Maar deze keer gaat het anders. Op 1 januari, toen er op straat nog verdwaalde hoopjes sneeuw lagen, de temperatuur nog onder nul lag en ik een dikke vette nieuwjaarskater had, wilde ik hardlopen en ik ben nooit meer gestopt. Ik loop al bijna drie maanden hard. Natuurlijk zijn er ook weken (in februari) geweest dat ik minder liep, maar ik liep iedere week minstens één keer.

En ik denk nu te weten waarom het me dit keer wel lukt zonder deprimerende levensvragen als ‘moet ik dit nu m’n hele leven blijven doen.’ Ik leg mezelf geen druk op. Ik zeg niet, loop drie keer per week tien kilometer hard. Ik ga wanneer ik zin heb en dat is met die heerlijke zonnige dagen, dagelijks!

Wat ook helpt, is dat ik wat meer ‘wedstrijdmentaliteit’ heb gekregen. Ik hoef niet zozeer sneller dan anderen te zijn, maar ik wil wel graag mezelf verbeteren. En het is ook leuk om te zien dat ik mezelf ook daadwerkelijk verbeter. Maar iets in mij is veranderd, als ik nu een keertje niet zo snel ga is het jammer, maar ik heb wel gelopen, en dat is het belangrijkste.

Wat ik wil zeggen, het is belangrijk dat je jezelf niet te veel druk op legt, zodra je een sport gevonden hebt die je echt leuk vind en je verlangt van jezelf niet direct het uiterste, dan komt het wel.

Ik snap dat niet iedereen mijn liefde voor hardlopen deelt. Ik moet zeggen dat ik vijf jaar geleden nooit gedacht had dat ik ooit van hardlopen zou kunnen houden. Tijdens gymles kreeg ik altijd steken in m’n zij en ik heb last van bronchitis en een chronisch verstopte neus, dat was mijn excuus.

Maar het was 2006, en ik keek de film Sisterhood of the travelling pants en ik zag Bridget (Blake Lively) hardlopen, en er gepassioneerd over praten. Ik kon me er toen nog weinig bij voorstellen, maar het klonk goed en het zag er leuk uit, dus ik probeerde het, met een schemaatje uit de glamour

Natuurlijk ging ik veel te snel, ik liep iedere dag, na iets meer dan een week liep ik al twee keer een kwartier achter elkaar, maar dat was natuurlijk niet de manier, ik zou het echt niemand willen aanraden, ook al heb je de conditie, je doet je benen er geen plezier mee.

Ik ben vaak gestopt met lopen, en meestal kwam dat omdat ik ziek werd en het daarna niet meer kon opbrengen om weer verder te gaan, of ik vond dat ik het te druk had om te lopen. Of ik had er gewoon van de een op de andere dag geen zin meer in.

Sinds vorige week ben ik met mijn zusje aan het lopen. De eerste keer ging super goed, vijf keer vijf minuten hardlopen met een minuutje wandelen tussendoor. De tweede keer was een drama, ik denk niet dat ze het leuk vindt dat ik dit vertel, maar ze was veel te enthousiast en liep veel te hard, na twee kilometer kwam haar lunch van een paar uur daarvoor eruit. Zaterdag liepen we weer, maar een veel rustiger tempo, zes keer vijf minuten met een minuutje wandelen tussendoor. Ze was kapot, maar ik zag ook dat ze het ergens wel heel erg fijn vond.

Het liefst zou ik met iedereen persoonlijk mijn liefde voor hardlopen delen. Mijn hardloopflow voelt ongeveer net zo als lopen (en shoppen) in de PC op m’n verjaardag.. echt hoor!

Dus.. iemand zin om met mij hard te lopen?

Liefs,

Met m’n zusje hardlopen was nog veel leuker dan ik van te voren dacht (en ik had er al een hele positieve voorstelling van, kun je nagaan!). Ik ben niet zo van de rustige opbouwschema’s die je eigenlijk zou moeten doen. Ik denk ook, dat je best een paar lessen over kunt slaan als je conditie niet al te slecht is. Dus we liepen vijf keer vijf minuten met iedere keer een wandelminuutje tussendoor. Het ging niet vanzelf, maar je moet je zelf ook over dat punt heen pushen, en m’n zusje leek het wel te redden. Ze wist er zelfs nog een minuutje sprinten uit te persen in haar laatste vijf loopminuten.

Ik had het zelf ook naar m’n zin, want ik ging sprintjes trekken. Normaal heb ik daar een hekel aan, maar op deze manier was het leuk. Het werd pas minder leuk, toen ik thuis m’n schoenen uit trok.

M’n rechter grote teen, en m’n linker ’tweede’ teen waren er dramatisch aan toe. De ’tweede teen’ had een enorme blaar on top en onder m’n nagel. M’n rechter grote teen had een dode nagel en was gewoon heel erg pijnlijk.

’s Avonds hadden we een moeder-dochtersdate in Scheveningen. Eerst heerlijke sushi gegeten en daarna naar de Gooische Vrouwen film. Nou lieve mensen, ik heb gehinkeld, gestrompeld, ik wist gewoon niet hoe ik mezelf te voet moest verplaatsen. Spierpijn begon natuurlijk ook op dat moment kei hard door te komen, maar dat maakte me niet zo veel uit, over die tenen maakte ik me iets meer zorgen. De film was overigens ontzettend leuk! Ik was nooit echt die hard Gooische Vrouwen fan, maar deze film was nog geen seconde vervelend. Echt een aanrader!

Goed vanmorgen sprak ik m’n eerste woorden in bed, tegen de assistente van de huisarts. Ik wilde een afspraak, en wel as soon as possible. Dus twee uur later zat ik de wachtkamer, vijfenveertig minuten later mocht ik eindelijk naar binnen. Mijn geweldige (geen greintje sarcasme) huisarts vertelde me dat m’n rechter grote teennagel volledig verwijderd zal moeten worden. Geen klein stukje, niet voor de helft, nee helemaal. Ik schrok natuurlijk, want die twee prikken die dan in m’n teen mogen zijn echt hels, ik heb het al twee keer eerder mee mogen maken en echt, herinneringen die ik zo snel mogelijk wil vergeten.

Ineens viel m’n pijn toch wel mee en m’n afspraak staat dus ook pas op 8 april. Ik bedoel, nu heb ik nog drieenhalve week om hier onderuit te komen. Ik ben niet alleen bang voor de excruciating pain. Ik maak me ook een beetje zorgen over de zomer, want zo’n teennagel is natuurlijk niet in een paar maanden terug gegroeid.

Eigenlijk is dit allemaal erg zielig, ik wed dat er miljoenen mensen zijn die graag zouden willen dat hun problemen zouden worden opgelost door slechts het verwijderen van een teennagel.. Relativeren is goed,  ik ben nu al op zoek naar hard roze pleisters, lak ik m’n nagels dezelfde kleur, zet ik misschien nog wel een trend.

I’ll be fine!

Liefs,