DIARY: 120

Met maandagen kan ik normaliter wel overweg, maar met maandagen na een vakantie heb ik iets meer problemen. Ok, na drie weken vakantie heb ik er vaak wel weer zin in om aan de slag te gaan, maar een week is gewoon net te kort om thuiskomen te waarderen. En als op zo’n maandag dan ook nog eens van alles fout gaat (een crashende mailbox, een kapotte hardlooplegging) dan gaat die maandag linea recta naar de top 10 minst favoriete dagen van het jaar. Maar daar hebben jullie in mijn plog alles al over kunnen lezen.

Ook dinsdag heb ik nog lang met mijn mail gekloot, mijn Annemerel.com mail was namelijk niet het enige slachtoffer van mijn crashende mailbox, mijn Girlscene mail had het ook te verduren gekregen en helaas wist ik van mijn Girlscene webmail niet eens het wachtwoord meer. Toen dat probleem was opgelost kwamen ineens alle mailtjes die ik in de afgelopen 2,5 jaar op mijn Girlscene adres ontvangen heb, op hetzelfde tijdstip in mijn mailbox binnen. Een mail ontvangen op 3 februari 2014, kreeg dus dezelfde ontvangstdatum als een mail ontvangen op 30 november 2011. Ja, dat was best wel een probleem. Vraag me niet hoe ik alles heb opgelost, maar het had iets te maken met een grote DELETE knop en een gevoel van ‘op hoop van zegen’.

De rest van de dinsdag liep ik dus hopeloos achter met alles wat ik moest doen. Helaas. Gelukkig had ik een uurtje langer op kantoor, omdat ik om 19.00u had afgesproken met vriendinnetje Carlissa in Amsterdam. We gingen eten bij Wagamama op Station Zuid. Super lekker (zoals altijd) en verantwoord voor mijn detox. Daarnaast was het ook heel gezellig om Carlissa eindelijk weer eens langere tijd te spreken. We zijn allebei druk en twee drukke agenda’s matchen niet heel erg goed met elkaar. Onze date stond eigenlijk gepland voor het eerste weekend van januari, maar is zo’n drie keer (door ons allebei) gecanceld omdat we uiteindelijk toch niet konden. Shit happens.

Woensdag werkte ik ’s ochtends vanuit huis en ging ik ’s middags naar een evenement van Estée Lauder op Schiphol. Of nou ja, op Schiphol.. naast Schiphol. De locatie bleek in het Microsoft kantoor te zitten. Hartstikke gaaf. Als ik later groot ben wil ik ook zo’n kantoor. Met naamkaartjes en een inhouse Coffee Company.

Donderdag en vrijdag werkte ik weer op kantoor in Amsterdam, twee deprimerende dagen. Niet omdat het werk niet leuk was, maar omdat mijn uitzicht twee dagen lang dat graftakkenweer van de afgelopen dagen was en dat ik vier keer een half uur door dat graftakkenweer moest lopen (van het station naar kantoor, en terug). Blegh. Het lijkt wel herfst. En het ergste is dat er geen uitzicht op verbeterde weersomstandigheden is. Geef me winter, of geef me lente. Geef me alsjeblieft geen herfst zonder de voordelen van de herfst. Zowel donderdag als vrijdag moest ik na mijn werk snel rennen naar de trein, omdat ik op beide dagen een verjaardag had. Donderdag was mijn vader jarig, vrijdag mijn oma. Mijn vaders verjaardag werd alleen met het gezin gevierd, mijn Oma’s verjaardag bij de Italiaan. Op beide verjaardagen voelde ik me de grootste Granny van iedereen, omdat ik iedere vijf seconden aan het geeuwen was. Maar goed, mijn wekker ging op beide dagen dan ook al om 6.00u.

Zaterdag had ik helaas voor de 100.000ste keer de afgelopen weken (een lichte vorm van) migraine. Buikpijn, misselijk, hoofdpijn. Je kent het wel. Deze week ga ik dus écht een afspraak maken bij de homeopaat, want op dit moment is de grap er eigenlijk wel een beetje vanaf. Ik heb nog wat kunnen werken, maar lag al om 18.00u in bed en sliep tot zondagochtend 9.00u. Ja, dat was 15 uur onafgebroken slapen. Ik zal het wel nodig gehad hebben, want zondag voelde ik me in ieder geval al een stuk beter.

Waar ik me zondag niet echt beter van ging voelen? Dat GRAFTAKKENWEER. Er stonden 25 kilometers op het programma, maar van dat weer werd ik alles behalve vrolijk. Sterker nog, ik kon wel huilen. Ik weet niet hoe het in de rest van Nederland was, maar hier aan de kust waaide – nee stormde het – en het plaatje werd afgemaakt door grijze lucht en heel veel regen. Ik heb tot 13.00u gewacht op betere weersomstandigheden, toen ben ik toch maar met het verstand op 0 gegaan. Blegh. Op dit soort momenten vraag ik me echt af waarom ik dit doe? Maar met nog slechts negen weken voor de marathon te gaan moet ik me écht aan mijn schema gaan houden. En omdat het weerbericht voor de komende twee weken precies hetzelfde weer aangeeft, had ik ook niet zoiets van ‘ik verschuif mijn duurloop naar dinsdag’. Helaas. Helaas. Maar hey, what doesn’t kill you makes you stronger, toch? En als het op marathondag dit weer is kan ik ook niet zeggen ‘agh, ik loop hem dinsdag wel.’.  Maar toch…

De rest van de dag heb ik gecoconned in bed. Ik was er klaar mee. Ik heb een paar series gekeken (dat heb ik de afgelopen drie weken niet gedaan), ik heb eindelijk The Carrie Diaries finale bekeken, ik ben weer bij met Nashville en The Vampire Diaries. Nu alleen nog The Originals, Hart of Dixie, Pretty Little Liars en The Fosters. Maar dat kan ik mooi de komende weken doen, in verband met de Olympische Spelen worden er vrijwel geen nieuwe afleveringen van series uitgezonden. Komt mij op dit moment wel goed uit.

Goed, nieuwe week, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Vandaag werk ik bij Girlscene en heb ik een hardloopevenement, morgen komt Ashley en van het weekend ga ik naar het concert van Ellie Goulding. Mooie plannen.

Liefs,
Annemerel