Philippa is inmiddels vier maanden en ze is niet meer weg te denken uit mijn, uit ons leven. Ik had me het moederschap veel zwaarder voorgesteld dan dat ik het op dit moment vind. Dat wil niet zeggen dat het moederschap zonder uitdagingen komt, maar ik ben iemand die van het slechtste uitgaat. Dat is niet altijd een positieve eigenschap, ik kan me heel druk maken om dingen die achteraf heel erg mee blijken te vallen. Maar in dit geval pakt het goed uit. Doordat ik verwacht had dat het mega zwaar zou worden, valt het tot nu toe erg mee.
Natuurlijk las ik ook weleens positieve verhalen over het moederschap, maar het waren toch de horrorverhalen die bleven hangen. Het (niet) slapen, de borstontstekingen, de sprongetjes, het huilen, nooit meer tijd voor jezelf hebben. Maar ook het herstel na de bevalling, altijd vermoeid zijn, je niet fit voelen, de extra kilo’s. In de weken voor mijn bevalling dacht ik ‘laat mij nog maar even zwanger zijn want straks wordt het heftig!’. Op Instagram leek ik ook in een bubbel te zijn beland die het moederschap als het allerzwaarste van de hele wereld bestempelden. Ik zag echt niet op tegen de bevalling, maar tegen de kraamtijd begon ik wel een beetje op te zien.
Wellicht is dat de belangrijkste reden waarom ik het nu zo ‘makkelijk’ vind. Het helpt natuurlijk dat Philippa (tot nu toe) gezond is en een tevreden baby is. Maar dat wil niet zeggen dat we doorslapen, dat we nooit zorgen hebben (ze heeft nu bijvoorbeeld best veel last van eczeem en dat is echt niet leuk om te zien bij je baby), dat ze nooit huilt, dat we onze baby zo geprogrammeerd hebben dat ze precies in hetzelfde ritme als wijzelf leeft. Maar we genieten van het leven met zijn drieën.
Ik ben nu pas vier maanden moeder van een gezonde dochter, dus ik ben echt de laatste die opvoedadvies zou moeten geven. Dat ga ik dan ook zeker niet doen. Maar ik wil wel een paar dingen met jullie delen waarvan ik denk dat ze het leven op dit moment in onze situatie makkelijker maken.
- Ik werk niet met schema’s. Best bijzonder voor iemand die haar leven al sinds de middelbare school met lijstjes plant, maar voor Philippa heb ik nog geen schema geprobeerd. Wellicht kom ik hier later van terug, maar op dit moment werkt het voor ons heel fijn. Ja, de ene ochtend slaapt ze maar een half uur en de andere ochtend twee uur, maar het scheelt behoorlijk wat stress als je je daar gewoon niet druk om maakt. Ze kan zichzelf prima vermaken op haar speelkleed en als ze dat niet kan, dan neem ik even pauze van mijn werk. Ik ben inmiddels ook heel goed geworden in creatief zijn op het juiste moment. Als Philippa eenmaal slaapt kan ik in een uurtje ineens veel meer dan voordat ik moeder werd. Ook fijn van het schemaloze leven, we kunnen Philippa overal mee naartoe nemen. Ze heeft (nog) geen heel ritueel nodig om in slaap te vallen. Als ze moe is valt ze vanzelf in slaap. Dit is wellicht ook wel heel erg afhankelijk per kind, ik prijs me in ieder geval gelukkig dat het nu voor ons zo werkt.
- De eerste weken hebben wij nauwelijks bezoek ontvangen en ook nu wordt de deur niet bij ons platgelopen. Soms voelde dat een beetje egoïstisch, maar ik wilde gewoon echt de tijd nemen voor mijn herstel en Tuur en ik wilden graag met zijn drieën wennen aan ons nieuwe leven. Op het geboortekaartje van Philippa hebben we bewust ons telefoonnummer niet gezet, de mensen die welkom waren die hebben ons telefoonnummer toch wel.
- Als je partner de mogelijkheid heeft, neem dat partnerverlof dan lekker op. Tuur heeft in totaal zes weken verlof gehad en dat was ontzettend fijn (helemaal omdat er ook nog een schoolvakantie tussen zat, dus we hadden TWAALF(!) weken met zijn drieën). We hebben de eerste maanden de zorgtaken dus heel mooi kunnen verdelen. Ik besef heel goed dat niet iedereen in die luxe positie zit en ben dan ook extra dankbaar dat wij dit wel gehad hebben.
- De eerste 10 dagen ben ik mijn bed nauwelijks uitgekomen en was ik echt een ‘kraamdiva’ om mijn lichaam zo goed mogelijk te laten herstellen van de bevalling. Ik had veel eerder actief kunnen zijn, maar ik had genoeg podcasts geluisterd om te weten dat het echt niet slim zou zijn om meteen veel te veel te doen. Hierdoor was Tuur in het begin een stuk beter in het verschonen van luiers dan ik, haha. Daar pluk ik overigens nog steeds de vruchten van ;-).
- Tijdens mijn zwangerschap heb ik tot op het laatste moment gesport. Hardlopen kon ik in het eerste trimester al niet meer, maar ik ben toch actief gebleven omdat ik wist dat het me tijdens en na mijn bevalling zou helpen. Tot drie dagen van te voren heb ik gezwommen en Pilates gedaan. Na de bevalling ben ik meteen begonnen met ademhalingsoefeningen en na twee weken heb ik daar mobiliteitsoefeningen aan toegevoegd, na zes weken ben ik lichte krachttraining gaan doen (het postnataal programma van Sterkher). Hoewel ik acht weken na de bevalling een verzakking had, werkten mijn bekkenbodemspieren en schuine buikspieren toch nog heel goed. Hierdoor ben ik sneller hersteld dan verwacht en na 14 weken was mijn verzakking nagenoeg weg. Helemaal zoals het was zal het nooit worden, maar ik heb in ieder geval geen last van urineverlies, zelfs niet met niesen. Dus belangrijke tip: maak tijd voor jezelf en doe je oefeningen. Vertel ook tegen je partner hoe belangrijk dit is voor jou herstel, zodat je partner jou ook kan motiveren om de oefeningen te doen.
- We gaan ’s avonds vroeg naar bed (rond tien uur, liever nog eerder). Lekker saai, maar aangezien Philippa meestal wel een keer per nacht wakker wordt en de wekker om kwart voor zeven gaat, is dit de enige manier om aan genoeg slaap te komen. Gemiddeld slaap ik 7,5 uur per nacht, dat is best veel met een baby van vier maanden, toch?
- Het hoeft niet allemaal perfect. Natuurlijk zijn er dingen die bij ons het onderspit delven, bij ons is dat het huishouden. En ons sociale leven is op dit moment ook niet mega intens. Je kunt niet alles. Je zult concessies moeten doen.
Ik ben wel bang dat een eventuele tweede een stuk zwaarder zal vallen. Ik vergelijk het een beetje met mijn eerste en tweede marathon. Voordat ik mijn eerste marathon liep dacht ik ‘oh mijn god dit wordt de hel’, uiteindelijk ging het relatief makkelijk omdat ik me op het ergste had ingesteld. Mijn tweede marathon daarentegen, huilde ik na 35 kilometer om mijn moeder. Daar was ik veel meer met een ‘het komt wel goed’ mentaliteit ingegaan door die eerste ‘makkelijke’ marathon. Dat was leuk tijdens de voorbereiding, maar tijdens de marathon kwam ik erachter dat het lopen van 42,195 kilometer toch niet zo makkelijk was als ik dacht. Hopelijk maak ik niet dezelfde fout mocht er ooit nog een tweede kindje komen. De ochtendmisselijkheid van het eerste trimester en de bevalling zal ik in ieder geval niet onderschatten ;-).
Als jij moeder bent, had je het moederschap van te voren onder- of overschat? Wat vond je moeilijker of juist makkelijker dan verwacht?
Liefs,
Annemerel
Ha, wat leuk om te lezen. Ik ben 4 maanden zwanger en ga inderdaad maar van het ergste uit, dan kan het alleen maar meevallen. Mijn man is van plan een maand thuis te blijven, daar ben ik al heel erg blij mee. En verder is het denk ik vooral heel erg hopen op een ‘makkelijk’ kindje. Denk dat dat alle verschil maakt. Tot nu toe is mijn zwangerschap heel relaxt en ben ik dat zelf ook, ik maak me weinig zorgen en hoop dat zo vol te kunnen houden tot (en met) de bevalling. De tip van SterkHer had ik al meegekregen maar zal ik nu ook daadwerkelijk gaan uitvoeren :-)
Wat ben ik blij dat je zegt dat het allemaal niet zo moeilijk en zwaar is. Door al die horrorverhalen heb ik bijna het gevoel dat het wel zwaar moet zijn. Terwijl ik het moederschap eigenlijk ook wel mee vind vallen. Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar de meeste dagen gaan hier zo makkelijk. Drie weken geleden is de tweede geboren en kan ik je vertellen dat je die er zo bij kan hebben. Die gaat gewoon mee in het ritme van de oudste en de onzekerheden bij de eerste, heb je deze keer veel minder! Misschien is uit gaan van het ergste soms het beste, want dan kan het altijd meevallen!
De eerste vond ik vrij makkelijk (had ook wel een makkelijke baby). De stap naar 2 vond ik dan weer onverwacht toch heel pittig. Minder makkelijke baby, maar ook de oudste die aandacht vraagt. En net op dat moment is mama uiteraard beter dan papa.. Ik stond bv na een aantal dagen al weer in de speeltuin met 2 kids, en een baby zonder ritme in combi met schooluren vond ik ook wel een uitdaging. Die slaapjes kwamen nooit uit… Nu is de jongste 6 maanden en vind ik het wel weer meevallen. Maar het duurde toch een aantal maanden om dat nieuwe ritme te vinden.
Leuk om te lezen! Ik vond het bij de eerste behoorlijk pittig, vooral omdat ze niét sliep overdag zonder vastgehouden te worden. Maar toen dat eenmaal opgelost was, ging ik heerlijk. Van één naar twee vond ik dan ook wel weer een dingetje, maar nu na 11 maanden zitten we lekker in een ritme. Het scheelt bij mij enorm dat ik me er inmiddels aan over kan geven als het een keertje niet zo soepel loopt. Het gaat zoals het gaat :-)
wat super leuk om te lezen en ik vond vooral de eerste drie weken enorm pittig. En nog steeds als die zijn enorme huilbuien heeft en niet te kalmeren is. Dat prikt mijn irritatie wel helaas.. had gewild dat ik iets meer geduld zou hebben, maar ben na 9 maanden ook weer begonnen met roken om even mijn momentje te pakken buiten. Overal hoorde ik zijn huiltje bovenuit komen, zelfs als die niet huilde zat het in mijn hoofd. Zwak, maar als ik meer erin zit dan stop ik ook gelijk weer. Maar ik zit nu pas op 6 weken, gaat sowieso allemaal enorm snel. Voor mijn gevoel ben ik twee weken geleden bevallen, het is nog zo vers allemaal. De bevalling is alles behalve soepel verlopen en uiteindelijk in het ziekenhuis en niet thuis, dat vond ik ook erg jammer. Verder ging er van alles fout en kon ik pas weer na 10 dagen normaal functioneren. Door de flinke inknip kon ik amper staan.. dus lag de eerste 7 dagen alleen maar plat op bed.