DIARY: 107

Wat een week! De afgelopen maanden zei ik… zodra ik terug kom uit New York, die marathon gelopen heb, dan heb ik alle tijd van de wereld, dan kan ik slapen, dan kan ik weer met iedereen afspreken, dan kan ik een dagje series kijken in bed. Maar niets van dat allen afgelopen week. Ten eerste had ik een redelijk grote mailachterstand door New York (mijn mail deed het niet zo lekker, hij opende niet in Outlook en ook Gmail deed vaag, goed excuus om mijn mail gewoon een week lang te negeren) en daarnaast had ik ook nog een spannend evenementje op het programma dit weekend, de EMA’s!

Goed, laten we even teruggaan naar maandag, mijn laatste ochtendje in New York. Daar hebben jullie vanmorgen in mijn laatste New York Diary natuurlijk alles al over kunnen lezen. Ik voelde me beter dan verwacht na die 42,2 kilometer van de dag ervoor, het wat buiten koud maar ik heb heerlijk gewandeld door Central Park en mijn reis naar Nederland verliep goed. Toen ik dinsdag om 7.00u de arrivals hal op Schiphol binnenliep werd ik ontvangen door mijn vader, zusje en vriend. We ontbeten bij Starbucks en daarna was het tijd om écht terug te gaan naar ‘real life’.

De hele dag speelde ik met de gedachte om te gaan slapen. Ik wilde zo graag slapen. Eerst werkte ik vanaf de bank mijn mailtjes weg, maar toen werd de bank geconfiskeerd door mijn vriend die een serie ging kijken, dus moest ik een ander plekje uitzoeken. Keukentafel, kantoor of bed, keukentafel, kantoor of bed… jullie snappen vast wat de verstandigste optie geweest zou zijn, maar ik koos toch voor mijn bed. Hoe ik het voor elkaar kreeg niet in slaap te vallen weet ik ook niet, maar dat is me gelukt. Ik ben mijn bed alleen nog uit geweest om bezoekjes aan het toilet te brengen. Eten deed ik in bed (raspatat en kwekkeboomkroketten, heel lief gehaald door mijn vriend die ’s avonds weg moest en dus niet voor me kon koken).

Om 21.00u viel ik uiteindelijk in slaap. Mooi, want dan zou ik de volgende dag geen jetlag meer hebben. Tien uurtjes slapen, 7.00u eruit en dan zitten we weer in het ritme. Had ik gedacht. Biologische klokken zijn een bitch. Toen ik de volgende dag om 7.00u wakker werd kon ik wel janken. Zo. moe. Maar ik moest eruit, want ik zou (thuis) werken voor Girlscene en moest om half vijf naar Amsterdam, dus ik moest eerder beginnen.

Als je dan uiteindelijk opstaat en een beetje gaat bewegen gaat het gelukkig wel. Helaas kwam ik daarna bij het volgende probleem, er was geen eten in huis en als ik zeg geen eten, dan bedoel ik ook echt geen eten. Oh ja, havermout.. maar geen amandelmelk. Shit. Geen tijd om naar de winkel te gaan, dus wat doe je dan? Net zo lang wachten totdat je vriend wakker wordt. Nou, dat duurde me net iets te lang dus ben ik uiteindelijk om 10.00u maar naar de bakker gerend waar toevallig net de actie was ’twee chocolade broodjes voor de prijs van één’. Uhhh ja, zondag heb ik er 3000 calorieën afgelopen, deze week heb ik het idee dat ik ALLES kan eten.

Om half vijf rijd ik richting Amsterdam en beland ik in de grootst mogelijke file. Ik ben nog geen tien minuten onderweg, sta nog niet eens op de snelweg en sta gewoon stil en niet even, nee 55 minuten. Normaliter zou ik hier extreem gestresst van raken, maar ik ben op dit moment al zo moe dat ik het allemaal maar laat gebeuren. Ik bel dat ik later ben en luister naar de nieuwe CD van Katy Perry. Die 55 minuten stilstaan was niet mijn enige file, ik heb in totaal in 3 files gestaan en deed over Den Haag – Amsterdam (65 kilometer) 3 uur. Uhh ja, ik was dus ‘iets’ (anderhalf uur) later.

Ik had een evenement voor Nike en was te laat om mee te gaan hardlopen.. He wat jammer nou, het regende en ik voelde mijn benen van de marathon nog, eigenlijk was het dus een blessing in disguise. Het enige vervelende aan dit verhaal is, dat ik slechts een uur in Amsterdam was en daarna weer naar huis kon, nog meer files en twee keer de McDonalds gemist. Uiteindelijk at ik pas om half elf een McChicken en een McKroket op de parkeerplaats van McDonalds vijf minuten van mijn huis. Ja jullie lezen het goed, ik heb de afgelopen week alleen maar junkfood gegeten. Slim, nee? Makkelijk, JA! Help, ik begrijp ineens mensen die  op junkfood leven en al-tijd aan het rennen en vliegen zijn en geen tijd hebben om boodschappen te doen, laat staan om te koken..

Donderdag ging de wekker al om 6.00u want donderdag werkte ik op de Girlscene redactie. Opstaan was niet makkelijk (zeker omdat ik woensdag ook pas om 24.00u sliep) en toen het koffiezetapparaat op mijn werk niet direct deed wat ‘ie moest doen en ik geen schoon kopje kon vinden sprongen de tranen in mijn ogen. Ja, dat soort vermoeidheid. Ik kon dan ook niet wachten tot het half zes was, de dag voorbij was en ik naar huis kon, mijn bed. Mijn avondeten donderdag? Eén van de gezondste van afgelopen week. Julia’s Pasta’s. Dat ik dat ooit nog in één zin zou zeggen, gezond en Julia’s Pasta’s.

Vrijdag was schrijfdag en vrijdag was pakketjesdag. Ik heb er even op moeten wachten, maar er werden welgeteld zes pakketten geleverd. Wow. Zo krijg je wekenlang niets, zo krijg je zes pakketten op een dag. In één van de pakketten zat een prachtig paar Nike Sneakers van Sarenza. Mijn nieuwe favoriete schoenen voor deze winter. Tussen het wachten op de pakketjes door bracht ik ook nog een bezoekje aan Carlissa, (ik had mijn moeder bij de deur geplaatst, ik laat altijd alles bij mijn ouders afleveren) ik had nog geen outfit voor de EMA’s en het thema was ‘Out of this World’. Nu is de inhoud van mijn kledingkast alles behalve out of this world en nu wil ik niet beweren dat Carlissa erbij loopt als een Alien, maar ze heeft gewoon net iets meer kleur en spannende dingen. Ik ging uiteindelijk met een felgekleurde legging en een crop top de deur uit. Thanks Carlis!

En dan het weekend, EMA-weekend. Al een jaar verheug ik me op de EMA’s, ook al wist ik pas een paar weken dat ik überhaupt zou gaan. Het was HEEL bijzonder, maar daar vertel ik jullie morgen meer over.. Ik zit nu alweer op de 1100 woorden en over de EMA’s kan ik minstens hetzelfde aantal woorden vuil maken. Stay tuned dus!

Liefs,
Annemerel