Ik zit vanaf vanmorgen 10.00u op dezelfde (nieuwe) bureaustoel voor m’n bureau. Voor me staan m’n iMac en m’n MacBook Air. Op m’n iMac staat een worddocument geopend en op m’n laptop open ik persberichten, beeldmateriaal en verstuur ik mails. Okee, mocht ik wensen. In werkelijkheid staan er op beide beeldschermen meer dan twintig pagina’s geopend. Ik ontdek vandaag een geheel nieuw soort SOG-en. In plaats van het ontwijken van de studie, vertoon ik al dagen schrijf ontwijkend gedrag? De blogs schud ik er met gemak uit, maar de échte opdrachten zijn ineens eng.

En waarom vraag je je dan misschien wel af? Nou omdat ik het heb uitgesteld. Niet expres, want ik had het ook gewoon heel erg druk (met echte) andere dingen. Maar in je hoofd maak je zo’n opdracht dan tien keer moeilijker, verschrikkelijker en zelfs enger dan het in daadwerkelijkheid is. Want schrijven is helemaal niet eng, het is leuk en het eindresultaat, geeft net als met studieopdrachten, een heel bevredigend gevoel. Maar ik denk dat ik deze week bij het gebrek aan een scriptie of iets anders wat ik kon ontwijken, dit gewoon even nodig heb gehad.

Inmiddels staat de woordenteller op 11/12e en ben ik redelijk tevreden met m’n verhaal (ik ben over heel veel dingen enthousiast, maar over mijn schrijfsels moet ik dat nog een beetje leren zijn denk ik). Het enige dat ik nog mis is een conclusie. Maar ik heb echt een fantastisch plan. Ik ga me nu gewoon klaar maken voor de Shopping Night in Den Haag, dan ga ik vanavond heerlijk shoppen (en m’n best doen geen fortuin uit te geven) en dan morgenochtend, dan loop ik als het weer het toe laat een rondje hard en als die conclusie er dan nog niet uit komt rollen… Ja dan weet ik het ook niet meer. Dan ga ik maar eens een vak leren zou mijn vader zeggen.

Herkenbaar?

Liefs,

Annemerel

Maandag landde ons vliegtuig om 13.30u, om 15.00u zat ik bij mijn ouders op de bank, een uur later stond mijn eerste blog online, een kleine twee uur later mijn eerste vakantieverslag. Om precies 0.00u zette ik een punt achter m’n laatste vakantie verslagje wat zondag pas online zal komen.

Ik loop over van enthousiasme. Ik wil zo veel, maar in plaats van denken aan alles wat ik wil. Doe ik alles gewoon. Maandagnacht sleepte ik naast mijn koffer met overgewicht (het is dat Ashley wat minder bij zich had, anders was dat me duur komen te staan.. het staat me sowieso al duur want het handvat van mijn koffer is onderweg onder het gewicht bezweken…) ook ein-de-lijk  mijn iMac mee. Hij stond vier maanden lang gewoon op mijn oude kamertje. Maar bij thuiskomst bleek mijn kamer niet echt mijn kamer meer te zijn, de muren worden geverfd en al mijn spullen die nog in mijn kamer stonden, stonden opgestapeld en lagen onder grote witte lakens.

Geen enkele reden dus meer om m’n iMac bij mijn ouders te laten. Okee het kantoor bij ons thuis is nog steeds niet ingericht, maar er staat tenminste een bureau en dat was in mijn oude kamertje niet meer te zeggen.

Nadat ik vol enthousiasme mijn vakantiefoto’s aan mijn vriend had laten zien kreeg ik ineens onwijs veel zin om mijn administratie te gaan regelen. Dus ging ik op zoek naar mijn formulieren van de belastingdienst en kreeg ik voor het eerst geen hartkloppingen alleen al bij het aanzicht ervan. Om half drie staakte ik mijn bezigheden en gaf ik mezelf ein-de-lijk rust.

Gisterochtend was de ambitie gelukkig nog steeds niet vertrokken, dus installeerde ik mijn iMac, pakte ik mijn koffer uit, draaide ik de eerste wasjes, verzamelde ik alle gebruikersnamen en wachtwoorden voor wat voor diensten dan ook. Ik maakte een factuur, ordende mijn al gemaakte facturen, zocht uit hoe dat nou eigenlijk zat met BTW. Ik was heel druk, maar voelde me tegelijkertijd steeds rustiger worden omdat ik het gewoon eindelijk regelde.

Om 13.00u was het tijd voor een uurtje hardlopen. De zon scheen en het was werkelijk fantastisch. Hoewel 5K’s heerlijk makkelijk zijn, zijn het de 10K’s die mij echt gelukkig maken. Om 16.00u was ik na 1,5 week ein-de-lijk weer eens op m’n werk en na een avondje heel erg hard werken lag ik moe maar voldaan in bed.

En ook vanmorgen was mijn energie nog steeds niet verdwenen. Om 8.00u stond de wekker en liep ik een mooie 5K. Na douche en ontbijt ben ik er nu alweer klaar voor om straks om 11.00u weer te gaan werken. Want al die ambitieuze plannen van mij? Die zijn helaas niet gratis, helaas…

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

1. Gisteren was een vreemde dag, ‘s middags kwam er een man verschillende lampen in mijn slaapkamer opstellen en terwijl ik met mijn laptop in bed lag werden er foto’s van mij gemaakt door diezelfde man. Ik kan er niks over zeggen voor tenminste een maand, ik weet zelfs niet of ik door dit te schrijven al in de problemen zal komen (wat ik me niet voor kan stellen, want denk niet dat er ook maar iemand is die hier iets van snapt, including myself, haha), maar echt.. ik zat daar op dat bed en ik dacht.. En nu…

2. Ik maakte gistermiddag ook gelijk een (voor mijn bankrekening pijnlijke) beslissing. Ik zeg tegen mijn vader, zonder dat het geld er daadwerkelijk al voor is, wil jij alsjeblieft de Nikon D7000 voor me bestellen. Ik wil die camera al sinds oktober vorig jaar (de oplettende lezer ziet hem dan ook al maanden bij mijn cravings in de rechterbalk staan!) En nu heb ik dan eindelijk de beslissing genomen. Kijk, ik kan wachten totdat de belasting mijn geld daadwerkelijk gestort heeft, maar dan ben ik alweer terug van vakantie. Ik vind het juist leuk om mijn nieuwe camera uit te vinden op vakantie. Wie niet? Ik ben echt een gadgetmeisje, je maakt me zielsgelukkig met een mooie nieuwe tas, maar een nieuwe camera.. oh boy, daar word ik zelfs helemaal onrustig van! Oh en het zal m’n ‘werk’ alleen maar ten goede komen, toch? Eigenlijk is het net zo iets als schoolboeken kopen, noodzakelijk kwaad ;-).

3. Ik heb vanmiddag heerlijk in een verschrikkelijke ravage, oftewel mijn kamer in het ouderlijk huis, alvast drie van de acht blogs geschreven voor als ik volgende week op vakantie ben! Met dank aan jullie fantastische onderwerpsuggesties natuurlijk. En als ik de tijd zou hebben, zou ik er zo nog vijf schrijven. Maar helaas. Het is tijd om mijn tas te pakken en naar mijn werk af te reizen.

Edit: Ooooh lieverds ik krijg geen column of een blog bij een tijdschrift hoor, was het maar zo’n feest!

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin