Na een ochtend letterlijk in de wolken te hebben gezeten, waarin ik de weg (of beter gezegd de piste) kwijt raakte en daardoor in een ravijn/diepe sneeuw terecht kwam, werd het na de middag gelukkig weer wat beter. Sterker nog, rond een uurtje of drie brak de zon zelfs door! En daar moesten foto’s van gemaakt worden, natuurlijk.

Hier in Oostenrijk staat m’n gezonde eetpatroon nu officieel even buitenspel. Hoewel ik iedere ochtend braaf m’n glaasje (vers)citroenwater drink, m’n groenten en fruit blijf eten en espresso’s even heb afgezworen, eet ik minimaal een keer per dag patat en bestaat de rest van het menu vooral uit schnitzels en vieze (maar toch stiekem ook wel weer lekkere) worstjes. Iedere ochtend wordt er chocolademelk met slagroom gedronken en eh.. een stukje taart sla ik dus ook niet af. Maar daar is het vakantie voor, toch?

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Als ik op vakantie ben, dan mag en kan alles, zolang ik er maar van geniet. Ik heb dit weekend mijn eerste nieuwe kledingstuk sinds 20 januari uitgezocht. Het was niet de joker, want dat zou betekenen dat ik zelf m’n portemonnee getrokken heb, maar dat was niet het geval. Een keer per jaar koopt m’n vader een kledingstuk voor me, en ieder jaar is dat weer hetzelfde, een Serfaus-trui. Ik hou van m’n Serfaus-truien. Er is niets wat zo lekker zit en tegelijkertijd zo warm is. Als ik iets minder om mode zou geven en ik wat meer zou houden van continuïteit, dan zou ik ’s winters iedere dag een legging met een lang wit shirt, UGGS en een Serfaus-trui dragen. Serieus.

Gister heeft het die ganze tag gesneeuwd en ook vandaag ziet het er weer naar uit dat er veel sneeuw zal gaan vallen. Jammer, want ik ben niet zo van de sneeuw in de lucht. Sneeuw moet op de bergen liggen en moet gewoon ’s nachts vallen. Ik heb een verschrikkelijke hekel aan mutsen. Vraag me niet waarom, maar ik ben er gewoon niet van, ze staan me niet. En mijn haar en mutsen is ook al geen combinatie. Ik ben dan ook zo verschrikkelijk eigenwijs dat ik met -10 in een sneeuwstorm zonder muts de berg af ga. En ja dan voelt het wel eens alsof je lijdt aan een voorhoofdholte ontsteking in de ergste vorm. Ben bang dat ik mijn vete met de muts toch snel op zal moeten geven, want denk zo dat dat het skiën een stuk aangenamer zal maken.

Gisteravond at ik een verschrikkelijk ordinaire Hausspiess met patatjes en salade en als dessert dronk/at ik de Wiener Eiskaffee op aanraden van mama. Ik had het eigenlijk niet moeten doen, als ik me een klein beetje aan m’n suikervrije dieet had gehouden, maar zoals ik aan het begin van dit verhaal al zei, op vakantie mag en kan alles, zolang ik er van geniet. En dit was best wel genieten :). Gelukkig!

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

We sjouwden onze spullen naar de lift, dropten onze UGGS in het depot, kochten liftpassen voor acht dagen en waren klaar voor ons eerste avontuur.

Twee liften brachten ons helemaal boven, ik draaide m’n eerste bochtjes. Ik lag na een, nou wat zouden het geweest zijn? 20 bochten? in een Bridget Jones-achtige houding midden in een groep Fransen.

Op mijn buik, met skistokken voor me uit, en m’n knieën opgetrokken omdat ik op dat moment dacht dat ik zo de minste schade aan zou richten. Het enige dat ik kon was lachen. Het was ook gewoon heel erg hilarisch. Ik, Annemerel, degene die nooit valt, ligt na pak een beet 20 bochten al in de meest ridicule houding in een groep Fransen. Het lag natuurlijk ook niet aan mij, want als die Fransen er niet gestaan hadden had ik niet zo’n buikschuiver gemaakt, dan was ik gewoon door geskied, althans, dat maak ik mezelf graag wijs. 

We deden een paar afdalingen en schoven om half twee aan voor de lunch. We genoten van de zon, ook al ziet het weerbericht er voor de komende dagen niet zo fijn meer uit, deze middag kunnen ze niet meer van ons afpakken.

We had a blast, ik heb me de rest van de middag staande weten te houden, gelukkig. Helaas wel een kleine blessure aan m’n schouder overgehouden. Iets verrekt denk ik, maar eh, denk dat als ik de rest van de vakantie gewoon recht op blijf staan, dat helemaal geen probleem hoeft te zijn. 

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Ik deed gisteravond om 22.00u mijn ogen al dicht, wat er in resulteerde dat ik om vier uur vanmorgen al dacht dat het tijd was om op te staan. Ik mocht nog even blijven liggen, en ondanks dat ik heel graag zo snel mogelijk ski’s onder mijn voeten wilde binden, was dat toch heel erg fijn. Ben ik de enige die het geweldig vind om midden in de nacht wakker te worden, om je vervolgens te bedenken dat je nog minstens drie uur verder kunt slapen?

Om zeven uur werden Roos en ik wakker gebeld door de buren, m’n ouders dus. Of we ons klaar konden maken voor het ontbijt. Maar natuurlijk, binnen een kwartier had ik al m’n tassen weer ingepakt, zat m’n haar semi-fatsoenlijk, zat er wat mascara op m’n wimpers en had ik m’n kleding aangetrokken.

Het ontbijt was zoals gewoonlijk weer amazing. Ik zou daar een hele dag kunnen doorbrengen, maar goed dat is natuurlijk een beetje onredelijk. Dus ik hield het netjes bij drie bordjes. Eentje met (heel veel) scrambled eggs, eentje met een klein beetje kaiserschmarrn (soort van poffertjes) en tenslotte heel gezond amandelen en goji bessen. Glaasje bloedsinaasappelsap, twee kopjes groene thee, en mijn buikje was gevuld, maar niet rond. En dat is dus fijn, want van een vol rond buikje wordt niemand gelukkig.

Het was druk op de weg naar Serfaus, maar het was drukker de andere kant op en dat zagen wij als een goed teken. Ik maakte foto’s, ik luisterde wat muziek en een kleine twee uur later waren we op de plek van bestemming, Serfaus. Mijn home away from home. 


[To be continued]

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

De eerste rit ging vandaag naar Dornbirn, een dorpje net over de grens bij Oostenrijk waar we al zo lang als ik me kan herinneren, iedere winter weer, overnachten. 

We vertrokken rond een uurtje of negen, na wat last minute stress natuurlijk, dat hoort er gewoon bij. Stress waarvoor denk je nu misschien? Ja, dat is het mooie van die last minute stress, de reden ervan kun je je na een half uurtje al niet eens meer herinneren. 

Natuurlijk kwam ik er na vijf minuten in de auto al achter dat ik het vest, dat ik speciaal voor de wintersport gekocht had, niet had ingepakt. Jammer dan. Had ik maar iets meer tijd in het inpakken moeten investeren, want eh, als je in tien minuten probeert in te pakken, dan moet er ook gewoon wel iets vergeten worden.

Goed, de reis verliep voorspoedig. In Duitsland hebben we aardig wat toeristische routes, dwars door idyllische dorpjes genomen, maar daar heb ik weinig van gemerkt want ik heb minimaal 75% van de reis mijn ogen dicht gehad. 

In een kleine tien uur waren we op de plek van bestemming. Roos koos onze kamer uit, want dat is nu eenmaal belangrijk. We aten salades, schnitzel en friet, want dat hoort in Oostenrijk. Ik dronk witte wijn die we op m’n werk ook schenken dus ik weet in ieder geval dat me deze keer geen Chateau Migraine is geschonken en dat is met het oog op het schema van morgen absoluut geen overbodige luxe. 

Over iets meer dan twaalf uur sta ik op ski’s!!!!!!

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin