BABY: Zwanger van de tweede, wat is er anders

Ik ben inmiddels zestien weken zwanger van mijn tweede kindje. Hoewel mijn eerste en tweede zwangerschap op veel punten vergelijkbaar zijn (de misselijkheid begon en eindigde in dezelfde week als de vorige keer, ik heb dezelfde cravings, dezelfde dingen die ik niet kan luchten of zien), zijn er toch ook een aantal dingen die heel anders zijn deze tweede keer.

Ik ben altijd moe

Ik kan me niet herinneren dat ik dit tijdens mijn eerste zwangerschap ook had, maar ik ben nu dus eigenlijk al-tijd moe. Het ene moment is de vermoeidheid meer aanwezig dan het andere moment, maar ik word nou nooit eens wakker met een gevoel van YESSS. Ook gedurende de dag heb ik regelmatig tranen in mijn ogen van vermoeidheid. Ik besef nu pas hoe relaxt mijn leven eigenlijk was toen ik zwanger was van Philippa. Ik hoefde alleen maar aan mezelf te denken, kon slapen wanneer ik wilde, het grootste gedeelte van mijn zwangerschap speelde zich af in de lockdown dus erg veel buiten de deur kwam ik niet.

Nu gaat er geen nacht voorbij dat ik niet minstens een keer wakker word, overdag ben ik aan het werk en probeer ik zo goed mogelijk voor Pip te zorgen en als Pip slaapt ga ik als een soort van maniak aan de slag om zoveel mogelijk in zo weinig mogelijk tijd gedaan te krijgen. Pip maakt geen hele lange nachten, vaak slaapt ze pas rond half negen en de keren dat ze na half zeven wakker wordt zijn schaars. Zelf houd ik zo ongeveer dezelfde slaaptijden aan. Daarnaast is er ook een stuk minder rust in mijn hoofd, omdat ik ergens altijd wel met Philippa in mijn hoofd zit. Nee, ik denk niet dat het heel erg gek is dat ik moe ben en ik denk ook zeker niet de enige ben.

Opletten op CMV

CMV (Cytomegalovirus) is een herpesvirus dat vooral rondgaat onder jonge kinderen (lees: Philippa). Je merkt het vaak niet als je dit hebt, je krijgt hooguit een snotneus of een beetje keelpijn. Echter, voor het ongeboren kind kan dit wel enorm gevaarlijk zijn. Zo kunnen er later gehoorproblemen ontstaan, of slechtziendheid. Nou ja, dan raak ik natuurlijk meteen volledig in paniek, want Philippa gaat een dag per week naar het kinderdagverblijf en in de vier maanden dat ze daar is hebben we iedere week wel weer een nieuw virus op bezoek gehad.

De kans dat een kindje met CMV geboren wordt is 0,5% (in Nederland gaat het om ongeveer 1000 kindjes per jaar) en je kunt het bijna niet voorkomen, maar wel wordt aangeraden om vooral veel je handen te wassen en urine en speeksel van je kind zoveel mogelijk te vermijden (dus niet van dezelfde vork eten, geen kusjes op de mond, altijd handen wassen na het luier verschonen). En hoewel dat best logisch klinkt, is dat in de praktijk toch best lastig. Pip zit in een fase dat ze heel veel kusjes komt brengen (op mijn mond), we eten vaak van dezelfde vork omdat ze iets van mijn bord wil proeven en ze niest regelmatig met flinke sproeiers, want niesen in de elleboog begrijpt ze nog niet helemaal.

Zorgen om ‘buiktrauma’

Nu zit de baby nog redelijk veilig in mijn buik, maar vanaf 20 weken moet je de verloskundige bellen wanneer je op je buik valt of er een harde trap in krijgt. Ik heb zelf een negatieve bloedgroep en dat kan gevaarlijk zijn als de baby een positieve bloedgroep heeft (dat weten we pas bij 27 weken). Nu let ik extra goed als ik hardloop (al ben ik wel al een paar keer bijna gevallen omdat ik met mijn voeten over de grond schraapte), maar Pip is een ander verhaal. Ze vindt het heerlijk om mij als klimtoestel te gebruiken en trapt regelmatig in mijn buik. Als haar tanden gepoetst moeten worden schopt ze wild met haar voeten om haar heen en ze maakt van het verschonen van een poepluier ook regelmatig een groot drama.

Minder zorgen om miskraam in het eerste trimester

Hoewel ik dus meer zorgen heb wat betreft CMV en een eventueel ‘buiktrauma’ heb ik veel minder zorgen om een miskraam gehad het eerste trimester. Tijdens mijn zwangerschap van Philippa draaide het maandenlang om niets anders in mijn hoofd, ik maakte mezelf helemaal gek met mijn doemscenario’s. Bij alles dat ik voelde dacht ik meteen het ergste. En daar was dus geen enkele aanleiding voor, ik heb tijdens mijn zwangerschap nog geen druppeltje bloed gehad.

Dit keer stond ik er veel luchtiger in. Ik herinnerde me nog goed hoe ziek ik mezelf maakte met mijn dramatische gedachtes en was er op gebrand dat dit keer niet te laten gebeuren. Gelukkig had ik een stuk minder tijd om over nare scenario’s na te denken (thanks Pip), daarnaast had ik ook meer vertrouwen in mijn lichaam. Natuurlijk hoeft het niets te betekenen dat het een eerste keer goed is gegaan, maar het idee dat mijn lichaam het wel kan gaf rust. Als ik toch een keer dacht aan een miskraam, dan vertelde ik mezelf dat het niet het allerergste van de wereld zou zijn. Dat we het gewoon nog een keer konden proberen. Ik denk dat mocht het fout gegaan zijn ik alsnog heel erg verdrietig zou zijn geweest en ik weet dat de nasleep niet alleen mentaal maar ook fysiek zwaar is. Maar door er zo luchtig in te staan voelde ik me een stuk beter.

Minder last van rug en bekken

Dit moet ik natuurlijk niet te hard zeggen, voor hetzelfde geld sta ik straks op en ga ik door mijn rug. Ik ben een beetje bang om dit te jinxen. Maar ik ga het toch doen. Ik heb minder last van mijn rug en bekken dan op hetzelfde termijn als mijn eerste zwangerschap. Dat is best opvallend, want je hoort juist vaak dat vrouwen er tijdens een tweede zwangerschap meer last van hebben omdat ze niet volledig hersteld zijn van hun eerste bevalling. Bij mij is dat dus niet het geval, ik ben van plan om hier nog een uitgebreide blog over te schrijven, maar dit is wat ik nu vermoed.

Ik ben tijdens mijn vorige zwangerschap begonnen met Pilates en ben daar eigenlijk nooit mee gestopt. Na de bevalling ben ik direct begonnen met het postpartumprogramma van Sterkher en na zes weken heb ik een bekkenfysio bezocht. Ik had toen een tweedegraads verzakking, wat niet heel vreemd was na een bevalling van 24 uur waarvan 2 uur persen (en Philippa woog ruim vier kilo). Gelukkig heb ik door oefeningen te doen binnen (en veel rust te houden) hier nu totaal geen last meer van. Ik ben ook na mijn bevalling Pilates blijven doen en op zes weken tijdens mijn eerste trimester na is er vrijwel geen week voorbij gegaan dat ik niet minstens twee keer Pilates gedaan heb. Iets anders dat helpt is dat ik mijn lichaam beter ken. Als de spieren rond mijn schaambot wat stijf voelen weet ik welke oefening ik moet doen (en dat ik vooral niet op de bank moet gaan liggen). Sowieso is onze bank funest voor mijn rug. Oh en als ik ga hardlopen moet ik niet hardlopen afwisselen met wandelen, omdat juist dat stoppen en optrekken zorgt voor moeilijkheden.

Minder shop- en nesteldrang

Tijdens mijn vorige zwangerschap hield ik me al vroeg bezig met kinderwagens, nestjes en babypakjes. Ook had ik al helemaal voor ogen hoe de babykamer eruit moest komen te zien. Nu ben ik daar veel minder mee bezig. Ik heb een paar pakjes gekocht in de sale bij Petit Bateau (en ik was wel heel excited toen ze binnen kwamen en verwonderde me over hoe klein het was), maar heb nog veel liggen van Philippa. We gaan dit keer geen babykamer maken, de baby slaapt toch het eerste half jaar bij ons op de kamer (en eh… als de baby op Pip lijkt slaapt de baby met anderhalf nog steeds bij ons in bed). Als de baby er is en een eigen kamer nodig heeft, gaan we wel weer schuiven met de kamers die we hebben. Een kinderwagen hebben we ook niet nodig, onze Thule Sleek kan worden omgebouwd tot duowagen, we willen alleen een extra meerijplankje voor de wagen. Misschien komt de nesteldrang later, maar op dit moment ben ik er minder mee bezig dan bij Philippa.

Tot zover de lijst met dingen die anders zijn deze zwangerschap. Ik ben benieuwd of ik hem over een paar maanden nog kan aanvullen. Als jij twee (of meer) keer zwanger bent geweest, herken je je in mijn punten?

Liefs,
Annemerel