Wat een weekje positiviteit voor een verschil kan maken. Vorige week zondag klaagde ik tegen mijn moeder en zusje dat ik me zo doelloos en lusteloos voelde. Het gevoel was er al een tijdje, maar het leek wel dat door dit uit te spreken ik eindelijk de motivatie vond om er ook echt iets aan te doen.
Zoals ik gisterochtend al schreef, ik had zin om hard te lopen. Maar voor iemand die geblesseerd is had ik afgelopen week al redelijk vaak hardgelopen. Alleen woensdag heb ik mijn hardloopschoenen niet gedragen voor hardloopdoeleinden. Ik geef de Olympische Spelen de schuld. En het februari-zonnetje dat we deze week meerdere keren gezien hebben.
Ik stelde weer uit. Eerst mijn CPC diary schrijven. Vervolgens mijn blog met Brusselse hotspots. Daarna zou het een mooi moment geweest zijn om die hardloopschoenen aan te trekken, maar in plaats daarvan opende ik Final Cut Pro en editte ik mijn vlog van de dag ervoor. Het was kwart voor twaalf toen ik klaar was, een kwartier voordat de 10 kilometer begon. Ik had al bijna mijn chill outfit aangetrokken toen ik de reacties op mijn blog van gisteren las… ‘Kom op, nu eerst even hardlopen en dan straks met een icepack op je knie Sven kijken’.
Hmm…. daar zat wat in en het eerste uur van de 10 kilometer zou er toch geen favoriet het ijs op komen. Hup, naar buiten.
Als om zeven uur mijn wekker gaat is ‘mijn knie’ de eerste gedachte die door mijn hoofd schiet. Hoe zal hij voelen? Ik ben gisteravond na de training en een warme douche meteen in bed gedoken, meestal begint de pijn een paar uur na mijn training. Of ik ben door de pijn heen geslapen, of het is dit keer niet het geval, want mijn knie voelt verbazingwekkend goed. Dat geeft de burger moed.
Dinsdagochtend negen uur, ik loop de praktijk van mijn fysio binnen. Hoe het gaat? Ik wind er geen doekjes om; het gaat behoorlijk slecht, fysiek gezien dan. Toen ik vorige week langs kwam had ik ‘alleen nog maar’ last van mijn linkervoet en rechterknie, de afgelopen week is daar mijn onderrug bij gekomen. En oh ja mijn schouders zitten ook nog vast, waardoor ik een zeurderig gevoel in mijn hoofd heb. Een half uur is zoals gewoonlijk veel te kort om al mijn pijntjes te behandelen, maar we komen een heel eind.