De eerste negentien uur van mijn verjaardag waren heerlijk. Letterlijk. Ontbijten met m’n smoothie (de eieren waren twee weken over de datum, haha!). Een rondje hardlopen, naar Amsterdam, lunchen bij Dauphine, m’n cadeautje uitzoeken bij Tiffany’s, het cadeautje van m’n oma uitzoeken bij Blue Blood, een feestje plannen in de auto op weg naar huis en over vijftien minuten word ik waarschijnlijk aan tafel geroepen voor m’n verjaardagsdiner en dan mag ik ook ein-de-lijk m’n tasjes openen en de cadeautjes uitpakken. Alsof ik niet al lang precies weet wat er in zit ;-)

Bedankt voor al jullie lieve tweets en berichtjes, ik ga nog eventjes vijf uur een feestje vieren!

Liefs,

Annemerel

Follow my blog with bloglovin

Soms heb ik wel eens stress he. Dat is niet zo vreemd, aangezien ik fulltime werk, minimaal een keer per dag probeer te bloggen en daarnaast ook nog freelance werk aan pak (eigen bedrijfje!), en het liefst zou ik ook iedere dag toch wel een half uurtje willen sporten, beetje yoga, rondje hardlopen.. Maar ik denk dat ik niet de enige ben die wel eens last van stress heeft. Soms is het goed als ik zou leren, dat alles altijd goed komt.

Vandaag bijvoorbeeld, moest ik eerst naar de dokter met m’n (manke) vriend en moest ik daarna nog een bandje met een tweeënhalf uur durend interview (letterlijk!) uittikken. Verder zag ik dat de zon scheen en daar wilde ik eigenlijk wel gebruik van maken. Om 15.00u moet ik werken. Kijk, daar kan ik heel erg paniekerig over doen, maar uiteindelijk ben ik gewoon een uur voordat ik naar m’n werk moet klaar met het interview en heb ik zelfs nog tijd om eventjes te bloggen. Ik heb vanaf half elf heerlijk met m’n laptopje buiten in de zon gezeten en ik heb totaal geen schuldgevoel, want ik ben iedere seconde (echt waar) bezig geweest.

Tussendoor drink ik liters groene thee (dit is m’n derde anderhalve literpot) en hoor ik de vogels fluiten, terwijl ik toch echt m’n iPod oortjes in heb en naar het interview luisterde (en als een dolle.. – 18 pagina’s – te keer ga op m’n toetsenbord). Ik had nog heerlijke sushi over van gisteravond dus m’n lunch was tegelijkertijd snel, makkelijk en goddelijk en oja…

Ja life’s good.

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Vanaf het moment dat ik me aanmeldde bij de receptie ging het snel beter. De receptionist vertelde me dat er een gratis parkeergelegenheid was onder de Kamer van Koophandel en nadat ik m’n auto daar geparkeerd had werd ik binnen tien minuten al geholpen. Niks geen drie kwartier dus.

De man die me hielp was heel vriendelijk. Schonk me een kopje thee in, nam zichzelf niet al te serieus. Nee het gesprek verliep eigenlijk prima en na een uur stond ik buiten en was ik een bedrijf rijker. Hoe mijn bedrijf heet? Annemerel, duh!

Omdat ik het maar gelijk goed aan wilde pakken reed ik gelijk naar de Rabobank om een zakelijke rekening te openen, want dat hoort er nu eenmaal ook bij. Ik werd geholpen door m’n tante en binnen een kwartier stond ik al weer buiten. Formulieren zijn opgestuurd, nu is het wachten totdat zij contact met mij opnemen.

Op weg naar huis haalde ik taart, want eh.. is er een betere reden om taart te kopen? Hazelnoot-slagroom-schuimtaart, mijn favoriete taart ever!

Ik ben nog steeds ziek-zwak-en-misselijk, maar ik heb wel een bedrijf en ik kan met een voldaan gevoel op de bank zitten vanavond. Met m’n MacBook, want eh.. nu ik een bedrijf heb moet ik natuurlijk ook wel gaan werken natuurlijk! Oh, en zorgen dat ik werk krijg!

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Normaliter is maandag mijn favoriete dag van de week. Maandag staat voor een nieuw begin, een frisse start, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik probeer vroeg op te staan, eet extra gezond.. Vandaag echter, was dat niet het geval.

Ik werd wakker om zeven uur, so far so good, maar toen mijn lichaam wakker begon te worden, begon er ook overal pijn te ontstaan. Keelpijn, oorpijn, buikpijn, hoofdpijn en m’n snot ging overal. Oh en dan als klap op de vuurpijl, overal jeuk. Netelroos. Oh yes. Maar ik had een to do list en als ik iets op m’n to do list schrijf, dan moet ik het ook doen. En dus stond ik op.

AU! Ik heb mijn eerste been nog niet uit bed gewerkt of ik voel dat ik o-ver-al spierpijn heb. En dat terwijl ik niet eens zo fanatiek gesport heb de afgelopen week. Algehele malaise, verschrikkelijk. Ik trek m’n been maar weer terug het bed in.

Om half negen poging twee. Maar eerst een ontbijt. Natuurlijk is net vandaag alles op. Geen eieren, geen yoghurt, de laatste kiwi en grapefruit zielig en verschrompeld. Kopje thee dan maar en ik zet m’n MacBook aan.

MacBook staat aan, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het eerste uur heb ik hem vijf keer aan en uit gezet, maar Safari wil niet werken. Ik heb alle software updates uitgevoerd, maar er gebeurd niks. Natuurlijk heb ik geen Firefox of Opera en nu zo zonder Safari kan ik het ook niet downloaden. Na precies 84 minuten doet Safari het uit het niets ineens weer en kan ik eindelijk aan het werk.

Op m’n to do list stond verder dat ik me vandaag zou gaan inschrijven bij de kamer van koophandel. Ik zoek het adres op van het filiaal in de buurt van mijn ouders, gewoon omdat ik de buurt daar wat beter ken. Ik rij er heen, in vijfendertig minuten, ik parkeer mijn auto na drie rondjes gereden te hebben en ik loop naar het gebouw. Hangt er een briefje op de deur, ‘Dit filiaal van de Kamer van Koophandel is vanaf heden gesloten. Wij zijn verhuisd naar “….” en bezoeken kan alleen op afspraak. ‘

Na-tuur-lijk. Het dichtst bij zijnde andere filiaal is in Den Haag, op de Koningskade, volgens mijn nieuwe TomTom zo’n veertig minuten verder. Maar ik had een plan en ik word nog ongelukkiger van opgeven dan van veertig minuten autorijden.

Maar de problemen hielden daar niet op natuurlijk. Na precies 39 minuten was ik op de plaats van bestemming en er was zelfs nog een parkeerplekje in de buurt. Loop ik trots met m’n chippas naar de parkeerautomaat, accepteert dat verschrikkelijke apparaat alleen muntjes en laat ik die nu net niet bij me hebben. In m’n auto vind ik nog een paar muntjes, negentig cent, genoeg voor een half uur.

Kom ik bij de Kamer van Koophandel zijn er drie miljoen wachtende voor me en is de verwachte wachttijd zo’n drie kwartier… ja en toen had ik het dus echt gehad.

[TO BE CONTINUED LATER TONIGHT]

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin