Toen ik op donderdagmiddag na een reis van ruim tien uur de auto uitstapte zei ik (met enig gevoel voor drama) tegen Tuur: ‘Rij maar weer naar huis, mijn rug is kapot, die marathon gaat hem niet worden’. Ik voelde me intens verdrietig en wilde het liefst gewoon alleen zijn en even flink huilen. Wandelen lukte niet, ik bleef maar door mijn rug heen zakken. Het voelde hopeloos.
Precies vier weken geleden deelde ik een hardloop-update. Ik schreef dat ik al 34 weken heerlijk aan het opbouwen was en dat ik onderweg weinig problemen gekend had. Ik bouwde in twaalf weken heel rustig op naar vijf kilometer, vervolgens in tien weken naar tien kilometer en op mijn verjaardag twee maanden geleden liep ik mijn eerste halve marathon. Ik herstelde goed van trainingen, heb nooit spierpijn gehad. Pijntjes bleven nooit langer dan 24 uur, ik heb nooit een training voortijdig af hoeven breken of een week rustiger aan moeten doen omdat ik ergens last van had. Twee keer in de week deed ik braaf Pilates om mijn lichaam belastbaar en sterk te houden. De kilometers bouwde ik heel rustig op, nooit meer dan 10% en in de laatste weken zelfs niet meer dan 5%. Ik had er onwijs veel plezier in en begon zelfs te geloven dat ik op een goede dag een tijd rond mijn persoonlijke parcoursrecord in Berlijn (3.26.43, 2015) zou kunnen lopen, mijn trainingen gingen zo goed.
Beeld: Joyce Bongers
Ja helaas, je hebt de titel goed gelezen. Ik ga zondag niet van start in Berlijn.
Over die marathon in Berlijn hebben jullie inmiddels alles kunnen lezen. Maar ik was vijf dagen in Berlijn en met die marathon was ik ‘slechts’ 3 uur en 39 bezig. Wat ik de rest van de tijd uitspookte?
Bekijk bericht
Het meest onsamenhangende marathonverhaal uit mijn vlog-geschiedenis, maar ik heb mijn best gedaan er toch nog iets van te maken. Morgen om 12.00u mijn 2397 woorden tellende race report waarin ik alles tot in het kleinste detail toelicht. Dus mocht je niets van mijn vlog snappen, dan raad ik je aan om die blog te lezen als naslagwerk ;-).
Liefs,
Annemerel