NEW YORK: The New York Diaries #5

The day after! Yes, ik maak even een time jump van zaterdag naar maandag, volgens mij hebben jullie afgelopen week wel genoeg over Race Day vertelt (ik heb er slechts pas 4000 woorden over vuil gemaakt, hahaha). Dus laten we verder gaan met maandagochtend.

Ik open mijn ogen rond een uurtje of 6.00u. Ik verwacht dat wanneer ik mijn benen uit bed slinger, ik het gevoel zal hebben dat ik ben overreden door een vrachtwagen, maar het valt alles mee. Ik denk dat het goed geweest is dat ik na de marathon nog veel gelopen heb en ik denk dat dat koude bad mijn benen ook veel goeds gedaan hebben en dat met mijn benen omhoog slapen (vier kussens onder mijn benen gelegd) zal er ook wel iets aan bijgedragen hebben. Ik voel me in ieder geval kiplekker, pak mijn koffer snel in en ga vroeg de deur uit.

Ik hoef mijn benen nu niet meer te sparen en zet koers naar Central Park. Daar ga ik wel eventjes met de metro naartoe, want het Metropolitan Museum of Art ligt op 82th street en dat is dus 50 blokken omhoog lopen. Gaat me toch ietwat ver. Ik loop het metrostation binnen, loop naar de metro’s beneden (auuuu dat naar beneden lopen is toch wel wat gevoelig voor mijn bovenbenen) en zie direct een metro aankomen waar ik inspring. Ik moet vijf haltes blijven zitten en tel netjes de haltes. Maar op een gegeven moment, wanneer ik twee haltes gehad heb, blijven we wel heel lang rijden. Ik kijk naar buiten en zie dat we op 112th street zitten. HUH? Ik blijf naar buiten kijken en spring het eerste het beste station naar buiten (in The Bronx). Wat blijkt? Ik ben op een Express Metro gestapt en ik had een Local moeten hebben. Oeps. Gelukkig heb ik een onbeperkte metrokaart en zit ik binnen een paar minuten weer in Central Park.

Ik loop van west naar oost. Of nou ja, dat denk ik. Maar op een gegeven moment heb ik uitzicht op dezelfde wolkenkrabbers als de wolkenkrabbers die een kwartier geleden nog achter me lagen. Hmmm… vreemd. Ook mijn richtingsgevoel in Central Park blijkt niet helemaal optimaal te werken. Gelukkig is daar Google Maps. Ik heb dan geen internet, mijn GPS werkt wel en ik zie mezelf inderdaad weer terug naar west lopen op de kaart. Oeps. Gelukkig is het buiten niet koud (brrrrr) en gelukkig heb ik gisteren geen marathon gelopen. Maar Central Park is natuurlijk prachtig, zeker vandaag, want de lucht is strakblauw en er is in New York nog geen echte herfststorm langs geweest en de prachtige oranje, gele en groene bladeren hangen dus voor een groot gedeelte nog aan de bomen. Wauw.

Wanneer ik het Metropolitan bereikt heb moet ik natuurlijk even op de trappen van het Met zitten, net als Blair en Serena. De bovenste treden natuurlijk, want dan behoorde je tot de hoogste rang. Nadat mijn billen het koud begonnen te krijgen ga ik op zoek naar de dichtstbijzijnde Starbucks, ik heb nog niet ontbeten en begin honger te krijgen. Ik vind een Starbucks op Park Avenue en bestel de grootste Pumpkin Spice Latte die ze hebben and I call it a break-feast. Met mijn handen om mijn Starbucksbeker gesloten loop ik weer van oost naar west door Central Park. Ik denk dat ik Central Park het meest mis van heel New York. De sfeer die daar hangt is zo fijn en hoeveel hardlopers ik ook gespot heb! Ik hou van hardlopen door de duinen, maar ik zou het zo inwisselen voor Central Park, als het zou kunnen…

Ik neem de metro terug naar mijn hotel, pak de laatste spullen in, zeg mijn kamer voor een laatste keer gedag en check uit bij de receptie. Ik heb nog een paar uur in New York en eigenlijk wilde ik nog even gaan winkelen, maar ik word ineens weer getroffen door hoofdpijn die angstvallig veel weg heeft van migraine. Gelukkig ben ik nog op tijd en werkt mijn migraine pil, ik sluit me een half uurtje af van de buitenwereld in de lobby en na een half uur is alle ellende gelukkig verdwenen. GELUKKIG, want ik zie mezelf nog niet helemaal naar huis reizen met een hevige migraine aanval.

Ik loop nog even langs Victoria’s Secret en Forever21, maar kan (gelukkig) niet slagen. Dan bedenk ik me ineens dat ik mijn 50% kortingsvoucher van Bread & Butter nog in mijn tas heb zitten. Op het vliegveld zal ik ook niet veel soeps eten, laat ik nog maar even naar Bread & Butter lopen. Ik haal weer sushi en een snapple juice. Wanneer komt Bread & Butter naar Amsterdam en Den Haag? En krijgen we dan ook van die 50% kortingsvouchers? I LOVE Bread & Butter.

Dan toch echt maar weer terug naar mijn hotel, ik haal mijn koffer en meld me bij ATP. Omdat ik als enige uit mijn hotel om half vijf vanaf JFK vlieg ga ik samen met iemand van ATP in een Town Car naar het vliegveld. Helemaal niet vervelend dat ik nu die busreis moet missen. Op het vliegveld hoor ik dat mijn vliegtuig anderhalf uur vertraging heeft, geen probleem.. Ik heb thee en ENORME cupcake (die ik eigenlijk veel te zoet vind, maar hij ziet er zo mooi uit) en ik heb mijn MacBook en ik heb nog wel wat te schrijven. Ik hou van werken in openbare gelegenheden, ik voel me dan altijd zo werelds. Zoals Lin al schreef, ik voel me dan deel van de maatschappij.

Om half zes konden we boarden, om zes uur gingen we de lucht in. We vertrokken anderhalf uur later dan gepland, maar landden toch op tijd in Amsterdam. Reden? Sterke meewind. Dat was waarschijnlijk ook een reden van de vertraging, het vliegtuig dat vanuit Amsterdam kwam was later dan gepland geland, die hadden waarschijnlijk tegenwind gehad. Ik heb een paar uur half kunnen slapen in het vliegtuig. Ik wist zeg maar nog wel dat ik in het vliegtuig zat, maar ik kon mijn gedachte niet meer sturen.

Om 6.00u landden we, om 7.00u liep ik de arrivals hal binnen. En wie stonden daar? Remco, papa en Roos! Ik had Remco wel verwacht, maar mijn vader en zusje niet. Ik had een half uur ervoor op mijn telefoon de locatie van mijn moeder op mijn iPhone gecheckt en die was gewoon thuis, dus ik dacht dat de hele familie thuis gebleven was. Maar nee hoor, stonden ze dan met een grote bos bloemen. Mijn zusje stond klaar met haar camera en vroeg zich af waar mijn medaille was, netjes in mijn tas, weet je hoe zwaar dat ding is om je nek? Maar OK, ik moest even teruglopen met mijn koffer en terugkomen lopen met mijn medaille om mijn nek, voor het plakboek. Hahaha.

We ontbijten bij Starbucks op Schiphol Plaza. Om half negen vertrekt mijn zusje naar haar studie, mijn vader brengt mij en Remco thuis en vertrekt later ook zelf naar zijn werk. Dan ben ik thuis om half tien en begint het gevecht met de jetlag. Ik houd mezelf bezig, eerst de koffer uitpakken, de eerste wassen draaien, mijn MacBook openen, mijn mails beantwoorden, de eerste blogs schrijven, en vooral niet toegeven aan mijn vermoeidheid. Het gaat aardig goed en ik weet het tot 21.00u vol te houden, dan geef ik toe aan mijn vermoeidheid en val ik als een blok in slaap.

Het waren zes hele bijzondere dagen. Ik kan nog steeds niet bevatten wat ik allemaal heb meegemaakt. Hoe ga ik hier ooit nog overheen? Wordt het ooit nog zo gaaf als het afgelopen week was in New York? Ik ben heel blij dat ik al mijn avonturen met jullie heb kunnen delen, ik zou nog weken door kunnen schrijven over New York, de marathon en alles wat ik beleefd heb en ik kan ook niet beloven dat ik het woord New York in de nabije toekomst nog een aantal keer zal laten vallen, maar ik denk niet dat jullie daar een probleem mee zullen hebben. Nogmaals dank voor al jullie leuke reacties en aanmoedigingen. I love you!

xoxo,
Annemerel