Mensen zeggen wel eens dat ze zich eenmaal volwassen niet meer ‘jarig’ voelen. Nou, met twitter, facebook, whatsapp en sms van ’tegenwoordig’ is er dus echt geen ontkomen meer aan. Hoe kun je je nu niet jarig voelen als je iPhone gedurende de hele dag minstens één keer per tien minuten trilt en één van z’n vrolijke toontjes uit zijn repertoire tevoorschijn tovert. Soms denk ik wel eens ik heb niet zo heel erg veel vriendinnen, maar op je verjaardag kom je er dan achter dat er toch wel een hele hoop mensen zijn die daadwerkelijk een soort van aan je denken. Geen vrienden of vriendinnen die je dagelijks over de vloer hebt, maar wel mensen die weten dat je bestaat, zelfs weten dat je vandaag jarig bent (dat dat ook kan komen door een berichtje van Facebook terzijde natuurlijk), maar het feit dat zij de moeite nemen om je te feliciteren.. dat geeft toch best wel een heel erg fijn, warm en vooral jarig gevoel.
Ik voelde me gister dus jarig, de hele dag. Ik had zelf nog niet eens door dat de klok twaalf uur had geslagen en m’n eerste sms was al binnen, van Ashley. Ik opende twitter en zag een rits aan felicitaties binnen komen en zo ging dat dus door.
Om acht uur werd ik wakker. Het zouden eigenlijk scrambled eggs op een vers bruin waldkorn pistolet worden, maar m’n eieren (acht stuks) waren over de datum en hoewel de supermarkt tien stappen bij onze voordeur verwijderd is, vond ik het wel goed. Ik zou heel de dag al los gaan, kon ik beter gezond (en lekker) beginnen. Green Smoothie tijd dus. Heerlijk.
M’n 5K hardlopen sloeg ik ook niet over, maar eh, dat ging dus bagger. Ik kreeg zo veel last van zere hielen, zo’n wrijving met je sok, de pijn die je hebt als er een blaar gaat ontstaan. Toen ik thuis kwam trof ik een bloedbad in beide schoenen aan. Twee blaren op precies dezelfde plek op beide hielen. Au! Nou m’n schoenen zijn gelukkig wel gelijk doorleeft, het ‘nieuwe’ is er nu wel van af (en dat wilde ik ook dus geluk bij een ongeluk!) Hinkelend op m’n UGGS wondgaasjes en leukoplast gekocht bij de drogist even verderop in de straat gekocht en me klaar gemaakt voor een fijne dag :).
We reden naar Amsterdam, Brasserie Dauphine om precies te zijn. Het was zo fijn om eindelijk weer eens aan tafel te zitten en te kunnen bestellen wat ik wilde. Gewoon een slokje goede wijn te drinken, lekker oesters slurpen, genieten van een heerlijke Bisque, een zuurdesembroodje met een klein beetje roomboter en een halve kreeft met citroenmayonaise. De frietjes van m’n vriend wierp ik slechts een snelle blik op, maar die trokken niet echt m’n aandacht. Ook de Steak Tartaar was niet aan mij besteed, ik ben trots op mezelf. Na een half stukje Cheesecake waren we (was ik) klaar voor Tiffany’s.
Dus reden we naar de PC en mocht ik mijn ding doen. Ik paste het ene na het andere sierraad en koos uiteindelijk natuurlijk voor het eerste. Zo gaan dat soort dingen nu eenmaal. Als iets direct je blik vangt heeft dat meestal wel een reden, althans dat is mijn bescheiden redenering.
Bij Blue Blood een paar winkels verder zocht ik een cadeautje van het geld van m’n oma uit en tien minuten later liep ik huppelend met twee tasjes bungelend aan mijn ene arm, Remco aan mijn andere, naar de auto.
Tijdens het avondeten bij m’n ouders heb ik zoveel gegeten dat ik op een gegeven moment me niet eens meer kon herinneren dat ik juist drie weken als vegan, glutenvrij en vrijwelsuikervrij persoon geleefd had. We aten risotto (en ik schepte drie keer op), witte vis met Italiaanse kruiden en een heerlijke salade (met m’n favoriete caesardressing). En als toetje, hadden we hazelnoot schuimgebak van Maison Kelder, met een kopje cappuccino !!! Ja als we dan toch aan het zondigen zijn.
Om half tien reden we richting casa di Annemerel & Remco en haalde we onderweg vriendinnetje en collega Loes op. Het plan was eigenlijk feestje bij ons en daarna een paar dansjes, maar het werd net eventjes iets anders, maar daarom niet minder leuk (en makkelijk voor mij). We stapten niet veel later in de taxi waar Lindsey, Thomas en Jim al in zaten en reden richting de Whoosah, waar collega Nathan een feestje had georganiseerd. Daar zou ik eigenlijk aan de water gaan (ik had namelijk van dat 1,5 glas wijn tijdens de lunch al een soort van kater gecreëerd), maar dat liep toch net iets anders. Ik bestelde één malibu met ijs omdat me dat deed denken aan de feestjes van vijf jaar geleden, maar daarna werd er ineens Passoa met ijs voor me gehaald. Ik voelde me net zestien, hoewel ik dat absoluut niet dronk toen ik zestien was, maar de naam Passoa staat gewoon voor zestien.
De helft van de aangeboden drankjes heb ik afgeslagen en ik dronk heel veel flesjes water. Ik belandde in een soort van roes waarin ik me absoluut niet aangeschoten of dronken voelde, slechts heel erg gelukkig.
Om half twee deed ik iets wat ik nou net beter niet had kunnen doen. Midnight Chinese. Kijk ik kan tegen mezelf zeggen neem drie hapjes bami, en paar stukjes koe lo kai en een paar dimsums, maar ik luister daar niet naar. Dus uiteindelijk zat ik een uur later met een vreselijk ontploffingsgevoel in de taxi. De hele bende van ellende ging op uitnodiging van m’n vriend nog gezellig mee naar huis voor een glaasje bubbels, maar uiteindelijk stapte hij direct zijn bed in en lag de rest half slapend op de bank. Een kwartier later stond de volgende taxi voor de deur, was het feest echt voorbij en nog een kwartier later lag ook ik fris en met twee glazen Vitamine C bruistablet in mijn buikje in bed.
Het was mooi geweest :)
Liefs,
