Annemerel.com

>HOLIDAY: Just one more week..

>

Photobucket
Photobucket

Nog één week totdat ik in de auto van m’n vader stap, m’n zusje links naast me op de achterbank, m’n vader achter het stuur voor me, mijn moeder naast hem. Uurtje of zeven in de ochtend, normaal veel te vroeg natuurlijk, maar volgende week maakt dat me niet uit, want ik stap dus in die auto en ik sluit mijn ogen voor minstens tien uur en word pas weer wakker net over de grens van Duitsland, in Oostenrijk.

We overnachten in het hotel waar we ieder jaar overnachten, we eten ’s avonds de schnitzel die we ieder jaar op vrijdagavond eten. We gaan vroeg naar bed en staan de volgende ochtend om half zeven al weer op. We ontbijten van het meest uitgebreide ontbijtbuffet dat ik ooit gezien heb. Ik eet kaiserschmarrn en scrambled eggs, het liefst door elkaar. Ik drink groene thee, die in Oostenrijk altijd anders lijkt te smaken, en als toetje trakteer ik mezelf op een kiwi, die me ieder jaar weer zuur laat kijken (wat is dat toch met dat Oostenrijkse fruit?)

Om acht uur rijden we richting Serfaus, het dorpje waar we de komende zeven dagen zullen verblijven. De eerste keer dat ik het bordje Serfaus zie maakt m’n hart een sprongetje en ga ik op zoek naar de juiste muziek, want ik wil m’n vakantie natuurlijk wel herinneren met een leuk muziekje op de achtergrond.

Als ik de autodeur open kan ik er niks aan doen, dan moet ik een beetje lachen, lachen van geluk. We droppen onze spullen in het appartement, schieten snel in onze skikleding en met ski’s op de rug en skischoenen onhandig om onze schouders, stokken in de hand, lopen we een kwartiertje naar de lift. Daar zorgen we er gelijk voor dat we die ski’s de overige dagen gewoon netjes onder de lift kunnen laten staan, want dat sjouwen valt ieder jaar weer tegen.

We skiën, we drinken warme chocolademelk, we skiën, eten goulashsoep, we skiën, gaan als laatste naar beneden, storten op de bank, eten pizza of patat met knakworstjes, en liggen voor 22.00u op één oor, met onze ogen gesloten en onze gedachten ergens ver in dromenland.

En dit patroon herhaalt zich een week lang. Vanaf de tweede ochtend verandert het ochtendritueel een klein beetje. In plaats van het uitgebreide ontbijtbuffet loop ik iedere ochtend om 7.00u naar de bakker, wat dus veel leuker is dan dat het klinkt. We zouden iedere dag broodjes aan onze deur kunnen krijgen, toch kies ik ieder jaar weer voor de ochtendwandeling naar de bakker. Er is niets mooier om het dorp wakker te zien worden, door de straten wandelen in alle rust.. muziekje op, die frisse berglucht.

Arrghh ik moet kappen voordat er sentimentele traantjes in m’n ogen verschijnen. Needless to say, ik kan niet wachten tot volgende week!

Liefs,

>DIARY: On Moving Out (Part VI: We’re moving on)

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Zoals ik gisteren al zei, het bed staat, en daarmee is de kamer ook gelijk gevuld, haha! Gelukkig hebben we een inloopkast voor onze kleding, want een kast het er met geen mogelijkheid meer bij gekund! Ik ben groot fan van de slaapkamer! Het allerleukst vind ik het kastje achter het bed, met de retro nachtlampjes en de boekjes. De zijkant van de kastjes kunnen we ook uittrekken, een echt nachtkastje dus!

De keuken zag er de eerste dag zo mooi uit, inmiddels is het daar echt een regelrechte chaos geworden! Echt jammer, is de ene kamer klaar, is de andere ruimte weer een zooitje! Dat zal wel verhuizen heten zeker?

Gistermiddag hebben we de woonkamer gewit en toen we daar na twee uur klaar mee waren, konden we ein-de-lijk de woonkamer inrichten, in hoeverre je het inrichten kunt noemen natuurlijk, want erg veel meubels hebben we nog niet. De stoel die jullie rechtsvoor zien is ook nog een interim stoel, daar moet nog een mooier exemplaar voor worden gevonden, maar tot die tijd zit deze stoel wel heel erg lekker.

Nu het dilemma, wat vinden jullie van de lijst met oude wereldkaarten boven de bank? De lijst blijft sowieso hangen, want als we die van de muur willen halen zal de stuc van de muur af worden getrokken. Maar zullen we de wereldkaarten erin houden? Ik vind het heel erg gaaf en Rem ook, maar het is misschien leuk als we er zelf iets voor verzinnen, nu blijven het altijd, of in ieder geval de eerste tijd, de wereldkaarten van de vorige bewonder.

What to do?

Liefs,

>DIARY: On Moving Out (Part V: It takes a little longer)

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Toen Remco het huis kocht dachten we dat we er zo in konden. Groene muurtje in de slaapkamer weg, verschrikkelijke behangetje van twee muren halen, even witten, en klaar. Het hele appartement heeft namelijk houten vloeren en de overige muren waren allemaal een paar jaar geleden gewit. 
Maar als dan alle meubels weg zijn, en het zonnetje naar binnen schijnt, dan is die muur toch ineens stuk minder hagelwit. We zijn nu dus ALLES aan het witten. Iedere muur, ieder plafond, op dat ene muurtje in de slaapkamer na dan, die heeft de kleur Puur Kiezel van Flexa gekregen. 
De enige ruimte waar we vrijwel niks aan hoeven te doen, dat is de prachtige badkamer! We willen alleen nog een nieuwe toiletbril, gewoon, omdat ons dat een frisser idee geeft. Verder is alles daar prima in orde. Het lijkt net een wellness, op deze foto’s is het niet zien, maar onderaan de muur zitten kleine lampjes die echt zo’n vakantie-wellness gevoel geven.

Oh en aan de inloopkast hoeft ook NIKS meer te gebeuren!

De keukenkasten worden ook al gevuld, dat is niet zo lastig met zo-veel glaswerk! Het bed in elkaar zetten was nog een heel ander verhaal. Man, Ikea! Ze doen net alsof iedereen zo’n kastje in elkaar kan zetten (de planken die je op de foto ziet zijn namelijk alleen van het kastje), maar dan hoor ik zeker bij dat kleine clubje imbecielen die dat niet kunnen, want.. wat een gedoe! Inmiddels staat het bed ook net, maar die foto’s zien jullie morgenochtend :)
(Ik ben trouwens al drie hele dagen geheel make-uploos, herkennen jullie me nog wel? Ga ik geen gewoonte van maken hoor!)

Liefs,

>DIARY: On Moving Out (Part IV: It has begun)

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
De sleutel werd om half twaalf overhandigd, het busje met aanhanger werd tussen half één en één ingeladen, om half drie stond alles twee hoog in het appartement twintig minuten verderop. M’n eigen spullen laat ik nog even thuis, want dat lijkt me op dit moment even verstandiger.

Het afschuwelijke behang wat op een paar muren zat was gelukkig heel makkelijk los te trekken en ik moet zeggen dat ik behang scheuren het leukste van alle klusjes vond. Leuker dan verven, want dat is dus niks voor mij. Ik gooi verf op de vloer, wat natuurlijk helemaal niet uitmaakt want we waren heus wel zo slim om plastic neer te leggen, maar als je daarna met je voeten in die verf gaat staan, ja.. dat is niet zo handig.

De slaapkamer is gewit en de achtermuur (die appeltjesgroen geglazuurd was) wordt grijs. Maar die glazuur die over die muur heen lag heeft ons niet heel erg geholpen, daar pakt natuurlijk helemaal niks op. Maar schuren kon ook niet, want dan zou de structuur van de muur verloren gaan. Dilemma’s, dilemma’s, maar het komt vast goed.

We aten Thais met Lindsey en Thomas, sloten de televisie aan (die overigens op een interim TV-meubel staat) en dronken er een glaasje op, zoals het hoort!

En nu weer kei hard aan de bak!

Liefs,

>DIARY: My 5 seconds of fame

>

Herinneren jullie je nog dat ik zo’n twee maanden geleden, tijdens m’n werk, compleet in paniek raakte omdat ik voor een camera een paar gerechten uit moest leggen? Marco werd de hele dag gevolgd door het TV programma De wandeling en onderdeel van die dag was ook een lunch in het restaurant en ik had de eer gekregen om ieder gerecht voor de camera toe te lichten.

Goed, dat is allemaal zo vreselijk en bijzonder niet, maar ik haat camera’s. Tot voor kort durfde ik ook zelf geen filmpjes te maken, totdat ik er achter kwam dat ik net zo lang op CUT en DELETE kon klikken, als dat ik zelf wilde. Maar met zo’n camera van de KRO is dat helaas niet het geval.

Maar m’n cameravrees was niet het enige probleem. Ik had de dag ervoor een erg lange dag gehad op m’n werk en was ’s ochtends alweer om 7.00u begonnen. Ik dacht, met m’n slaaphoofd, vandaag is er vast niks bijzonders, ik heb Casual Wednesday. Goed, dat was natuurlijk heel stom om te denken, want bij Elzenduin is iedere dag bijzonder! Maar ik moest voor de gelegenheid dus een blouse aan die niet van mij was en die ik amper dicht kreeg. Ook zat m’n make-up voor geen meter en had ik een grote stresspuist (die na het horen van het grote nieuws dat ik voor de camera mocht, nog meer leek te groeien).

Goed, ik deed het natuurlijk. En na een klein beetje gestotter kwam het misschien ook nog wel goed. Maar toen de uitzending afgelopen vrijdag was durfde ik toch niet te kijken. Tijdens de uitzending werd ik gebeld door m’n vriendje en die zei dat ik het heel goed deed. En toen kreeg ik smsjes en twitterberichten en werd ik toch best wel nieuwsgierig.

Dus ik keek. De vijf seconden dat ik in beeld was hield ik de eerste keer m’n ogen gesloten en m’n oren half dicht. Maar ik keek nog een keer en opende m’n ogen half, en nog een keer, met m’n ogen helemaal geopend. Ik zag natuurlijk 100000 dingen die ik compleet anders zou doen als ik het over mocht doen, maar eh.. who cares?

Nu benieuwd? Ik ben te zien in de laatste vijf minuten!

Liefs,