Een stukje over mezelf schrijven vind ik knap lastig. Ik schrijf dan misschien al twaalf jaar stukjes op annemerel.com, die regelmatig over mezelf gaan en vrijwel altijd betrekking hebben op mijn eigen leven, een goed stuk voor een ‘About Me’ pagina is anders. Want wat zet je op zo’n pagina? Schrijf je je complete biografie? Houd je het bij de hoogtepunten en zo ja, waar begin je dan met die hoogtepunten. Maar het leven heeft toch ook dieptepunten, die moeten toch ook benoemd worden? En… en… goed, relax An, doe maar gewoon zoals je altijd doet. Begin gewoon en zie maar waar het schip strand…..

Hi, ik ben Annemerel. 26 jaar geleden, om precies te zijn op twaalf mei 1989 werd ik geboren als dochter van een hele lieve vader en moeder. Ik scheen redelijk wat gehuild te hebben, maar werd altijd rustig wanneer ik in een kinderwagen rondgereden werd. Ik denk dat dat nog steeds ergens in me zit. Natuurlijk word ik nu niet meer rondgereden in een kinderwagen, maar ik word gelukkig van lange autoreizen, een trein die over het spoor zoeft en wanneer ik hardloop voel ik mezelf het meest mezelf.

Goed, waar waren we gebleven. Ik was (en ben natuurlijk) het eerste kind van mijn ouders. Ongeveer twintig maanden na mijn geboorte werd ik een grote zus, van mijn broertje Felix en weer vier jaar later ook van mijn zusje Roosmarijn. Ik ben altijd een redelijk bewegelijk kind geweest, mijn hobby’s waren onder andere op de salontafel springen en spannende spelletjes bedenken. Dat liep niet altijd even goed af trouwens, mijn broertje verloor bijvoorbeeld wel eens een tand tijdens zo’n spelletje. Ik bleef zelf natuurlijk altijd ongedeerd, dat begrijp je.

Als ik niet druk aan het doen was, trof je me meestal met kleurpotloden, stiften of een pen in de hand. Ik maakte graag dingen. Spelen kon ik niet, had ik mijn lego huis in elkaar gezet, was ik er wel klaar mee. Op zomervakantie was mijn Fisherprice camera mijn meest waardevolle bezetting en vanaf het moment dat ik kon schrijven, schreef ik verhaaltjes.

In de laatste jaren van de basisschool maakte ik samen met mijn beste vriendinnetje een tijdschrift ‘Girls Only’. We interviewden klasgenoten, schreven biografieën (over Britney Spears) en gaven beauty en modetips. Iedere maand deelden we de tijdschriften uit aan al onze vrouwelijke klasgenoten, mijn favoriete dag van de maand. Toen we in 2000 internet kregen thuis, duurde het niet lang voordat ik mijn eerste website gemaakt had (over Britney Spears, what else?) en na een aantal andere websites (over Shakira en Avril Lavigne bijvoorbeeld) besloot ik op 25 juni 2003 dat het tijd was voor mijn eigen website, waar ik niet alleen mijn dagboek, maar ook beauty en modetips zou delen.

annemerel.com was een feit, alleen heette het toen nog niet zo. AnnetjAh.tk moest je intikken om op mijn website te komen. Een klein jaar later veranderde ik dat naar Annemerel.tk. Op een gegeven moment stapte ik over naar annemerel.net (bestaat nog steeds) en toen annemerel.com vrij kwam ergens in 2010, kidnapte ik natuurlijk meteen dat domein. Dat begrijpen jullie.

De afgelopen twaalf jaar is er veel veranderd….

Toen ik begon met mijn blog (toen nog online diary) was ik een veertien jarig meisje die bezig was haar laatste proefwerken van 2VWO te halen, inmiddels ben ik zesentwintig en leef ik van mijn blog en een aantal Freelance opdrachten.

Toen ik begon met mijn blog wilde ik de hoofdredactrice van de eerste Nederlandse Vogue worden, inmiddels is Karin Swerink al drie jaar lang succesvol hoofdredactrice van Vogue NL en heb ik op dit moment geen ambities om voor een andere titel fulltime te werken.

Toen ik begon met mijn blog gebruikte ik mijn blog als uitlaapklep voor alles dat ik meemaakte en wilde zeggen. Dat is nog steeds het geval…

Toch is het anders. Ik besef me maar al te goed dat iedereen die wil mee kan lezen, kijken en luisteren. Ik zou nooit iets schrijven waarmee ik het niet eens ben, maar ik denk inmiddels wel iets beter na als ik iets schrijf. Ik ben door schade en schande wijs geworden zeg maar, al valt de schade en de schande reuze mee hoor!

In 2007 ben ik direct nadat ik mijn VWO diploma behaald had begonnen aan een studie Taal & Communicatie aan de Universiteit van Amsterdam. Ik ben blij dat ik deze studie heb afgerond, ook al gebruik ik niet heel veel meer in de (blog)praktijk. Toen ik in 2010 klaar was met mijn opleiding had ik – naast mijn blog natuurlijk – nul-praktijk ervaring. Via mijn bijbaantje in de horeca kwam ik terecht bij lifestylejournaliste Karin Kuijpers. Ik tikte onder andere bandjes van haar interviews uit, één van de meest leerzame ervaringen ooit. Al mijn interview-skills heb ik te danken aan Karin, OK en misschien een beetje aan mijn eigen nieuwsgierigheid.

Want ik ben nieuwsgierig. Ik wil alles weten en ik wil alles kunnen. Ik ben niet de beste schrijfster ter wereld, ik maak niet de mooiste foto’s ooit, er zijn mensen die veel meer weten van hardlopen, mode, beauty en reizen (de onderwerpen waar ik voornamelijk over schrijf) dan ik, maar op mijn blog kan ik alles combineren.

In november 2011 veranderde er veel voor mij. Ik stopte met mijn horeca-bijbaan, ik kreeg een vaste rubriek in Metro Mode en ging twee dagen per week aan de slag bij online meidenplatform Girlscene. Mijn blog ging ik ook professionaliseren. Ik schreef al een tijdje dagelijks blogs, maar nu stapte ik over op twee blogs per dag, eentje om 12.00u en eentje om 17.00u en met uitzondering van mijn zomervakanties in Italië, ben ik hier nooit meer mee gestopt.

Wat ik met annemerel.com probeer te bereiken vragen veel mensen. Ik begin altijd een beetje te stotteren als ik die vraag moet beantwoorden. Want zoals ik al schreef is annemerel.com begonnen als een uitlaatklep voor mezelf en dat is het nog steeds. Maar wat probeer ik dan met mijn uitlatingen te bereiken?

Ik hoop dat mensen geïnspireerd raken. Mijn leven is niet perfect, niemands leven is perfect, ook al wordt dat beeld soms wel van sommige mensen geschetst, celebrities bijvoorbeeld, denk jij dat die altijd 100% gelukkig zijn met hun leven. Ze moeten niet zeuren, ze hebben alles, toch? Maar geloof me, alles is relatief en zelfs mensen die alles lijken te hebben kunnen zielsongelukkig zijn. Uiteindelijk is het niet wat je bereikt hebt in je leven dat telt, maar de mensen met wie je je leven gespendeerd hebt wat je gelukkig maakt. Het zijn de kleine dingen in het leven die het leven kleur geven, een verschrikkelijke cliché, maar daarom niet minder waar.

Ieder leven heeft zijn ups en zijn downs. Zonder die downs, zouden de ups niet bestaan. Je leert dingen pas waarderen op het moment dat je ook minder leuke dingen voor je voeten geworpen hebt gekregen. Ik probeer met annemerel.com geen perfect beeld van mijn leven te schetsen. Jullie – mijn lezers – mogen best weten dat ik af en toe ook een rotdag heb, dat ik last heb van een acné-uitbraak of dat ik het zo druk heb dat ik van achteren niet meer weet of ik van voren nog leef. Dat is geen klagen, dat is een weerspiegeling van de werkelijkheid, mijn werkelijkheid. Ik wil niet zeggen dat je door het lezen van mijn blog mij door-en-door kent, sommige onderwerpen zijn gewoon te privé, maar ik doe er wel alles om geen eenzijdig beeld te scheppen.

Ik wil de dingen waar ik enthousiast over ben, of het nu gaat om een fantastisch restaurant, een dagcrème of een bepaalde bestemming, graag met mensen delen. Als je wel eens in het echt met mij gesproken hebt dan heb je vast gedacht ‘houdt dat mens ooit op met praten?’ Ik deel graag, niet mijn eten, maar wel de dingen waar ik van hou. Hmm… maar van eten hou ik ook. Kijk van eten zou ik dan graag het recept delen, niet mijn eten, want dat deel ik niet, dat is van mij.

En tegelijkertijd hoop ik dat je door mijn blog te lezen even kunt ontspannen, misschien zelfs wel even kunt lachen.

Hoe lang ik nog van plan ben om door te gaan met Annemerel.com? Tot de dood ons scheidt baby!

About annemerel.com

annemerel.com is mijn persoonlijke lifestyleblog. Alle teksten zijn door mij geschreven, alle foto’s zijn door mij gemaakt, mits niet anders vermeld. 

Met mijn blog verdien ik geld. Dat was toen ik in 2003 begon absoluut niet de insteek, maar sinds 2011 word ik regelmatig benaderd door partijen om samen te werken. Dit kan zijn in de vorm van een sponsored post (deze gaan meestal via mijn advertentiebureau Femmefab), in de vorm van een productreview of een winactie. Wanneer een post in samenwerking met een derde geschreven is, zal dit altijd in de tekst duidelijk worden vermeld. Wanneer ik een product gekregen heb, wordt dit in de tekst duidelijk gemaakt.

Maar het belangrijkste, ik schrijf nooit onwaarheden. Of in ieder geval, niet bewust. Ik heb mijn blog de afgelopen twaalf jaar met veel zorg en liefde grootgebracht en ik ben niet van plan om dat op wat voor manier dan ook te verpesten.

Het liefst verdiende ik aan mijn blog geen euro. Maar hé, het liefst betaalde ik ook geen huur en werden mijn boodschappen iedere week gratis bij me bezorgd. Helaas werkt het leven niet helemaal zo. Het leven is nu eenmaal niet gratis en door mijn blog heb ik minder tijd om andere opdrachten aan te nemen. Ik denk dat dit genoeg verantwoording is voor de reden waarom ik met mijn blog verdien.

FAQ

Hoe heb jij je website gemaakt?
Die credits zijn voor Ashley Lynn, zij zorgt al sinds 2011 voor het jasje van mijn blog. Ik maak gebruik van wordpress en mijn blog wordt gehost bij Greenflash Internet (aanrader!)

Is het niet gek dat je hele leven op internet staat?
Ja, best wel, maar hier denk ik liever niet te lang over na. Ik zal waarschijnlijk nooit First Lady of Prinses kunnen worden omdat mijn hele geschiedenis online staat en de pers zou hiermee een zogenaamde ‘field day’ hebben (dat is ook echt de enige reden hoor, dat ik geen First Lady of Prinses zou kunnen worden), maar hé, ik doe wat ik het liefst doe en anderen vinden het nog leuk ook.

Kun je me helpen met mijn website, heb je tips?
Het liefst zou ik iedereen persoonlijk helpen, maar daar heb ik helaas geen tijd voor. Op mijn blog vind je genoeg blogtips, ik hoop dat je je daar door kunt laten inspireren.

Nooit meer bloggen of nooit meer hardlopen?
Nooit meer hardlopen, daar kan ik misschien na een lang rouwproces wel een vervanger voor vinden. Mijn blog is er tot de dood ons scheidt!

Hoe vinden de mensen om je heen het dat je blogt?
Ze weten niet beter!