langer worden en het wat minder koud wordt buiten. Ik heb hier binnen soms ook het idee dat ik in een vrieskist woon. Ik kan niet genoeg kleding aantrekken om het warm te houden. Enige dat ik nog zou kunnen doen is mijn heil in een muts zoeken, misschien moet ik dat maar gewoon gaan proberen. Of van die handschoentjes waar de toppen van de vingers uit zijn, zodat ik toch nog kan typen. Een kruik en een warmtekussen doen het niet meer voor me.

Nog een kleine twee weken tot kerst, nog drie weken tot 2023… Ik ben er eigenlijk wel heel erg klaar voor. Jullie ook? Fijne week!

Liefs,

Annemerel