Voor wie of wat doe ik dit nu nog? Het is vechten tegen de bierkaai. Mijn linkerbeen wil gewoon niet meer van de grond. Het kost zoveel moeite en er komt zo weinig uit. Dit heeft toch geen zin? Ik stop…
Vrijdagavond stond de 10 kilometer in Kwintsheul op het programma. Vorig jaar liep ik hier heel onverwachts een tijd van 40.40. Een (weg)PR waar ik sindsdien niet meer onder ben gedoken. Het parcours in Kwintsheul is heel gunstig, want veel asfalt en maar een paar bochten. Daarnaast waren de weersvoorspellingen best wel goed. 18 graden, windkracht 2, zon. Het waren allemaal dingen die meespeelde in mijn beslissing om de wedstrijd toch te lopen. Toch, ondanks dat ik me al een paar weken niet helemaal fit voel. Mijn linkerbeen wil niet.
Van mijn bil tot mijn grote teen heb ik ‘problemen’ in mijn linkerbeen. Ze schijnen afkomstig te zijn uit mijn onderrug, maar ik doe dagelijks oefeningen en mijn rug wordt twee keer per week losgemaakt (een keer in de fysiopraktijk en een keer door mijn zusje thuis). Maar iedere keer zit het gewoon weer vast. Woensdag gingen er drie naalden in mijn bil, in de hoop wat knopen los te maken. De fysio – de stagebegeleider van Roos omdat mijn eigen fysio een paar maanden in het buitenland zit – zei dat ik de wedstrijd gewoon kon lopen, ik zou niets slopen, maar hij kon me niet garanderen dat het pijnvrij zou gaan. Ik tekende er voor.
Het loslopen ’s middags gaat prima. Beter dan verwacht zelfs. Ik begin er wel weer een beetje vertrouwen in te krijgen. Het inlopen daarentegen, een uur voor de start, voelt alles behalve lekker. Bij iedere stap die ik zet voel ik van alles. Ik zet het weg als ‘zenuwen’. Immers: als ik maar lang genoeg aan mijn rechterbeen denk, voel ik de pijn in mijn linkerbeen een stuk minder. Pijn is misschien vervelend, maar het is een signaal dat je hersenen oppikken omdat ze denken dat er iets niet OK is. Er is helemaal niet iets wereldschokkends in mijn been/heup/bil aan de hand. Toch twijfel ik bij het inlopen hardop of ik nu wel of niet van start moet gaan. Ik heb net 20 euro betaald voor twee startbewijzen (Tuur loopt met me mee voor moral support) dus het is wellicht wat zonde en vooral láát dat ik hier mee kom, maar het voelt gewoon niet goed.
De start gaat rommelig. De vijf kilometer start vijf minuten eerder en ons startschot zou dus gaan als de tijdsklok op 5:00 stond. Helaas doet het startpistool het niet. Op 5:00 sprint de voorste groep weg, de rest kijkt vragend naar de jury, wat moeten we nu doen? Degenen die net weg zijn gesprint worden terug geroepen en we proberen het gewoon nog een keer. Maar ook op 6:00 stribbelt het startpistool tegen. Op 6:50 beginnen we met zijn allen af te tellen, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1… en weg zijn we.
Ik sprint niet weg zoals ik normaal zou doen, maar houd me in. Toch voelt het hard. Het is niet belachelijk hard. De eerste kilometer gaat in 4’00. De tweede kilometer raak ik Tuur bijna kwijt, ik kan hem niet bijhouden. De tweede kilometer gaat in 4’12. De derde kilometer besluit Tuur achter mij te gaan lopen, omdat hij bang is me nogmaals kwijt te raken. De derde gaat in 4’16. De vierde kilometer hebben we tegenwind (voor zover je dat hebt bij windkracht 2) en loopt Tuur weer voor me, hij moet een aantal keer inhouden omdat ik er gewoon niet bij kan blijven. We lopen 4’19.
Voor wie of wat doe ik dit nu nog? Het is vechten tegen de bierkaai. Mijn linkerbeen wil gewoon niet meer van de grond. Het kost zoveel moeite en er komt zo weinig uit. Dit heeft toch geen zin? Ik stop…
Ik deel mijn besluit nog niet meteen met Tuur, ik vind het lullig dat ik hem hierin heb meegesleept en ergens voelt het nog een beetje als opgeven. Maar ergens weet ik ook: Tuur vind het alleen maar goed dat ik dit soort verstandige beslissingen maak en zal dit echt niet zien als opgeven. Dus na een paar honderd meter zeg ik ‘Tuur, na een rondje stop ik ermee’. Hij schrikt, had niet door dat het zo erg was. Hij wil ook stoppen, maar ik zeg dat hij echt niet voor mij hoeft te stoppen, dat hij best mag doorlopen. Dus zo geschiedde. Als ik over de mat kom na het eerste rondje duik ik de eerste de beste zijstraat in en gooi ik de handdoek in de ring.
Ik dacht dat ik opluchting zou voelen, maar het enige dat ik voel is teleurstelling. Ik dacht altijd ‘ik moet niet beginnen aan uitstappen, want dan is de kans dat ik dit een tweede keer doe een stuk groter’. Nou, geloof me, dat stemmetje van ‘zal ik uitstappen’ is nu voorgoed uit mijn hoofd verbannen, want uitstappen is hels. Hoe verstandig het misschien ook was, het voelt als falen. Nee het is erger dan falen, want dan heb je het tenminste nog geprobeerd. Het voelt ‘onaf’, alsof je nog niet klaar bent. Even twijfel ik of ik het parcours weer op moet gaan, maar dat zou helemaal stom zijn. Het gaat de situatie niet beter maken.
Wanneer Tuur na 39 minuten gefinisht is wil ik zo snel mogelijk naar huis. Ik wil niet met mensen praten en uit moeten leggen wat er gebeurd is. Ik zou graag willen dat ik het kon, maar ik kan mijn teleurstelling niet verbloemen. Thuis bestel ik een pizza en trek ik een fles wijn open. Misschien niet de beste herstelmaaltijd, maar het kan me even helemaal niet schelen. Ik wil even niet meer bezig zijn met hardlopen, maar aan andere dingen denken. Want ook al lijk ik het soms een beetje te vergeten, er is heus meer dan hardlopen in het leven.
Tot zover mijn pogingen om de 10 onder de 40 te lopen. We nemen even een summerbreak en komen hopelijk in september met goede moed (en frisse benen) bij u terug. Ooit zal het me lukken. En of dat nu dit najaar, volgend voorjaar, of over vijf jaar is.. als het me eindelijk lukt zal de ontlading groot zijn (maar waarschijnlijk heb ik vrij snel daarna al weer een ander (on)mogelijk doel gesteld).
Liefs,
Annemerel
I feel you! 1x uitgestapt tijdens het looponderdeel van de triathlon omdat er echt niets, maar dan ook niets meer in de tank zat. Ik dacht precies hetzelfde: voor wie doe ik dit nu eigenlijk? Maar de mentale teleurstelling en de mentale strijd na het uitstappen is veel zwaarder geweest dan de fysieke strijd die ik nog had moeten leveren om 5km te lopen.
Dit is toch niet falen? Dit is een leermoment. Je weet nu dat als je zo’n blessure hebt je gewoon niet moet gaan lopen. Hoe graag je ook wil dat je de pijn weg kan denken. Zand er over en weer proberen zodra je dit bent. ?
Nog een keertje: zorg goed voor jezelf en bedankt voor alle leuke motiveerde blogs dit jaar. Ja ook deze blog is motiverend? want ik wil mijn hardloopschoenen er weer bij pakken. Daarnaast zijn je blogs over andere onderwerpen ook super leuk, dus pin je niet vast op het schrijven over hardlopen. Oh ja, opgeven is ook een kunst, en iets wat je moet leren, ik heb niet het idee dat dat je sterkste kant is, dus het is een soort van goed dat je dat toch gedaan hebt. Ook als is deze situatie gewoon niet leuk.
Hoi Annemarie,
Ik loop al sinds anderhalf jaar rond met een vergelijkbare blessure. Zeer hardnekkig en nog lang geen zicht op herstel. Het is ontzettend klote, want zelfs fietsen gaat me nu zwaar af. Maar een ding is in de tussentijd wel veranderd, en dat is acceptatie. En dat is ook meteen het allermoeilijkste. Ik heb dagen gehuild en gevloekt erom. Maar inmiddels heb ik het geaccepteerd. Dat ik niet meer kan rennen. En dat rust en oefeningen de weg naar herstel is. Ik wens en hoop zo dat je snel herstelt, maar ook dat je het kunt accepteren dat je lichaam niet meer kon. Dat heb je wat mij betreft gedaan door de wedstrijd uit te stappen en dat verdient echt een compliment. Het ga je goed.